Ο Ερντογάν και η Γιάννα

Τα γεγονότα δείχνουν πως η εμπνευσμένη Εξωτερική Πολιτική στη χώρα μας,  δηλαδή η νεοελληνική Εξωτερική Πολιτική που συνάδει με την ιστορία του τόπου μας και με την προ αιώνων οικουμενική του σημαντική,  τελείωσε μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. 

Ξεκίνησε με τα οράματα του Ρήγα Φεραίου και τελείωσε βιαίως με την μικρασιατική καταστροφή. Οι όποιες ενστάσεις απαντήθηκαν με την   ρήση «ανήκομεν εις την Δύσιν», ρήση που θεωρεί την Ελλάδα

Η Ελλάδα τον 19ο αιώνα θεμελίωσε   γεωστρατηγικώς, γεωπολιτικώς και πολιτισμικώς τη Δύση, εν πολλοίς ως επιλογή και των δύο, μη απεμπολώντας ταυτόχρονα την οικουμενικότητά της κλεισμένη σε κάποιο «Βατικανό» της (το πρωτότυπο Βατικανό, ειρήσθω εν παρόδω, δεν φαίνεται ιδιαίτερα ενοχλημένο με τα τελευταία γεγονότα για την «Αγία της του Θεού Σοφίας». Απλώς και διπλωματικώς «θλίβεται»). 

Η  οριστική παραίτησή μας από κάθε οικουμενική φιλοδοξία, σηματοδοτήθηκε με εκείνο το τραγικό –ή έστω επιπόλαιο της στιγμής- πως «η Κύπρος κείται μακράν», ενδεχομένως οσονούπω και με το Καστελόριζο να κείται μακράν, ίσως και άλλα μας νησιά.

Ο Ερντογάν αναφέρεται στο «Αιγαίο της καρδιάς του», εμείς δεν αντιτάσσουμε πως αυτός υπήρξε γενέθλιος τόπος της Δύσης, κάτι που ομοίως και η Δύση δείχνει να ξέχασε ή να αγνοεί.  Έχουμε αποδεχτεί  πως Αιγαίο σημαίνει  παραλίες για διακοπές και μόνο μας μέλημα είναι ο τουρισμός του καλοκαιριού.

Ούτε αντιτάσσουμε πως και η μικρά Ασία, με όλα τα παράλιά της, ελληνικός τόπος υπήρξε, άλλωστε στα τουρκικά μας αποκαλούν ακόμα Γιουνάν (Ίωνες).   Ούτε ότι Ελληνικός ήταν ο Πόντος, όπου οι «νεότουρκοι» κατέσφαξαν τους Έλληνες.  Εμείς υπήρξαμε τα θύματά τους, είναι θράσος να θεωρούν αδικημένους τους τόπους που μας κατέλαβαν.   

Σε αντίθεση με τον δικό μας ύπνο, οι γείτονές μας έχουν κατανοήσει πως Εξωτερική Πολιτική σημαίνει εντατική, πολυεπίπεδη και αποφασιστική πολιτική οικουμενικής εμβέλειας. Έτσι πολιτεύονται με επιτυχία, από εποχής Κεμάλ.

Ο Κεμάλ δημιούργησε ένα σύγχρονο αστικό κράτος, αναδεικνύοντάς το αποδεκτό, ως  ομοειδές τους, από τα τότε δυτικά κράτη που το έβλεπαν μέχρι τότε μόνο ως τόπο άξεστων ιθαγενών.  Χρησιμοποίησε εντέχνως την προσχηματική Συνθήκη των Σεβρών, συνθήκη που έμεινε στα χαρτιά, διέλυσε βιαίως τις βλέψεις του Βενιζέλου και προετοίμασε αριστοτεχνικά την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη, χρήσιμη για τα   συμφέροντα των τότε μεγάλων δυνάμεων.

Στη συνέχεια, η τουρκική προπαγάνδα εμφανίζει την Τουρκία ως ιστορικά ταυτιζόμενη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Νταβούτογλου εξηγεί προσφάτως την ακολουθητέα εξωτερική πολιτική με το βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος της Τουρκίας»  και σήμερα ο ιδιοφυής Ερντογάν υπερβαίνει τον συμβιβαστικό με τη Δύση κεμαλισμό. 

Παρουσιάζεται και διαρκώς ενισχύεται σήμερα η Τουρκία ως υπερδύναμη πέραν των δυτικών αστικών δεσμεύσεων, παρουσιαζόμενη ως εκπρόσωπος και ηγέτης όλου του ισλαμικού κόσμου.  Προς τούτο βοηθά ο εγκλεισμός της Δύσης στο νεωτερικό οντολογικό κενό της.

Τη Δύση δείχνει πως την ενδιαφέρουν πρωτίστως οι (μέχρι τώρα) Τούρκοι εργάτες στα εργοστάσιά της, μη βλέποντας την έντεχνη εργαλειοποίησή της για την ανάδειξή της Τουρκίας σε υπερδύναμη που θα την υπερφαλαγγίσει. Ούτε βλέπει     πως  ολοένα και περισσότερο παραιτείται, εκούσα άκουσα, της παλαιάς παγκόσμιας πολιτισμικής αλλά και οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος της.

Το σημερινό Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας μας καταγγέλλει την Τουρκία στη Δύση. Μα η Τουρκία δεν επιθυμεί πλέον να είναι στη Δύση, επιθυμεί να είναι παγκόσμια ανταγωνιστική προς αυτήν δύναμη και το επιτυγχάνει, βοηθούσης της  δικής μας αδιαφορίας ή/και ανικανότητας.    

Η σημερινή Ελλάδα έχει απεμπολήσει την τουλάχιστον συμβολική οικουμενικότητά της. Αδιαφορεί  για την φυσική ή έστω συμβολική παρουσία της ως θεμέλιο  του δυτικού πολιτισμού και εκ των θεμελίων της Ιστορίας της κόσμου όλου. Θεωρεί η σημερινή Ελλάδα τον εαυτό της ως προϊόν της κοραϊκής «μετακένωσης», με όραμα τον πιθηκισμό του οποιουδήποτε δυτικού προτύπου.

Δεν κατανοούμε τη  γεωπολιτική μας ισχύ και   φερόμαστε με υποτέλεια αποικίας στα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη. Βεβαίως «ευχαριστούμε και τις ΗΠΑ», περιμένοντας να μας σώσει η «Θεία από το Σικάγο». 

Οι ισχυροί της Ευρώπης μας προδιέγραψαν ως αποικία τους, ρόλο που αποδεχόμαστε ευχαρίστως και καλλιεργούμε με συνέπεια. Ενδεικτικό τούτου είναι η αδιαφορία για τη γλώσσα μας, έως απεμπόλισή της, γλώσσα που είναι η μοναδική στον κόσμο που είναι περίπου η ίδια για χιλιάδες χρόνια.

Με τη συνδρομή τέλος των τηλεοπτικών εκπομπών, όπου πολιτικοί αναλυτές είτε αγνοούν   πως οι σχέσεις μεταξύ κρατών είναι αποτέλεσμα ευρύτερων γεωπολιτικών και πολυεπίπεδων διαπραγματεύσεων και διευθετήσεων, είτε τις αποκρύπτουν εντέχνως, αποπροσανατολίζεται και η σκέψη μας. Δεν νομίζουμε πως τα πολλά τελευταία Υπουργεία Εξωτερικών είναι αμέτοχα σε αυτόν τον αποπροσανατολισμό μας.   

Φοβούμεθα πως η «επέτειος για τα 200  χρόνια από την Επανάσταση του 1821» θα οριστικοποιήσει αυτήν μας την παραίτηση και τον αποπροσανατολισμό μαςi. Οι αρχικές διακηρύξεις της σχετικής Επιτροπής υπό την Κα Γιάννα Αγγελοπούλου,  του  «εορτασμού όπως μόνο εμείς οι Έλληνες ξέρουμε»,  έχουν δείξει το στόχο της.

Αυτό το «…..να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμαστε και ν’ αποφασίσουμε πού θέλουμε να πάμε…»,    από την αρχική διακήρυξη της Επιτροπής, δείχνει πως οι φιλοδοξίες του «εορτασμού» είναι μέχρις εκεί: πώς από κακόμοιροι και αγράμματοι γίναμε «Ευρωπαίοι».

Τόσο η Πρόεδρός της Επιτροπής αυτής όσο και τα επιφανή μέλη της, δεν μας έχουν δείξει άλλες φιλοδοξίες.  Τούτο συμπεραίνουμε –ελπίζουμε λαθεμένα-  τόσο από τις  αρχικές διακηρύξεις τους, όσο και από την αιδήμονα σιωπή τους, τόσο για τα εσχάτως τεκταινόμενα από την γείτονα χώρα,  όσο και για τις ανοησίες ενός εκ των μελών της Επιτροπής αυτής περί Καποδίστρια, δηλαδή περί αυτού που προσπάθησε να δεί τη νέα Ελλάδα πέραν των αποικιακών ευρωπαϊκών σχεδιασμών.

Ελπίζω στην αφύπνιση όλων μας, αλλά και στην αφύπνιση της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας, προς την οποίαν απευθύνω το παρόν σημείωμα δίκην εκκλήσεως.