Κώστας Μπακογιάννης: «Δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή ασφάλεια»

ΠολιτικήΣυνέντευξη στον Δημήτρη Μηλάκα Ο Κώστας Μπακογιάννης συστήνεται ως άνθρωπος της αυτοδιοίκησης με δεκαετή σχεδόν θητεία ως Δήμαρχος στο Καρπενήσι κατ αρχήν και ως περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας. Επικεφαλής του συνδυασμού Αθήνα Ψηλά ο Κ. Μπακογιάννης διεκδικεί τη δημαρχεία του πρώτου Δήμου της χώρας και ζητά να κριθεί όχι για το βαρύ του όνομα αλλά για αυτά που ήδη έχει κάνει. Όπως είπε στο Ποντίκι «τα σκουπίδια στο Καρπενήσι δεν τα μάζεψε η Ντόρα και τα έργα στην περιφέρεια δεν τα έκανε ο Κυριάκος». Στη συζήτηση που ακολουθεί ο Κώστας Μπακογιάννης καταθέτει τις αντιλήψεις του για τον Δήμο της Αθήνας και δίνει μια εικόνα για το τι (και πως) σκοπεύει να κάνει εφόσον εκλεγεί προκειμένου η πόλη να αποκτήσει την εικόνα που της αξίζει. Το θέμα μας προφανώς είναι η Αθήνα. Ωστόσο, επειδή είσαι ο Κώστας Μπακογιάννης, πρέπει να σε ρωτήσω ένα - δυο πράγματα στην αρχή. Στη διάθεσή σας, ό,τι θέλετε. Ρωτάω λοιπόν χωρίς περιστροφές: Το όνομα είναι φορτίο ή όχημα που οδηγεί με άνεση σε ενδιαφέροντες προορισμούς; Μιλάς σε έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σχεδόν 10 χρόνια στην Αυτοδιοίκηση. Η Αυτοδιοίκηση έχει κάτι πολύ διαφορετικό από την κεντρική πολιτική σκηνή. Κρίνεσαι από αυτό που κάνεις, όχι από αυτό που λες. Μετράει το απτό αποτέλεσμα. Η πραγματικότητα είναι ότι τα σκουπίδια στο Καρπενήσι δεν τα μάζεψε η Ντόρα και τα έργα της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας δεν τα έκανε ο Κυριάκος. Τα έκανα εγώ. Με τα δικά μου θετικά και τα δικά μου αρνητικά. Με τα δικά μου λάθη, αλλά και τα σωστά. Γιατί στο λέω όλο αυτό; Για να σου πω το προφανές: Από ένα σημείο και μετά, αυτό που μετράει είναι τι είσαι εσύ ο ίδιος. Όταν με ρωτάνε για το όνομά μου, η απάντησή μου είναι ότι διεκδικώ το δικαίωμα να κρίνομαι βάσει της δικής μου πορείας, η οποία έχει καταγραφεί όλα αυτά τα χρόνια. Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχεις δοκιμαστεί με επιτυχία σε εκλογικές αναμετρήσεις, υπήρξες δήμαρχος στο Καρπενήσι, είσαι περιφερειάρχης. Ωστόσο από την Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας ο Δήμος της Αθήνας μοιάζει με ένα βήμα πιο κοντά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι αυτός ο απώτερος στόχος σου; Ή είναι κάτι που θα φέρει η ζωή και βλέπουμε; Συμφωνείς όμως μαζί μου, επειδή είσαι ένας πολύ έμπειρος δημοσιογράφος, ότι και μόνο η ερώτηση αναδεικνύει ένα βασικό πρόβλημα για τον Δήμο της Αθήνας; Ότι δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση τον συνδυάζουμε και στη χειρότερη τον ταυτίζουμε με την κεντρική πολιτική σκηνή; Ναι, έτσι είναι... Και θα μου πεις γιατί γίνεται αυτό;... Υπάρχει προϊστορία... Ακριβώς, υπάρχει προϊστορία. . Η δική μου περίπτωση είναι διαφορετική. Προέρχομαι από την Αυτοδιοίκηση, υπηρετώ την Αυτοδιοίκηση, αγαπώ την Αυτοδιοίκηση και αυτό μου επιτρέπει να κάνω και μια σειρά από υπερβάσεις που ενδεχομένως να ξενίζουν κάποιους. Για παράδειγμα, στην ομάδα μας, έξι στους δέκα δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους πρώτη φορά σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία. Επιπλέον, είναι η πλέον υπερκομματική και η πλέον πολυσυλλεκτική ομάδα που έχει ποτέ δοκιμαστεί στην Αθήνα. Σκέψου μόνο ότι αποτελείται από ανθρώπους που το 2014 ήταν σε τέσσερις διαφορετικές παρατάξεις και τώρα έχουν γίνει μία. Με άλλα λόγια, η δική μου επιλογή να είμαι στην Αυτοδιοίκηση είναι απολύτως συνειδητή. Γιατί, η Αυτοδιοίκηση είναι η μητέρα όλων των μαχών της καθημερινότητας. Είναι το πεδίο που σου επιτρέπει να αλλάζεις τη ζωή των συνανθρώπων σου, έστω και λίγο, προς το καλύτερο. Η υποψηφιότητά σου για τον Δήμο της Αθήνας πώς προέκυψε; Ήταν κομματική διεργασία; Ήταν επιλογή δική σου ήταν κάτι ενδιάμεσο; Στην Αθήνα γεννήθηκα, στην Αθήνα μεγάλωσα. Αγαπώ πάρα πολύ αυτή την πόλη. Τα παιδιά μου ζουν σε αυτή την πόλη και όποιος είναι γονιός καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Πολλοί άνθρωποι εδώ στην Αθήνα μου έκαναν την τεράστια τιμή να συζητήσουν το ενδεχόμενο της υποψηφιότητάς μου και δεν σου κρύβω ότι με προβλημάτισε πάρα πολύ. Με προβλημάτισε πάρα πολύ, γιατί την Αθήνα, όπως και να ’ναι, την αντιμετωπίζουμε με ένα δέος, όχι μόνο για το χθες, αλλά για το σήμερα και για το αύριο. Αισθάνομαι όμως ότι είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε στην τεράστια αυτή πρόκληση. Όχι μόνο λόγω της εμπειρίας που έχουμε σωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και επειδή παρουσιάσαμε, όπως ενδεχομένως θα είδες, ένα ολοκληρωμένο, ένα κοστολογημένο πρόγραμμα. Αντίστοιχη δουλειά δεν έχει γίνει ποτέ μέχρι τώρα. Είναι ένα πρόγραμμα πολύ ξεκάθαρο, πολύ συγκεκριμένο, ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό, ένα πρόγραμμα το οποίο πιστεύουμε πραγματικά ότι μπορεί να σηκώσει την Αθήνα ψηλά.«Ξεκινάμε από τον πολιτισμό της καθημερινότητας» Μπαίνοντας σιγά - σιγά στην κουβέντα για την Αθήνα να σε ρωτήσω ποια θα έλεγες ότι είναι τα τρία μεγαλύτερα προβλήματα, με μια ιεράρχηση. Εμείς χρησιμοποιούμε μια φράση, μιλάμε πάντα για τον Πολιτισμό της Καθημερινότητας. Και γιατί ξεκινάμε από τον Πολιτισμό της Καθημερινότητας; Επειδή είναι όλα αυτά τα μικρά, τα οποία συνθέτουν τα μεγάλα. Είναι καταρχήν η ασφάλεια. Χωρίς την αίσθηση της ασφάλειας, οτιδήποτε άλλο καθίσταται άκυρο. Ξέρεις, σήμερα δυστυχώς κυριαρχεί ο φόβος στην Αθήνα. Η μαμά που φοβάται για το παιδί της, όταν γυρίζει από το φροντιστήριο, ο παππούς ή η γιαγιά που φοβούνται να πάνε ακόμη και στη λαϊκή. Πρέπει να εμπεδώσουμε μια νέα εμπιστοσύνη μέσα στην πόλη. Ταυτόχρονα, έχει πολύ μεγάλη σημασία η καθαριότητα, η Αθήνα είναι μια πόλη βρώμικη. Έχει μεγάλη σημασία το πράσινο, το οποίο είναι λίγο, σε πολύ κακή κατάσταση και άνισα κατανεμημένο και βέβαια έχει πολύ μεγάλη σημασία o φωτισμός, όπως και οι ελεύθεροι χώροι, οι οποίοι είναι περιορισμένοι, αφρόντιστοι και ασυντήρητοι. Επειδή κι εγώ στην Αθήνα ζω – και νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω και πουθενά αλλού –, συμφωνώ με την περιγραφή σου, μιας πόλης που σε μερικά σημεία είναι πραγματικά αβίωτη. Νομίζεις ότι υπάρχει κάποιο προπατορικό αμάρτημα γι’ αυτήν την κατάσταση; Δηλαδή πώς έφτασε σε αυτό το σημείο η πόλη; Είναι θέμα των προηγούμενων δημοτικών αρχών; Είναι θέμα της κεντρικής εξουσίας που δεν μεριμνά; Θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή τη συζήτηση για πάρα πολλές ώρες για το πώς έχουμε φτάσει έως εδώ. Όμως δεν έχει κανένα νόημα σήμερα να κάνουμε μνημόσυνα. Σύμφωνοι, τα μνημόσυνα δεν προσφέρουν πρακτικά αποτελέσματα. Ωστόσο, μιλώντας για το παρόν, θα πρέπει να μιλήσουμε για τη δημοτική αρχή που απέρχεται, για τον κύριο Καμίνη. Αφήνει κάτι θετικό πίσω του; Και ποια αρνητικά του καταλογίζεις; Ξέρεις, είναι πάρα πολύ εύκολο 40 μέρες πριν από τις εκλογές να σκέφτεσαι με άσπρο και μαύρο. Είναι πάρα πολύ εύκολο να δαιμονοποιείς, είναι πάρα πολύ εύκολο να καταγγέλλεις. Αυτό συνήθως γίνεται κατά κόρον, αλλά το δύσκολο είναι να αντιληφθούμε όλοι μας ότι τα προβλήματα είναι σύνθετα και δυσεπίλυτα. Ο καθένας μας έχει την ιστορία του, την εμπειρία του, ο καθένας μας έχει την αλήθεια του και, επειδή εμείς θέλουμε μια πόλη η οποία να μας χωράει όλους, το στοίχημα είναι να βρίσκουμε κοινές συνισταμένες. Θα σου πω για τον Καμίνη, το ίδιο που θα σου πω για όλους όσοι έχουν διατελέσει δήμαρχοι στην Αθήνα. Έχουν και θετικά και αρνητικά. Το να μηδενίζεις δεν οδηγεί πουθενά. Δεν προσφέρει ούτε στον διάλογο που πρέπει να γίνει αυτή τη στιγμή. Το ζητούμενο σήμερα είναι να αφήσουμε πίσω μας τις στείρες, τις άγονες αντιπαραθέσεις και να μιλήσουμε θετικά, προγραμματικά για το μέλλον. Διακρίνω ότι αποφεύγεις να απαντήσεις... Κάθε άλλο! Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως ο Δήμος της Αθήνας τα τελευταία χρόνια έκανε, μεταξύ άλλων, σημαντικά βήματα στην κοινωνική αλληλεγγύη, όπως μεταξύ των άλλων μπορούμε όλοι μας να αναγνωρίσουμε ότι έχει αποτύχει στις βασικές υπηρεσίες που πρέπει να προσφέρει ένας Δήμος στους δημότες. Αναφέρομαι βεβαίως στην καθαριότητα, στο πράσινο, στον φωτισμό και σε τόσα πολλά άλλα. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου. Δεν είναι υποψήφιος σε αυτές τις εκλογές ο Καμίνης, όπως δεν είναι υποψήφιος σε αυτές τις εκλογές ο Κακλαμάνης, όπως δεν είναι υποψήφιος σε αυτές τις εκλογές κανείς από τους δημάρχους που έχουν περάσει. Για να μην ξεχνιόμαστε, θα ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές άνθρωποι οι οποίοι γεννήθηκαν μετά το 2000. Αυτά είναι παιδιά όχι μόνο του νέου αιώνα, αλλά και της νέας χιλιετίας. Σε αυτά τα παιδιά δεν μπορούμε να απευθυνθούμε με τους όρους του παρελθόντος.«Η ασφάλεια είναι καθολικό δικαίωμα» Κατανοητό, αντιλαμβάνομαι και αποδέχομαι τη διάθεσή σου να κοιτάξεις μπροστά. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το τώρα. Είπες ότι ένα από τα βασικά προβλήματα είναι η ασφάλεια. Αναρωτιέμαι αν εδώ ο δήμος έχει περιθώριο δράσης και ποιο είναι αυτό ή αν για την αίσθηση ανασφάλειας που επικρατεί σε κάποια σημεία της Αθήνας ευθύνονται οι αδυναμίες της κεντρικής εξουσίας. Δηλαδή, για παράδειγμα, στα Εξάρχεια ο Δήμος της Αθήνας τι μπορεί να κάνει; Καταρχάς δεν αναγνωρίζουν όλοι το πρόβλημα. Το αναγνωρίζουν οι δημότες, το αναγνωρίζουν οι μόνιμοι κάτοικοι, το αναγνωρίζουν οι εργαζόμενοι, το αναγνωρίζουν οι επισκέπτες. Όμως, δυστυχώς, στο πολιτικό σύστημα έχουμε επιτρέψει στους εαυτούς μας – και εδώ θα πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί την αυτοκριτική μας – να μετατρέψουμε την ασφάλεια σε αντικείμενο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης και να ιδεολογικοποιούμε τη συζήτηση. Και όσο διάφοροι σφάζονται στα κανάλια τόσο η κατάσταση στην Αθήνα γίνεται ολοένα και πιο αβίωτη. Ξεκινώ με μια απλή διαπίστωση: ότι δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή ασφάλεια, ότι η ασφάλεια είναι καθολικό δικαίωμα. Εάν το αποδεχτείς αυτό και ταυτόχρονα αποδεχτείς ότι ο Δήμος της Αθήνας δεν μπορεί να περιορίζεται στον ρόλο του καταγγέλλοντα, αλλά πρέπει να βγει μπροστά και να πάρει τις ευθύνες του, τότε αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Δήμος μπορεί να κάνει πολλά. Έχει αυτές τις δυνατότητες θεσμικά; Να μιλήσω τώρα απολύτως πρακτικά: Πρώτον, η πρόληψη. Τι σημαίνει πρόληψη; Πρόληψη σημαίνει μια πόλη φωτισμένη, μια πόλη καθαρή, μια πόλη τακτοποιημένη, μια πόλη η οποία να είναι φιλική προς την οικογένεια, προς εσένα προς εμένα και εχθρική προς την εγκληματικότητα και τον παραβάτη. Δεύτερον, η καταστολή. Εμείς έχουμε εισηγηθεί εδώ και πολλούς μήνες τη δημιουργία ενός Ενιαίου Συντονιστικού Κέντρου Ασφάλειας. Είδες τι έγινε προχθές στα Εξάρχεια όπου δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους η Αστυνομία και το Λιμενικό. Εμείς όμως θέλουμε να το πάμε και παραπέρα, με ένα Ενιαίο Κέντρο Ασφάλειας, στο οποίο να συμμετέχουν όλοι οι αρμόδιοι φορείς για να διαχειρίζονται την πραγματικότητα στην Αθήνα σήμερα. Τρίτον, να εκσυγχρονίσουμε και να αναβαθμίσουμε τη Δημοτική Αστυνομία, να της δώσουμε τα μέσα για να μπορέσει να κάνει τη δουλειά της. Η Δημοτική Αστυνομία δεν μπορεί να περιορίζεται απλώς στο να γράφει κλήσεις. Το παρεμπόριο για παράδειγμα και η καταπολέμησή του είναι βασικές αρμοδιότητες της Δημοτικής Αστυνομίας. Τέταρτον, να υπάρχει συνεργασία της Ελληνικής και της Δημοτικής Αστυνομίας. Στο παρελθόν, όποτε είχε γίνει αυτό, είχε γίνει με μεγάλη επιτυχία. Μπορούμε να το κάνουμε και τώρα. Πέμπτον, να αξιοποιήσουμε συνεργασίες με ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης όπου χρειάζεται, σε επιλεγμένα σημεία. Προφανώς δεν μπορεί να γίνει παντού. Γίνεται σήμερα που μιλάμε στο Πεδίον του Άρεως, και μάλιστα με επιτυχία. Γιατί να μην μπορούμε να επεκτείνουμε αυτό το μέτρο και αλλού; Έκτον, να συστήσουμε Τοπικά Συμβούλια καταπολέμησης της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας. Τα έχουμε δει να δουλεύουν με επιτυχία στο εξωτερικό, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη διεθνή εμπειρία. Πάνω απ' όλα πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν μερικά δικαιώματα με τα οποία δεν παίζουμε. Και το δικαίωμα της ασφάλειας, της ασφάλειας της ζωής, της ασφάλειας της περιουσίας είναι ίσως το πιο σημαντικό. Η κατάσταση πράγματι σε μερικές περιοχές έχει εκτραχυνθεί. Ακόμη και στα Εξάρχεια οι μόνιμοι κάτοικοι, οι οποίοι ήταν ανεκτικοί σε μια συμπεριφορά λίγο πιο ελευθεριάζουσα – ας τη χαρακτηρίσω έτσι –, έχουν εξαντλήσει τα όρια της υπομονής τους... Μα γιατί να μην έχουν εξαντληθεί τα όριά τους; Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτή τη συζήτηση είναι ότι οι άνθρωποι έδειξαν τόση υπομονή όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα τι γίνεται; Έχουμε ολόκληρες περιοχές στις οποίες ακόμη και η Αστυνομία διστάζει να πάει. Έχουμε περιοχές στις οποίες οφείλουμε να αποκαταστήσουμε τη Δημοκρατία και την ελευθερία. Αυτό όμως δεν γίνεται με τα λόγια, δεν γίνεται ούτε κουνώντας το δάχτυλο ούτε λέγοντας στον άλλον, ο οποίος δεν έχει φαγητό στο πιάτο του, πώς να κρατάει το μαχαιροπίρουνο. Αυτό γίνεται με σχέδιο, αλλά γίνεται και με γενναιότητα. Και εδώ θα χρειαστούμε και θα απαιτηθούν και μεγάλες παρεμβάσεις.Να ενώσουμε Πολυτεχνείο, Αρχαιολογικό Μουσείο και «Ακροπόλ» Κάποιο παράδειγμα παρέμβασης; Να δώσω ένα παράδειγμα. Εμείς πιστεύουμε ότι έφτασε επιτέλους η ώρα για να ενώσουμε το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και απέναντι με το «Ακροπόλ». Γιατί θέλουμε να τα ενώσουμε; Για να φιλοξενήσουμε τη σπουδαιότερη αρχαιολογική συλλογή στον πλανήτη. Σκέψου ότι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο έχει 200.000 σπουδαία ευρήματα στις αποθήκες και μόνο 11.000 στις εκθέσεις, στις προθήκες. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι έχουμε έναν πλούτο. Άλλες χώρες έχουν πετρέλαιο, εμείς έχουμε αυτούς τους μοναδικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς, τους οποίους μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Και δεν είναι μόνο ότι με αυτό τον τρόπο θα προσελκύσουμε εκατομμύρια τουρίστες, δεν είναι μόνο ότι θα αλλάξουμε τη βιτρίνα της πόλης, είναι ότι θα πάψει το Πολυτεχνείο να λειτουργεί ως το εύκολο καταφύγιο και ορμητήριο των διαφόρων εγκληματικών, παραβατικών, μπαχαλάκηδων, αλλά και των οργανωμένων συμμοριών που κάθε λίγο και λιγάκι καίνε την Αθήνα. Μιλάμε τόση ώρα για μια περιοχή στο κέντρο της πόλης, ένα χιλιόμετρο μακριά από το Σύνταγμα. Τι έχει πάει στραβά; Αναφέρεσαι σε μια κατάσταση η οποία έχει δημιουργηθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια... Και προφανώς δεν είναι μόνο ένα πράγμα, είναι πολλά μαζί. Αλλά το ζητούμενο σήμερα... Να το ρωτήσω διαφορετικά. Εκεί υπάρχει οργανωμένο έγκλημα με τις συνεπαγόμενες διασυνδέσεις του; Ναι, θα σου πω. Το ζητούμενο σήμερα είναι να πάψουμε να φοβόμαστε. Τι συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα; Θα σου μιλήσω στην καθομιλουμένη: Υπάρχουν κάποιοι που έχουν σπάσει τον τσαμπουκά όλων μας. Αυτοί οι κάποιοι δεν είναι αθώοι, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, δεν υπηρετούν κάποιες ιδεολογικές ανησυχίες. Εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, έχουμε να κάνουμε με οργανωμένο έγκλημα. Και αυτό το οργανωμένο έγκλημα επιτρέπει να ανθούν στα Εξάρχεια και πολλά άλλα φαινόμενα. Δεν μιλάμε, για παράδειγμα, για το πώς έχουμε σήμερα στα Εξάρχεια μια έξαρση βιασμών, μια έξαρση ομοφοβικών επιθέσεων. Γιατί δεν μιλάμε γι’ αυτά; Κάποια στιγμή θα πρέπει να βγάλουμε τα κεφάλια μας από την άμμο και να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που, εσύ που ζεις στο κέντρο, ξέρεις ότι τη βιώνουν οι κάτοικοι των Εξαρχείων. Και οι υπόλοιποι κάνουνε πως δεν τη βλέπουν.Τι νόημα έχει ένας πλούσιος Δήμος σε μια πτωχευμένη πόλη; Επειδή μιλάμε για την ανάγκη παρεμβάσεων, αυτόματα αυτό φέρνει στο μυαλό τους οικονομικούς πόρους. Κατά τη γνώμη σου το θεσμικό πλαίσιο χρηματοδότησης του Δήμου είναι επαρκές; Και μια δεύτερη συναφής ερώτηση: Τα δημοτικά τέλη, όπως είναι τώρα, είναι υψηλά, είναι χαμηλά; Και σε πιο βαθμό είναι ανταποδοτικά; Αυτές είναι στην πραγματικότητα δυο διαφορετικές συζητήσεις. Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με τις επενδύσεις, τα έργα και τις παρεμβάσεις που πρέπει να χρηματοδοτήσουμε και το δεύτερο έχει να κάνει με την ίδια τη λειτουργία του Δήμου, ιδιαίτερα στα ανταποδοτικά, που συνδέονται προφανώς με τα δημοτικά τέλη. Να τα πάρουμε ένα - ένα. Επενδύσεις: Παρουσιάσαμε ένα αναλυτικό και κοστολογημένο πρόγραμμα 573 εκ. ευρώ. Και καταγράψαμε όλες τις πηγές χρηματοδότησης. Πολύ απλά που θα βρούμε τα αναγκαία χρήματα. Εμείς στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας είμαστε οι πρώτοι σε απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ. Είμαστε η Περιφέρεια η οποία μέσα σε μερικά χρόνια εξαπλασίασε τους πόρους που λαμβάνει από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Αυτό πως έγινε; Έγινε διότι υπήρχε ένας ξεκάθαρος σχεδιασμός, υπήρχε μια στοχοπροσήλωση και έγινε η δουλειά. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και στην Αθήνα. Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Μιλώντας τώρα για τα ανταποδοτικά και για τη λειτουργία του Δήμου. Υπάρχουν ακόμη πολύ μεγάλα περιθώρια εξορθολογισμού των ανταποδοτικών τελών και υπάρχουν και περιθώρια μείωσης των ανταποδοτικών τελών. Αυτό όμως απαιτεί να γίνουν συγκεκριμένα βήματα μέσα στον Δήμο. Θα πρέπει πρώτα απ' όλα να αλλάξει ο ίδιος ο Δήμος για να αλλάξει η πόλη. Για παράδειγμα, να ξεκινήσουμε κάνοντας ένα προϋπολογισμό εκ του μηδενός. Ένα δεύτερο παράδειγμα: Ο προϋπολογισμός να είναι στοχευμένος στις πραγματικές ανάγκες των Αθηναίων. Γιατί τι έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια; Έναν Δήμο ο οποίος κάνει τα δικά του. Κάποιοι άλλοι βάζουν τις προτεραιότητες για άλλους λόγους. Τι νόημα έχει ένας πλούσιος Δήμος σε μια πτωχευμένη πόλη;«Να μην πληρώνει ο δημότης το κόστος των δικών μας προβλημάτων ή ιδεοληψιών» Το διοικητικό μοντέλο που έχεις για τη λειτουργία του δήμου ποιο είναι; Είναι επαρκής ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί; Επειδή μίλησες και προηγουμένως για την εκχώρηση κάποιων αρμοδιοτήτων που έχει μέχρι τώρα ο Δήμος στον ιδιωτικό τομέα, ρωτώ αν υπάρχουν στο μυαλό σου τομείς ή υπηρεσίες στους οποίους θα μπορούσε ο ιδιωτικός τομέας να συνεισφέρει. Να δούμε λίγο πώς αντιλαμβανόμαστε τον Δήμο. Εμείς τον θέλουμε πρώτα απ' όλα ο αποκεντρωμένο σε πόρους, σε αρμοδιότητες και σε μέσα. Έχουμε επτά Δημοτικές Κοινότητες που η κάθε μία από αυτές, αν ήταν Δήμος, θα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους της Ελλάδας. Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά αποδοτικοί, θα πρέπει να γυρίσουμε τον Δήμο ανάποδα και να αρχίσουμε να τον βλέπουμε από κάτω προς τα πάνω. Γι’ αυτό έχουν πολύ μεγάλη σημασία τα Τοπικά Συμβούλια, γι’ αυτό εμείς έχουμε δώσει πολύ μεγάλη έμφαση σε αυτά κατά τη διαδικασία συγκρότησης του συνδυασμού μας. Από εκεί και πέρα δεν έχουμε κανένα λόγο να δαιμονοποιούμε εργαλεία, ούτε να λειτουργούμε φοβικά. Ας μην πάμε πίσω στην εποχή που λέγαμε ότι ο αντιμνημονιακός μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια από ό,τι ο μνημονιακός. Ας ανοίξουμε τα μυαλά μας, χωρίς φόβο και πάθος. Σημαίνει αυτό ότι τάσσομαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων; Προφανώς και όχι. Σημαίνει ότι τάσσομαι υπέρ των απολύσεων; Προφανώς και όχι. Όμως πιστεύω ότι σε συγκεκριμένα πεδία άσκησης εφαρμοσμένης πολιτικής μπορούμε να είμαστε πολύ πιο παραγωγικοί και να κάνουμε τη δουλειά μας καλύτερα και να αξιοποιούμε όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας, όπως τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα. Δεν έχει κανένα νόημα να πληρώνει ο δημότης το κόστος των δικών μας προβλημάτων ή ιδεοληψιών.«Δεν υπάρχει μια οριζόντια λογική για το Airbnb» Να σε ρωτήσω για κάτι που έχει να κάνει με τη φυσιογνωμία της πόλης, η οποία φαίνεται ότι μεταβάλλεται ερήμην των αρχών και των κατοίκων της. Μιλάω για τη μόδα, την παγκόσμια μόδα, των βραχυχρόνιων μισθώσεων. Αυτό αφήνει κάτι θετικό έτσι όπως λειτουργεί; Αναρωτιέμαι αν αυτή η μόδα λειτουργεί πια ανεξέλεγκτα και δημιουργεί προδιαγραφές οι οποίες ίσως δεν είναι ωφέλιμες για την πόλη. Οι βραχυχρόνιες μισθώσεις είναι πια ένα ποτάμι, το οποίο κυλάει και δεν μπορεί να γυρίσει πίσω με τίποτε. Γιατί είναι μια νέα τάση σε όλο τον κόσμο, δεν είναι μόνο η Αθήνα που το αντιμετωπίζει. Το αντιμετωπίζουν όλες οι μεγάλες πόλεις. Σύμφωνοι, απλώς ζητάω τη γνώμη σου για το αν υπάρχει περιθώριο ρυθμιστικών παρεμβάσεων και προς ποια κατεύθυνση Να δούμε τι γίνεται διεθνώς, δεν χρειάζεται κάθε φορά να ανακαλύπτουμε τον τροχό. Πρώτον, στις πιο πολλές χώρες του πλανήτη οι Δήμοι είναι που έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους, δεν το έχουν αφήσει στο κεντρικό κράτος. Αν το σκεφτείς, είναι πάρα πολύ λογικό. Διότι οι Δήμοι ξέρουν πολύ καλύτερα τι συμβαίνει σε κάθε γειτονιά. Δεύτερον, στις πιο πολλές χώρες του πλανήτη έχουν καταλήξει – και σωστά – στην ανάγκη να υπάρχει ένα ρυθμιστικό πλαίσιο. Να μην λειτουργεί δηλαδή ανεξέλεγκτα και να υπάρχει αναρχία. Τρίτον, πώς το έχουν κάνει αυτό; Σε κάποιες περιπτώσεις έχουν βάλει όρια στις μέρες της μίσθωσης, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις έχουν βάλει όρια ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες κάθε γειτονιάς. Δεν υπάρχει δηλαδή μια οριζόντια λογική «πονάει χέρι - κόβω χέρι». Σε άλλες περιπτώσεις έχουν λειτουργήσει με γνώμονα την ασφάλεια και την υγιεινή. Έχουμε πολύ καλά παραδείγματα από το εξωτερικό, πολύ καλές πρακτικές. Η πραγματικότητα είναι ότι το Airbnb έχει και θετικά και αρνητικά και εξαρτάται από εμάς πώς θα το χειριστούμε. Αισθάνεσαι την ανάγκη δηλαδή κάποιας παρέμβασης στην οποία ο Δήμος θα παίξει καταλυτικό ρόλο. Προφανώς. «Υπάρχουν αρκετά πεδία σύγκλισης και συνεννόησης» Από τα προγράμματα και από τις συζητήσεις που έχεις βρεθεί με τους αντιπάλους σου, διακρίνεις με κάποιους από αυτούς κοινά σημεία επαφής και αντιλήψεων όπου θα μπορούσε να ελπίσει ο δημότης ότι στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο θα υπάρξουν κάποιες συναινέσεις για την ανάληψη δράσεων με άμεσα αποτελέσματα; Επίτρεψέ μου να σου πω ότι εγώ δεν αισθάνομαι κανέναν ως αντίπαλο. Γιατί μπορεί για δυο μήνες να βρισκόμαστε αντιμέτωποι, αλλά μετά όλοι μαζί θα κληθούμε να συνεργαστούμε στο ίδιο Δημοτικό Συμβούλιο. Όχι επειδή το επιβάλλει ο «Κλεισθένης». Μην τρελαθούμε κιόλας. Πολλοί από εμάς δεν περιμένουμε τον «Κλεισθένη» για να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Εμείς το κάνουμε πράξη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, διότι αυτό είναι το πρόταγμα της κοινωνίας σήμερα. Από εκεί και πέρα, οι συνεργασίες δεν χτίζονται μόνο βάσει των καλών προθέσεων και σίγουρα δεν χτίζονται βάσει των όμορφων λόγων. Χτίζονται προγραμματικά. Νομίζω ότι όλη η προεκλογική εκστρατεία μέχρι τώρα έχει δείξει ότι υπάρχουν μεταξύ όλων μας αρκετά αναγκαία πεδία σύγκλισης και συνεννόησης. Αρκεί αυτά που λέμε σήμερα να τα εννοούμε και να μην αρχίσουμε την επόμενη μέρα να παίζουμε πολιτικά παιχνίδια ή προσωπικά παιχνίδια. Είναι δύσκολο αυτό... Γιατί, εντάξει, τα προσωπικά παιχνίδια και επιδιώξεις σε έναν βαθμό ίσως μπορεί να ξεπεραστούν, όμως οι πολιτικές σκοπιμότητες έχουν μεγάλη αντοχή. Δηλαδή, για να το πω αλλιώς, και εσύ δεν μπορείς να ξεπεράσεις ότι προέρχεσαι από μια παράταξη, όπως και ο Ηλιόπουλος ή ο Γερουλάνος... Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος για την παράταξη από την οποία προέρχομαι και ποτέ δεν έχω πει ότι έχω καταθέσει την κομματική μου ταυτότητα ή διάφορα τέτοια. Όμως όλα αυτά τα χρόνια, όποτε είχα να επιλέξω ανάμεσα στην Αυτοδιοίκηση και στην παράταξη, επέλεγα πάντοτε την Αυτοδιοίκηση. Έβαζα το συμφέρον των πολιτών πάνω από το όποιο κομματικό συμφέρον και πολλές φορές, επικρίθηκα γι’ αυτό. Αλλά για εμένα είναι μονόδρομος. Δεν γίνεται αλλιώς, και αυτό το λέω διότι βλέπω ότι διάφοροι ανακαλύπτουν όψιμα τη χαρά της Αυτοδιοίκησης. Πολύ το χαίρομαι όλο αυτό, αλλά καλό είναι την επόμενη μέρα όλοι μας – και βάζω πρώτα τον εαυτό μου – να θυμόμαστε τι έχουμε πει και για ποια πράγματα έχουμε δεσμευτεί.«Όλοι να καταδικάσουμε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται» Η τελευταία ερώτηση θέλω να σου κάνω έχει να κάνει με το φασιστικό φαινόμενο, το οποίο είναι καταγεγραμμένο και στην Αθήνα. Στην κεντρική πολιτική σκηνή υπάρχει μια διάθεση των κομμάτων, όλων των κομμάτων θα έλεγα, να βάλουν μια γραμμή απέναντι από τη Χρυσή Αυγή. Αυτό σε επίπεδο Δήμου, σε επίπεδο προεκλογικής εκστρατείας, τώρα το βλέπεις να ισχύει; «Ο φασισμός έξω από την πόλη» είναι μια διάθεση που εκφράζεται από τις παρατάξεις που διεκδικούν τον Δήμο; Προφανώς και ισχύει. Και το έχουμε αποδείξει ως τώρα. Έχουμε χτίσει ένα κοινό μέτωπο απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Είναι μια κατάκτηση της Δημοκρατίας μας αυτή, όλοι το έχουμε πετύχει. Όμως έφτασε η ώρα να μιλήσουμε απολύτως ανοιχτά και απολύτως ξεκάθαρα: όλοι μας έχουμε την υποχρέωση να καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, χωρίς αστερίσκους, χωρίς γενικεύσεις και χωρίς συμψηφισμούς. Δεν υπάρχει το «εντάξει μωρέ, πέταξε μια μολότοφ, αλλά το έκανε επειδή πιστεύει σε ένα καλύτερο κόσμο», όπως δεν υπάρχει και το «έσφαξε, μαχαίρωσε κάποιον, επειδή αυτός ο κάποιος ήταν μαύρος». Θα πρέπει να είμαστε απολύτως κάθετοι σε αυτό. Χωρίς να αφήνουμε κανένα χώρο για παρερμηνείες. Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και την περιεκτική, ελπίζω, συζήτηση που είχαμε Κι εγώ ευχαριστώ.Κώστας Μπακογιάννηςδημοτικές εκλογέςΔήμος ΑθηναίωνΕξάρχειαHas video: Exclude from popular: 0