Ισραήλ – Ιράν και οι αναλώσιμοι κομπάρσοι

Είναι πολλές οι ενδείξεις (πόλεμοι στη Γάζα και την Ουκρανία, ενδοατλαντικές κόντρες μετά την εκλογή Τραμπ κλπ, ακόμη και η εσωτερική αναταραχή στις ΗΠΑ) πως ζούμε εδώ και κάποιο διάστημα τα προεόρτια μιας παγκόσμιας  αντιπαράθεσης που κλιμακώνεται με συγκρούσεις δια αντιπροσώπων.

Καθώς η ένταση κλιμακώνεται οι τοπικοί αντιπρόσωποι, σαν την Ελλάδα, αρχίζουν να συνειδητοποιούν την έκταση της πιθανής εμπλοκής σε υποθέσεις που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ενταχθούν στη λεγόμενη υπεράσπιση εθνικών συμφερόντων.

Δεν

·       Στρατιωτική συμφωνία με Ισραήλ (κανείς δεν ξέρει αν υπάρχουν μυστικές δεσμεύσεις, αυτά έρχονται στο φως κατόπιν εορτής)

· Παραχωρήσεις ελληνικών εδαφών για να κάνουν βάσεις οι Αμερικανοί (πέρα από τις υπάρχουσες) όπου γουστάρουν

·       Διάρρηξη των σχέσεων που ισορροπούσαν τη δεδομένη δυτικόστροφη πορεία της χώρας, όπως με τη Ρωσία, το Ιράν, τον Αραβικό κόσμο (πέρα από τις ξεπουλημένες στη Δύση ηγεσίες).

Μέχρι πού;

Η προληπτική πολεμική δράση του Ισραήλ κατά του Ιράν περιγράφει  ένα ακόμη βήμα κλιμάκωσης προς μια παγκόσμια αναμέτρηση.  Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να δει κανείς ότι το Ισραήλ λειτουργεί (και) στην προκειμένη περίπτωση ως ο μακρύς και βαρύς αμερικανικός βραχίονας.

Ολοφάνερος είναι επίσης ο βασικός/ κύριος στόχος που βρίσκεται πίσω από το Ιράν και δεν είναι άλλος από την Κίνα.

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως το Ισραήλ έχει τη δική του ατζέντα την οποία μάλιστα επιβάλλει στην Ουάσιγκτον. Κοιτώντας, ωστόσο, πιο προσεκτικά θα μπορούσε κάποιος να δει ότι οι δύο χώρες (Ισραήλ και ΗΠΑ) βάζοντας στο στόχαστρο το Ιράν, εξασφαλίζουν μια σειρά (κοινά) οφέλη:

·       Για το Τελ Αβίβ μέγιστο κέρδος είναι η επιβεβαίωση του ρόλου του  χωροφύλακα (για λογαριασμό των ΗΠΑ) της περιοχής. Ενός χωροφύλακα που «λύνει» τις εκκρεμότητες καθαρίζοντας τους αντιπροσώπους (Χαμάς, Χεζμπολάχ), και βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό του πάτρωνα που δεν είναι άλλος από την Τεχεράνη

·       Για την Ουάσιγκτον η κλιμάκωση της (στρατιωτικής) πίεσης κατά του Ιράν  δημιουργεί την  (ψευδ)αίσθηση της πρόκλησης εσωτερικών πολιτικών διεργασιών οι οποίες τελικά θα ρυμουλκήσουν τη χώρα σε πορεία προς τη «Δύση».

Σε κάθε περίπτωση, οι επιπτώσεις του χτυπήματος που επέφερε το Ισραήλ στο Ιράν θα γίνουν ιδιαίτερα αισθητές στο Πεκίνο. Το Ιράν είναι για την Κίνα βασικός ενεργειακός προμηθευτής αλλά και σημαντικό τμήμα του κινεζικού «διαδρόμου» προς τη Δύση.  Είναι προφανές πως η όποια ενδεχόμενη αστάθεια στο ιρανικό καθεστώς αποτελεί μεγάλο πλήγμα για τα κινεζικά συμφέροντα.

Μέχρι πού, λοιπόν, μπορεί να φτάσει η αντιπαράθεση για την εξασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας επί του πλανήτη; Μπορεί η «πολιτική Τραμπ» να αναστηλώσει τις ΗΠΑ στην παγκόσμια ηγεμονία;  Ποια θα είναι η απάντηση της Κίνας και όσων δυνάμεων θέλοντας ή και μη περιστρέφονται γύρω από τον πόλο εξουσίας του Πεκίνου;

Και το σημαντικότερο: Πώς θα καταλήξει η σφοδρή ενδοαμερικανική σύγκρουση του βαθέως κράτους των Δημοκρατικών με το σύστημα Τραμπ;

Πρόκειται για ερωτήματα  που, ο τρόπος με τον οποίο θα απαντηθούν, θα διαμορφώσει, τα επόμενα χρόνια, το νέο παγκόσμιο τοπίο. Ας ελπίσουμε όχι στα αποκαΐδια ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος…

Διαβάστε επίσης:

Συκοφαντική επίθεση κατά της Έλενας Κουντουρά καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ – Τι λέει η ίδια

Μαρινάκης: Εκτός οποιασδήποτε λογικής η αγοραπωλησία ραδιοσυχνοτήτων από κόμματα εκτός Βουλής

ΥΠΕΞ για Μέση Ανατολή: «Οποιαδήποτε περαιτέρω κλιμάκωση θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική απειλή για την περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα»