Η «υβριδική επίθεση» και το πικρό ανέκδοτο

Πολλές εκδοχές ακούστηκαν – στα σοβαρά ή όχι – για τη θηριώδη πυρκαγιά στην Αλεξανδρούπολη. Κεραυνός, εμπρησμοί, παράνομοι μετανάστες κ.λπ. Ο καθένας πήρε αυτή που τον βολεύει και πήγε παρακάτω.

Η χειρότερη όμως – για τη χώρα και την κυβέρνηση – ήταν αυτή περί «υβριδικής επίθεσης» κατά της Ελλάδας, που συσχετίστηκε μάλιστα με την πρόσφατη καταστροφή στην 111 Πτέρυγα Μάχης στη Νέα

Αγχίαλο. Αυτή φαίνεται να προτίμησαν διάφορα κυβερνητικά «εξαπτέρυγα» και προθύμως την άφηναν ανοιχτή κάποια κυβερνητικά στελέχη.

Το κακό για όλους αυτούς είναι ότι εάν μια επίθεση αυτού του είδους μπορεί να προκαλέσει τόσες και τέτοιες καταστροφές σε κρίσιμες για τη χώρα και την εθνική άμυνα περιοχές, τότε η μεν χώρα είναι σουρωτήρι, η δε κυβέρνηση είναι κραυγαλέα αποτυχημένη σε αυτόν τον τομέα ύστερα από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης.

Το σύνολο των αρμοδίων – εάν δούμε πόσα τραγικά συνέβησαν και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια – θα πρέπει, τουλάχιστον, να απολογηθούν για την απίστευτη ακινησία, απρονοησία και ανικανότητα που επέδειξαν.

Μόνο τους δύο τελευταίους μήνες – πριν σκάσει η ευφάνταστη θεωρία περί «υβριδικής επίθεσης» – η χώρα έχασε περίπου 1.000.000 στρέμματα γης, το κράτος ξεβρακώθηκε, κρίσιμες στρατιωτικές εγκαταστάσεις αποδείχθηκαν ευάλωτες και όσα έχουν ειπωθεί περί έγκαιρης και σωστής προετοιμασίας αποδείχθηκε ότι κινούνταν μεταξύ ψέματος και ανοησίας.

Όμως τα ψέματα έχουν τελειώσει, καθώς η νέα πραγματικότητα της κλιματικής κρίσης ανεβάζει κατακόρυφα τις προκλήσεις, τους κινδύνους και τις ανάγκες. Κατανοητή η «καραμέλα» ότι και αλλού οι καταστροφές είναι μεγάλες, ότι κι άλλες χώρες βιώνουν μεγάλες καταστροφές. Δεν μπορεί όμως – αυτό το λέμε από το Μάτι και μετά, αλλά και μετά την πρώτη διετία Μητσοτάκη – οι πόλεις και οι κρίσιμες υποδομές της χώρας να είναι απροστάτευτες και εκτεθειμένες. Απλώς δεν μπορεί.

Προφανώς δεν έχουμε λόγο για διαφωνήσουμε με το ενδεχόμενο υβριδικών επιθέσεων, ειδικά από την Τουρκία, η οποία ήδη μια φορά το επιχείρησε στον Έβρο το 2020 με την καθοδηγούμενη απόπειρα σπασίματος των συνόρων από δεκάδες χιλιάδες μετανάστες.

Ωστόσο μια χώρα που αντιμετωπίζει τέτοια σενάρια δεν μπορεί να έχει αυτή την εικόνα προετοιμασίας και διαχείρισης. Και κυρίως καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί, σε τέτοιες συνθήκες, να μιλάει για «αποτελεσματική διαχείριση κρίσεων».

Ο ισχυρισμός καταντάει ανέκδοτο. Πικρό μεν, αλλά ανέκδοτο…

Διαβάστε επίσης:

Νέα εδεσματολογική τάξη πραγμάτων…

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι «ναι μεν αλλά»!

Μουντομπάσκετ χωρίς τον Πελαργό δεν γίνεται