Η βία ως κεκτημένο δικαίωμα

ΣΤΗΛΕΣΙστορίες για αγρίους

Η βία νομιμοποιείται δια της ανοχής. Όλοι πλέον μένουμε απαθείς στα καθημερινά φαινόμενα βίας σε τέτοιο βαθμό ώστε να μας φαίνονται περισσότερο οικεία και «αθώα» κι από …τα ψώνια μας. Το φαινόμενο βεβαίως δεν είναι πρωτόγνωρο στην ελληνική κοινωνία που έχει βεβαρημένο παρελθόν πολιτικής βίας δίχως ευγενικές εξαιρέσεις, μια κοινωνία που πάντα έβρισκε πρόθυμους χειραγωγούς και ιδεολογικά άλλοθι.

Μια κοινωνία ατίθαση απέναντι στην εφαρμογή των νόμων. Η βία ξεκινά από την εξατομικευμένη απαίτηση να εξαιρεθούμε του νόμου, του κανόνα, του αυτονόητου …γιατί

μας πνίγει το δίκιο. Το δικό μας δίκιο, της φατρίας μας, της γειτονιάς μας, της περιοχής μας, της ιδεολογίας μας. Η παντελής απουσία κοινωνικής συνείδησης σε συνδυασμό με την θηριώδη κομματοκρατία και την εμφυλιοπολεμική μας παράδοση είναι βασικές αιτίες του φαινόμενου.

Αυτή η πρακτική υποδαυλίζεται επίσης και από την έντονη αίσθηση της άναρχης απειθαρχίας η οποία έχει εμπεδωθεί ως γνήσιο δημοκρατικό δικαίωμα που βρίσκει ιδεολογικοπολιτικά άλλοθι στα αντάρτικα πόλεων, στην τριτοδιεθνιστική αντίληψη για την κατάληψη της εξουσίας δια των όπλων και τον ξυλοδαρμό των πολιτικών μας αντιπάλων ή στις παντός είδους δυναμικές «ακτιβιστικές» ενέργειες. Γενικά στην Ελλάδα οι κατσαπλιάδες που πνίγονται από το δίκιο τους (ατομικό και κομματικό), έχουν πέραση ακόμα και σε αυτούς που δεν το παραδέχονται. Υπάρχει μια σκοτεινή ανομολόγητη αποδοχή τους όσο και αν αρεσκόμαστε να …«καταδικάζουμε την βία από όπου κι αν προέρχεται» ώστε να διατηρούμε ατσαλάκωτο τον καθωσπρεπισμό μας. Ωστόσο, πάντα ξεπροβάλει το ανατρεπτικό «αλλά» …που εξαιρεί τη δική μας βία, όπως και σε κάθε νόμο υπάρχει το παραθυράκι απ’ το οποίο συνωστιζόμαστε όλοι να χωρέσουμε ως ειδικές περιπτώσεις.

Αυτά τα σπουδαία τα εμπεδώσαμε επαναστατικώ δικαίω από τα μπαϊράκια και τα καπετανάτα. Ωστόσο, μέσα στην διάρκεια των χρόνων οι διώκτες άλλαζαν ρόλο με τους διωκόμενους. Τελευταία αλλαγή σκυτάλης: από το άθλιο κράτος βίας της Δεξιάς περάσαμε στην ιδεολογικοποίηση του ρεβανσισμού της Αριστεράς μέσα από περισπούδαστες πομφόλυγες με αποκορύφωμα την μεταπολίτευση με την σιωπηρή αποδοχή της τρομοκρατίας, την ανοχή σε αλήτικες και μαφιόζικες κομματικές συντεχνίες στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, στα δικαστήρια, στα συνδικάτα, παντού όπου οι συλλογικότητες πλέον αναγνωρίζονται ως νόμιμοι εκφραστές της βίας έχοντας «κατακτήσει με τους αγώνες τους» το δικαίωμά της. Νέο άλλοθι, τα μνημόνια, η Τρόικα, η επιτροπεία αλλά και η Αριστεροδεξιά κυβέρνηση των τελευταίων ετών που ξεπλένει εθνικές υποθήκες, απεχθή μνημόνια, περικοπές συντάξεων, εξαΰλωση του επιπέδου ζωής και πραγματώνει μια σειρά άλλων ανδραγαθημάτων που δεν θα τολμούσε καμιά άλλη κυβέρνηση να διανοηθεί. Παραχωρεί στους μπαχαλάκηδες -σύμφωνα με τον τρυφερό χαρακτηρισμό τους- άλλοθι, ανομία, ασυδοσία και κρατά για τον εαυτό της το προνόμιο της εξουσίας.

Ωστόσο, από βιαιότητα σε βιαιότητα, οι εντυπώσεις διαφέρουν. Για παράδειγμα, άλλο η περίπτωση του νεαρού Γρηγορόπουλου που μιας και το έφερε η κουβέντα να σημειώσουμε ότι οι άθλιοι δολοφόνοι του συνελήφθησαν και δικάστηκαν παραδειγματικά, και άλλο η νεαρή έγκυος γυναίκα, της οποίας η άγρια δολοφονία πανηγυριζόταν έξαλλα στο κέντρο της Αθήνας από τους στυγνούς δολοφόνους της εκ των οποίων κανείς δεν κάθισε στο εδώλιο… Η καθετοποιημένη μεταπολιτευτική ιδεολογική βιομηχανία παραγωγής ηρώων ξεσκαρτάρει το υλικό και κρατά τα κατάλληλα προϊόντα σύμφωνα με τις επιταγές του επαναστατικού μάρκετινγκ.

Και αυτή είναι η απεχθέστερη εκδοχή της βίας, με τα καλά και κακά θύματα, τα χρήσιμα και τα άχρηστα, το υγειές αίμα και το μολυσμένο που θυμίζει με ένα εφιαλτικό τρόπο την χυδαιότερη εκδοχή του αμερικανικού μεταπολεμικού ρατσισμού όπου απαγορευόταν να μεταγγίζεται στους λευκούς το «μολυσμένο» αίμα των μαύρων στα νοσοκομεία.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι στις μέρες μας η αγριότητα της βίας εντυπώνεται ως θέαμα, ως περιπετειώδης ταινία, ως ένα δρώμενο στο γήπεδο όπου λιντσάρονται άνθρωποι και το κοινό τους μαγνητοσκοπεί για να τους αναρτήσει στο διαδίκτυο, και ως «παρέμβαση» όταν ομάδες αλητών ξυλοκοπούν ευέλπιδες και πολίτες, καταστρέφουν περιουσίες, πυρπολούν περιοχές, απαλλοτριώνουν τράπεζες, επεμβαίνουν στις αποφάσεις των δικαστηρίων, υποδεικνύουν ενόχους και αθώους, κηρύττουν ανενόχλητοι απαγορευμένες περιοχές και περιορισμούς κυκλοφορίας στο κέντρο της χώρας και γενικότερα έχουν το δικό τους μπαϊράκι - με τα νώτα τους, ωστόσο, καλυμμένα αφού υπηρετούν το σύστημα ως άλλοθι, ως παραπέτασμα και ως παρακράτος.

Has video: Exclude from popular: 0