Η βία ως αποτέλεσμα ενός ακόμα εθνικού διχασμού

ΣΤΗΛΕΣΙστορίες για αγρίους

Η επίθεση και ο άγριος ξυλοδαρμός του δημάρχου Θεσσαλονίκης είναι ένας ακόμα κρίκος απροκάλυπτης δολοφονικής βίας που έρχεται σαν αποτέλεσμα του βαθύτατου διχασμού που βιώνει εκτεταμένα εδώ και χρόνια η κοινωνία μας και έχει λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας.

Στα χρόνια της κρίσης, το αντιμνημονιακό μέτωπο ανέπτυξε μια σειρά «δράσεων» που τις εξωράιζε με διάφορα ιδεολογήματα της αριστερής θεολογίας. Ταυτόχρονα, σε αυτό το κλίμα αγανάκτησης προστέθηκαν και εντάχθηκαν

σε παράλληλα ακτιβιστικά δρώμενα, οι ναζιστικές παραφυάδες της ακροδεξιάς. Έχοντας επιβάλλει και νομιμοποιήσει με πολιτική κάλυψη την βία ως παρεμβατικότητα, οι διάφορες συλλογικότητες βρήκαν την ευκαιρία να …εκφραστούν, εκμεταλλευόμενες ένα κλίμα εκτεταμένης αγανάκτησης όπου ο κάθε είδους και πολιτικής αποχρώσεως τραμπουκισμός εύρισκε πρόσφορο έδαφος και τύγχανε ευρύτερης λαϊκής αποδοχής σε διάφορα στρώματα της κοινωνίας.

Παράλληλα, η εκτεταμένη και άνευ ορίων λαϊκίστικη ρητορική συνέδραμε και πυροδοτούσε την όξυνση. Στην ατμόσφαιρα της πρώτης αντιμνημονιακής περιόδου που διαφαινόταν η δυνατότητα κατάκτησης της εξουσίας από περιθωριακές πολιτικές ομάδες μέσω συλλαλητηρίων, ασύστολων πολιτικών ψευδών, διαστρέβλωσης κάθε έννοιας της πραγματικότητας, διχασμού και βίαιης εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων, μύριζε πλέον αίμα. Κάτι που δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα.

Από τη μια, ζήσαμε την πρωτοφανή κτηνώδη δολοφονία των εργαζομένων της Μαρφίν από την ακτιβιστική Αριστερά, μέλη της οποίας ενώ καιγόταν η έγκυος, πανηγύριζαν και εμπόδιζαν την πυροσβεστική να κατασβέσει την φωτιά. Εκτός του ότι η δολοφονία αυτή δεν έχει διαλευκανθεί, δεν έχει εμπεδωθεί και στην συνείδηση της κοινωνίας το μέγεθος της αγριότητάς της. Ακόμα χειρότερα, η αριστερόστροφων ευαισθησιών μεταπολιτευτική συνείδηση δεν αποδέχεται τα αριστερής κοπής εγκλήματα. Παραδόθηκε στην πυρά το Αττικό και το χειρότερο των εγκλημάτων ήταν ο θηριώδους παραλογισμού λαϊκισμός που χάριζε στον αποτροπιασμό των εγκληματικών ενεργειών το ριζοσπαστικό φωτοστέφανο του ανθρωπισμού, της λεγομένης ανανεωτικής Αριστεράς, της μεγαλύτερης σε μέγεθος πολιτικής απάτης της μεταπολίτευσης όπως -δίχως δυσκολία και με τεραστίων διαστάσεων πολιτικό, κοινωνικό και εθνικό κόστος- διαπιστώνουμε σήμερα.

Στην αναμπουμπούλα εμφανίστηκε από δίπλα και η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής η οποία δρούσε ανεξέλεγκτα στους δρόμους λιανίζοντας απροστάτευτους και εξαθλιωμένους μετανάστες, αντικαθιστώντας τις αρχές, ζητώντας άδειες στις λαϊκές αγορές, επέβαλε λογοκρισία σε «αντεθνικά» έργα, δέρνοντας και απειλώντας και αυτή στο όνομα του αγνού λαού. Και αυτή η δράση βάφτηκε με αίμα. Αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης αλητείας της, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Οι πολιτικές αυτές πρακτικές έλαβαν διαστάσεις κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και παρά τις «χαώδεις διαφορές» που υποτίθεται ότι τις χωρίζουν, η ιδεολογική βάση είναι κοινή: ο λαϊκισμός εστιάζει στην γενική ή στοχευμένη επίκριση του «διεφθαρμένου» κατεστημένου και στη λατρεία του «απλού λαού». Αυτή η εγκληματική απλούστευση αντιλαμβάνεται την κοινωνία χωρισμένη σε δυο στρατόπεδα: αυτό του απλού λαού και το άλλο της διεφθαρμένης ελίτ.

Ταυτόχρονα, τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια παρατεταμένη ένταση με στοιχεία διχασμού όπου η αντίθετη άποψη απέναντι στον γενικευμένο λαϊκισμό συνιστά ενοχή. Έχουμε επιδοθεί σε ένα κυνήγι μαγισσών, σε μια γενική καταστρατήγηση και αντιστροφή της κοινής λογικής. Στα πιο δύσοσμα μαγειρεία επινοούνται εχθροί που πάση θυσία πρέπει να εξοντωθούν μέσα σε ένα κλίμα σκανδαλολογίας με τίμιους και διεφθαρμένους, πατριώτες και προδότες, ηθικά πλεονεκτούντες και μειονεκτούντες.

Βρισκόμαστε μπροστά στον απίθανο παραλογισμό, στην πλέον διαταραγμένη ιστορική διαστροφή, δηλωμένοι ναζί να παριστάνουν τους πατριώτες. Αναλφάβητα αποβράσματα με σβάστικες να παριστάνουν τους υπερασπιστές των εθνικών μας συμφερόντων. Ωστόσο, το χωράφι του εθνικολαϊκισμού καλλιεργεί τόνους σανού προς λαϊκή βρώση. Έτσι, με την περίπτωση του άγριου ξυλοδαρμού του Μπουτάρη συνεχίζουμε να είμαστε άπραγοι θεατές ενός επικινδύνου έργου που εξελίσσεται με απρόβλεπτες συνέπειες. Το να μην παραδεχόμαστε μέσα από ιδεολογικούς ακκισμούς ότι οι ψηφοφόροι του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής δεν αγνοούν το ναζισμό και είναι αγανακτισμένοι, θυμωμένοι πολίτες (λες κι αυτό αποτελεί ελαφρυντικό στοιχείο), περιμένοντας …τις συνθήκες να ωριμάσουν για να μεταστραφούν, είναι σα να δεχόμαστε να υποστούμε μια σειρά εξευτελισμών περιμένοντας την δικαίωσή μας στην …Δευτέρα Παρουσία!

ΥΓ: Αναρωτιέται κανείς γιατί ελευθερώθηκαν οι έγκλειστοι υπόδικοι της Χρυσής Αυγής (που φυλακίστηκαν από τους …γερμανοτσολιάδες και αποφυλακίστηκαν από τους ανανεωτικούς της ριζοσπαστικής Αριστεράς). Αλλά αυτό είναι ένα ακόμα ιστορικό παράδοξο! Κατά τα άλλα, ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα διαβιεί ασφαλώς και φρουρούμενος στο σπίτι του!

βίαΜπουτάρηςεπίθεσηΑκροδεξιάαγανακατισμένοιHas video: Exclude from popular: 0