Η συγκινητική ιστορία της 17χρονης από τη Συρία που επέζησε στο Αιγαίο και τώρα ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς

ΚΟΣΜΟΣ

Όταν το δουλεμπορικό που μετέφερε τη Γιούσρα Μαρτινί και την αδελφή της «έμεινε» μεσοπέλαγα, εκείνη έσυρε τη βάρκα μέχρι τη Λέσβο, σώζοντας δεκάδες ζωές. Σήμερα βρίσκεται στη Γερμανία και ετοιμάζεται να ζήσει το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο

Eίδε το σπίτι της στη Δαμασκό να βομβαρδίζεται, την πόλη της να ισοπεδώνεται, τα όνειρά της να καταρρέουν. Η 17χρονη Γιούσρα Μαρτινί ξεκίνησε από τη Συρία με τη μεγαλύτερη αδελφή της για το

ταξίδι προς την Ευρώπη, αναζητώντας το δικαίωμά της σε μια καλύτερη, πιο ασφαλή ζωή. Ακολούθησε όλο το μονοπάτι της σύγχρονης προσφυγιάς. Εφτασε στην Τουρκία, εμπιστεύθηκε τη ζωή της σε δουλεμπόρους. Και τον περασμένο Σεπτέμβριο μπήκε στο φουσκωτό για να περάσει στη Λέσβο. Μισή ώρα μετά την αναχώρησή τους, η μηχανή του σκάφους σταμάτησε. Η 17χρονη κοπέλα, η αδελφή της και ακόμη μία γυναίκα ήταν οι μόνες που ήξεραν κολύμπι. Βούτηξαν στα κρύα νερά για να σύρουν τη βάρκα στην ελληνική ακτή. Η αυτοθυσία τους έσωσε ακόμη 20 ανθρώπους...

Μερικούς μήνες μετά, η Γιούσρα βρίσκεται στη Γερμανία και προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο! Για πρώτη φορά στην Ιστορία η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι πλάι στις εθνικές αντιπροσωπευτικές ομάδες στο Ρίο θα συμμετάσχει και μια ομάδα προσφύγων, από αθλητές που διαφορετικά θα έλειπαν, αφού δεν θα είχαν χώρα να εκπροσωπήσουν.

Η Γιούσρα είναι μία από αυτούς που αγωνίζονται να προκριθούν. «Το όνειρό μου είναι να προκριθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να γίνω καλύτερη κολυμβήτρια, αλλά και κάποια στιγμή να επιστρέψω στη Συρία και να διδάξω σε παιδάκια όσα έμαθα από το ταξίδι μου» δηλώνει στη συνέντευξή της στο «Εθνος της Κυριακής» η 17χρονη, που θυμάται ακόμη την αγάπη με την οποία την περιέβαλαν οι κάτοικοι της Λέσβου όταν έφτασε νύχτα στις ακτές του νησιού βρεγμένη, παγωμένη και εξουθενωμένη. «Η οικογένειά μου είναι από τη Δαμασκό. Είχαμε μια πολύ καλή ζωή πριν από τον πόλεμο στη Συρία. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα ήταν πολύ καλό, εγώ ήμουν μέλος της εθνικής ομάδας κολύμβησης. Ζούσα σε ένα πολύ καλό διαμέρισμα στη Δαμασκό, ο πατέρας μου ήταν προπονητής κολύμβησης και η μητέρα μου ήταν φυσικοθεραπεύτρια. Ημασταν μια κανονική οικογένεια που είχε αγάπη για τον αθλητισμό» διηγείται η 17χρονη.

Ο πόλεμος

«Ολα όμως άλλαξαν με τον πόλεμο. Το σπίτι μας βομβαρδίστηκε σε αεροπορική επιδρομή και αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στους παππούδες μας. Τους επόμενους μήνες όλη η ζωή μας άλλαξε δραματικά. Δεν μπορούσα να προπονηθώ κανονικά. Οταν ολοένα και περισσότεροι φίλοι άρχισαν να φεύγουν, το πήρα απόφαση και εγώ. Μαζί με τη μεγάλη μου αδελφή Σάρα αποφασίσαμε να φύγουμε πρώτες, γιατί πιστεύαμε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να έρθει μαζί μας η μικρή αδελφή μας» λέει.

Τα δύο κορίτσια έφτασαν στον Λίβανο και στη συνέχεια στην Τουρκία. Εκεί πλήρωσαν δουλεμπόρους για να τις μεταφέρουν στην Ελλάδα, ενώ χρειάστηκε να κάνουν δύο φορές την απόπειρα να διασχίσουν το Αιγαίο, καθώς την πρώτη φορά ο δουλέμπορος γύρισε τη βάρκα τους πίσω. Τελικά οι δύο αδελφές με ακόμη 21 συμπατριώτες τους επιβιβάστηκαν σε μια πλαστική λέμβο.

«Ηταν σκοτεινά όταν ξεκίνησε το ταξίδι μας. Οι διακινητές, που τους είχαμε πληρώσει για να επιβιβαστούμε στη βάρκα, μας είχαν πει να χαλάσουμε τη μηχανή όταν θα φτάναμε στη Λέσβο. Ομως δεν χρειάστηκε, γιατί η μηχανή χαλούσε όλη την ώρα. Ηταν πολλοί άνθρωποι πάνω στη φουσκωτή βάρκα και το νερό έμπαινε από μπροστά. Οταν πέσαμε μέσα στη θάλασσα το νερό ήταν παγωμένο. Χάσαμε όλα τα υπάρχοντά μας, εκτός από τα λεφτά και τα κινητά μας, τα οποία τα είχαμε σε αδιάβροχη θήκη» λέει η ίδια. Η Γιούσρα, η Σάρα και ακόμη μία γυναίκα κατάφεραν να σύρουν με σκοινιά την πλαστική βάρκα και να φτάσουν τελικά στην ακτή.

«Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η παραλία της Λέσβου. Ημουν εντελώς εξαντλημένη και κρύωνα πάρα πολύ. Τις επόμενες μέρες οι κάτοικοι της Λέσβου μας βοήθησαν παραπάνω απ' όσο μπορούσαν. Κατά το ταξίδι μας γνωρίσαμε πολύ καλούς ανθρώπους και όμορφα μέρη. Για τους κατοίκους της Λέσβου η φιλοξενία είναι ζήτημα τιμής» θυμάται η Γιούσρα. «Το κλαμπ εδώ στο Βερολίνο ονομάζεται Wasserfreunde, που σημαίνει ?Φίλοι του νερού?. Σκέφτομαι συχνά τους ανθρώπους που γνώρισα στη Λέσβο όταν βλέπω το όνομα. Ημασταν μόνοι μας και οι κάτοικοι της Λέσβου ήταν εκείνοι που μας βοήθησαν» επιμένει. Στη συνέχεια η Γιούσρα ακολούθησε τη μοίρα της πλειονότητας των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα.

Ταξίδεψε για την Αθήνα και στη συνέχεια στα σύνορα με τη FYROM, μέσω της γνωστής Ειδομένης, απ' όπου πέρασε και τελικά μπόρεσε να φτάσει στο Βερολίνο. «Μας πήρε πολύ καιρό να ταξιδέψουμε στις βαλκανικές χώρες. Ζούσαμε σε μια σκηνή σε κατασκήνωση στο Βελιγράδι και έπρεπε να κρυβόμαστε σε χωράφια καλαμποκιού κατά μήκος των ουγγρικών συνόρων. Οταν περάσαμε τα γερμανικά σύνορα ξέραμε ότι τα είχαμε καταφέρει. Η ξεχωριστή μας τύχη μας οδήγησε στο Βερολίνο».

Εθελοντές

«Στις προσφυγικές κατοικίες στη Γερμανία υπήρχαν πάρα πολλοί εθελοντές. Ρώτησα αν υπάρχει κάποιος χώρος που θα μπορούσα να προπονηθώ στην κολύμβηση. Μου είπαν ότι ένας από τους μεγαλύτερους και πιο ιστορικούς συλλόγους πόλο και κολύμβησης,το Wasserfreu- nde Spandau, ήταν πολύ κοντά μου. Μου κανόνισαν προπόνηση με τον Σβεν, τον προπονητή μου, ο οποίος όταν με είδε έμοιαζε να σκεφτόταν ''τι να κάνω τώρα;''. Μας ζήτησε να κολυμπήσουμε και τότε είπε ''θα μείνετε στην ομάδα'', επειδή κατάλαβε ότι είχαμε καλή τεχνική. Στη συνέχεια ο σύλλογος κανόνισε να πάω σχολείο και πλέον είναι δεύτερη οικογένεια για μένα».

Η Γιούσρα μιλά με μεγάλο ενθουσιασμό για τη νέα ζωή της αλλά και την αιώνια λατρεία της, το κολύμπι. «Ο πατέρας μας έκανε το κολύμπι μέρος της ζωής μας. Ξεκινήσαμε από την ηλικία των 5 να προπονούμαστε υπό κανονικές συνθήκες. Θέλω να μάθω έως πού μπορώ να φθάσω, μέχρι πού μπορούν να με κουβαλήσουν οι παφλασμοί στο νερό. Στόχος μου οι Ολυμπιακοί Αγώνες» εξηγεί.

Η 17χρονη αποφεύγει να σχολιάσει πολιτικές αποφάσεις. «Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι εύχομαι να μη χρειαζόταν να εγκαταλείπουν οι άνθρωποι τις πατρίδες τους και να γίνονται πρόσφυγες. Η προσφυγιά είναι δύσκολη και σκληρή» θα πει με σοφία ενηλίκου.

Η ομάδα προσφύγων

Για πρώτη φορά στην Ιστορία η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι πλάι στις εθνικές αντιπροσωπευτικές ομάδες στο Ρίο θα συμμετάσχει και μια ομάδα προσφύγων, από αθλητές που διαφορετικά θα έλειπαν, αφού δεν θα είχαν χώρα να εκπροσωπήσουν... Η ομάδα αυτή θα αγωνιστεί με την Ολυμπιακή Σημαία και τον Ολυμπιακό Υμνο, και στην τελετή έναρξης της 5ης Αυγούστου θα παρελάσει προτελευταία στο στάδιο Μαρακανά, ακριβώς πριν από την οικοδέσποινα Βραζιλία.

Η ομάδα θα είναι αρκετά μικρή, καθώς ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Τόμας Μπαχ, είπε ότι θα αριθμεί 5-10 αθλητές που θα φτάσουν σε ανταγωνιστικό επίπεδο στο αγώνισμά τους. Η ΔΟΕ, έχοντας καταρτίσει λίστα με 43 αθλητές-πρόσφυγες με ταλέντο που θα τους επέτρεπε να προκριθούν, τους παρέχει τη δυνατότητα προπόνησης και τη στήριξη που χρειάζονται ώστε να έχουν πιθανότητες διάκρισης.

Το μήνυμα της Γιούσρα
«Τι μήνυμα θα έστελνες στα νέα παιδιά που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους;» τη ρωτάμε. «Αν πρέπει να φύγουν, να μένουν θετικοί και αισιόδοξοι, να προσπαθήσουν να μάθουν γρήγορα τη γλώσσα και να κάνουν νέους φίλους χωρίς να ξεχνούν τους παλιούς» μας απαντά η Γιούσρα.

Πηγή: Έθνος

ΣυρίαΟλυμπιακοί ΑγώνεςΑιγαίοναυάγιοΓιούσρα ΜαρτινίHas video: