Η κυρά – Αθηνά κι ο εθνικός μας ύμνος!

ΣΤΗΛΕΣΙστορίες για αγρίους

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70. Καλοκαίρι. Εγώ έτρεχα στα στενά γύρω από το σπίτι μου με κοντά παντελονάκια. Όλα ήταν αλλιώτικα: τα σπίτια με τις μικρές αυλές, η φτώχια με την αξιοπρέπεια νοικοκυρεμένη δίχως επιθετικότητα. Οι άνθρωποι στηρίζονταν στο «μέσα» τους. Τίποτα δεν περίσσευε και τα μικροπράγματα είχαν την αξία τους. Η ευτυχία δεν είχε απαιτήσεις. Τότε στην Τήνο έρχονταν προσκυνητές, άνθρωποι φτωχοί και

κατατρεγμένοι…

Μέσα στην σιωπή ενός μεσημεριού, καθώς έστριβα στο στενό, θυμάμαι την κυρά Αθηνά να μαγειρεύει με τις πόρτες ανοιχτές – για να παλεύεται η ζέστη… Ακριβώς απ’ έξω στεκόταν έναν ξένο νεαρό παιδί, συνεπαρμένο από τις μυρουδιές του σπιτικού φαγητού. Αμέσως κατάλαβα ότι πεινούσε και λίγο μετά, σα την πιο τραγική επιβεβαίωση, το είδα να ορμά σε μια γλάστρα που είχε για ομορφιά στη γωνιά του σπιτιού της η κυρά Αθηνά, να κόβει τα πράσινα φύλλα, να τα φέρνει στο στόμα του και να τα μασά λαίμαργα. Πόσο αγριεύτηκα στην αρχή, πόσο ντράπηκα στη συνέχεια, δεν περιγράφεται… Αμέσως μετά, αηδιασμένο απ’ την πικρίλα των φύλλων, έβγαλε μια ανατριχιαστική οιμωγή. Κατάλαβα ότι ήταν μουγγό και δεν μπορούσε να μαρτυρήσει την πείνα του με λόγια παρά μόνο με απελπισμένες κραυγές και κινήσεις. Απ’ την απόκοσμη κραυγή του πετάχτηκε έξω η κυρά Αθηνά και τον είδε να μασουλά τα φύλλα της γλάστρας της! «Πεινάς παιδί μου;» τον ρώτησε, λες και διάβασε την απόγνωσή του. «Έλα μέσα αγόρι μου!» Δεν σκιάχτηκε από την φτώχια του, την αγριάδα στο βλέμμα του, την απελπισία του, την βρώμα του… Δεν φοβήθηκε, δεν σκέφτηκε τίποτα. Το αγκάλιασε τρυφερά και του έστρωσε να φάει, όπως σε επίσημο μουσαφίρη. Και όταν το είδε χορτάτο, η κυρά Αθηνά που η ζωή της έφτανε από την κουζίνα ως το κατώφλι του φτωχικού της, βάλθηκε με νοήματα να του ζητά να ξαναρθεί να φάει - κι όσο θα παρέμενε στο νησί, να ερχόταν να τον ταΐζει!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω την ευγνωμοσύνη εκείνου του παιδιού στο βλέμμα του! Αυτήν είχε κι αυτήν την χάρισε στην κυρά Αθηνά. Όλα αυτά μου ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό βλέποντας στις ειδήσεις να ψάλλεται ο εθνικός μας ύμνος από κορδωμένα καθάρματα προκειμένου να μην στεγαστούν μερικά προσφυγοπούλα στο σχολείο για να περνάνε λίγες ώρες μάθησης μέσα στη μαύρη δυστυχία που τα βαραίνει.

Πρώτη φορά ακούω τον εθνικό μας ύμνο και αισθάνομαι αποτροπιασμό και αηδία.

Νιώθω συντετριμμένος.

ΕλλάδαπρόσφυγεςπροσφυγικόΑποκλεισμός προσφυγόπουλων από σχολείαHas video: Exclude from popular: 0