Η «αξιολόγηση», η μονιμότητα και το σχολείο υπό διωγμό

Αν πιστέψει κανείς τις κυβερνητικές εξαγγελίες, θα νομίσει πως τα ελληνικά σχολεία είναι άντρα τεμπελχανάδων, οι εκπαιδευτικοί κηφήνες που πληρώνονται για να πίνουν φραπέδες, και το Δημόσιο ένα ασφαλές καταφύγιο αργόμισθων που εμποδίζουν την «πρόοδο». 

Ευτυχώς, ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να μας «σώσει» και από τη μάστιγα της… μονιμότητας. Πρότεινε, λοιπόν, να συζητηθεί η άρση της για τους «ανεπαρκείς» – εννοώντας, όμως, όσους

έχουν φωνή και διεκδικούν τα αυτονόητα για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και τους περιμένουν πειθαρχικά και διώξεις. Επιδίωξη είναι η άρση της μονιμότητας για τους εκπαιδευτικούς που τελικά αρνούνται να ταυτίσουν τη βελτίωση της συνολικής εκπαιδευτικής διαδικασίας και τη μορφωτική πρόοδο των μαθητών με τα απαράδεκτα αντιπαιδαγωγικά κριτήρια, μέτρα και σταθμά, που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ με τον εύηχο, αλλά τελικά υποκριτικό τίτλο «αξιολόγηση».

Οι κυβερνώντες δεν αξιολογούν, εκδικούνται. Δεν τους ενδιαφέρει η βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά η επιβολή σιγής. Δεν θέλουν σχολεία που μορφώνουν αλλά σχολεία που παράγουν «δείκτες» και διαμορφώνουν πειθήνιο εργατικό δυναμικό. Και κυρίως δεν θέλουν δασκάλους που σκέφτονται και παλεύουν αλλά υπάκουους, γρανάζια σε έναν κρατικό μηχανισμό υποταγής.

Οι εκπαιδευτικοί και τα σωματεία τους έχουν πια τεράστια εμπειρία. Δεν περιμένουν από «παρατηρητές» και «συντονιστές» να τους πουν πώς να σταθούν στην τάξη. Ξέρουν πολύ καλά ότι το πρόβλημα δεν είναι η «ανεπάρκεια» των εκπαιδευτικών αλλά η πολιτική που χρόνια τώρα αφήνει τα σχολεία χωρίς προσωπικό, χωρίς υποδομές, χωρίς υποστήριξη, με σχολικά βιβλία κακογραμμένα, αντιπαιδαγωγικά και αντιεπιστημονικά. Και αυτή η πολιτική έχει όνομα και ταξική πυξίδα.

Η κυβέρνηση αξιοποιεί την «αξιολόγηση» ως όχημα για την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, τις συγχωνεύσεις, την υποβάθμιση, ακόμα και τις απολύσεις. Προωθεί ήδη νέο πειθαρχικό δίκαιο που θυμίζει άλλες εποχές: Πειθαρχικά συμβούλια χωρίς δικαστές, απουσία τεκμηριωμένης κρίσης, ποινές επειδή «αρνήθηκε την αξιολόγηση» ο εκπαιδευτικός. Το σενάριο γνωστό: Πρώτη επίπληξη, δεύτερη, και στην τρίτη… πόρτα.         

Το σχέδιο είναι ξεκάθαρο: Τρομοκράτηση των εργαζομένων και διάλυση κάθε συλλογικής διεκδίκησης. Η «αξιολόγηση», οι διάφοροι αντιπαιδαγωγικοί «στόχοι» που τίθενται, η εξατομίκευση της ευθύνης και η απειλή παύσης εργασίας, όλα αυτά δεν βελτιώνουν την Παιδεία. Αντιθέτως, στήνουν σκηνικό φόβου με απώτερο σκοπό την παράδοση κρίσιμων τομέων στους ιδιώτες.

Και όμως, το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει εγκαίρως: Η μονιμότητα δεν είναι προνόμιο, είναι το ελάχιστο που θωρακίζει έναν εκπαιδευτικό ώστε να επιτελέσει το έργο του με παιδαγωγική αξιοπρέπεια. Είναι εκείνο το όριο που δεν επιτρέπει την αυθαιρεσία να γίνει καθεστώς. Αν καταργηθεί, τα σχολεία θα γεμίσουν «ωφελούμενους» συμβασιούχους, εργαζόμενους με ημερομηνία λήξης και εκπαιδευτικούς σε διαρκές καθεστώς ομηρίας.         

Στο μεταξύ, το ένα στα τρία σχολεία υπολειτουργεί λόγω ελλείψεων. Οι αναπληρωτές κοιμούνται σε τροχόσπιτα ή αυτοκίνητα. Οι γονείς πληρώνουν από την τσέπη για ειδική αγωγή, φωτοτυπίες, χαρτί υγείας. Και το κράτος; Μετρά επιδόσεις με φόρμες, Excel και «δείκτες». Αν δεν ήμασταν στο παρά πέντε της κατάρρευσης, θα γελούσαμε.

Οι εκπαιδευτικοί, τα σωματεία τους και χιλιάδες γονείς και μαθητές έχουν δώσει δείγματα γραφής: Δεν υποτάσσονται. Σηκώνουν το ανάστημά τους απέναντι σε μια πολιτική που φέρνει ιδιωτικοποίηση, αυταρχισμό και υποχρηματοδότηση. Με μαζικές απεργίες, με συγκεντρώσεις, με την απεργία-αποχή από την αντιπαιδαγωγική αξιολόγηση, λένε ένα «όχι» σε αυτή την πολιτική που δημιουργεί σχολεία πολλών ταχυτήτων και ταυτόχρονα ανοίγουν τον δρόμο για ένα μεγάλο “ναι” στην ανάγκη να ενισχυθεί το σχολείο για να προσφέρει σύγχρονη μόρφωση σε όλα τα παιδιά. Ένα σχολείο των ίσων και των πολλών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς.

Το ΚΚΕ είναι δίπλα τους. Στο υποκριτικό σύνθημα της κυβέρνησης «αυτός που αξιολογεί, αξιολογείται», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει την ανάγκη «αυτός που μορφώνει να βοηθιέται ουσιαστικά».

Το ΚΚΕ καλεί σε συνέχιση και κλιμάκωση αυτού του αγώνα. Για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, για στήριξη των σχολείων με προσωπικό και πόρους, για την υπεράσπιση της μονιμότητας ως όρου αξιοπρέπειας και σταθερής παιδαγωγικής σχέσης και όχι ατομικού συμφέροντος. Γιατί σχολείο χωρίς ελεύθερο εκπαιδευτικό είναι σχολείο χωρίς μορφωτικό ρόλο. Και μαθητής που βλέπει τον δάσκαλό του να αξιολογείται σαν ένα γρανάζι μιας αντιπαιδαγωγικής μηχανής δεν μαθαίνει να σκέφτεται, αλλά να υποτάσσεται.

Γι’ αυτό λοιπόν οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο! Και γι’ αυτό το ΚΚΕ, στηρίζοντας τον δίκαιο αγώνα τους, δίνει όλες του τις δυνάμεις για να χαραχτεί ο δρόμος για ένα σχολείο που θα θέτει ως στόχο την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου όλων των παιδιών και όχι τον αποκλεισμό τους από τη γνώση.

*O Κυριάκος Ιωαννίδης, είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας