Γραμμή 4: Οδικός χάρτης για το έργο μετά την απόφαση του ΣτΕ

Η προσπάθεια ερμηνείας της πολύκροτης απόφασης του ΣτΕ στην αποδοχή των προσφυγών των δύο κοινοπραξιών που διεκδικούν το έργο για τη Γραμμή 4 του Μετρό της Αθήνας, ήδη από την πρώτη ημέρα δημιούργησε μεγάλο θόρυβο σε σχέση με τη συνέχεια του μεγαλύτερου εν ενεργεία διαγωνισμού για τη χώρα. Ωστόσο, σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, υπάρχει μία διαφορετική διάσταση, στο πως ερμηνεύεται η απόφαση και στο ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα.

Σύμφωνα με το News247, το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ δίνει κατευθύνσεις για την ολοκλήρωση του διαγωνισμού και καταρρίπτει κάποιες πρώτες ανησυχίες που έφταναν μέχρι την ματαίωση του. Οι εν λόγω φόβοι εδράζονταν στο ενδεχόμενο το ΣτΕ αποδεχόμενο τα ασφαλιστικά μέτρα να αποδέχεται επί της ουσίας ότι αμφότεροι οι συμμετέχοντες πρέπει αυτόματα να αποκλειστούν, αφήνοντας τον διαγωνισμό άνευ διεκδικητών.

Αντιθέτως, όπως σημειώνουν, «από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας διαφαίνεται πως, ενώ αναγνωρίζονται ξεκάθαρα ελλείψεις στο πρακτικό της Επιτροπής Διαγωνισμού της Αττικό Μετρό αποδεχόμενο συγκεκριμένες αιτιάσεις των δυο κοινοπραξιών - με βάση τις οποίες έκανε δεκτά άλλωστε τα ασφαλιστικά μέτρα - εντούτοις κάνει σαφέστατα λόγο για πλημμελή τεκμηρίωση εκ μέρους της επιτροπής του διαγωνισμού και υποδεικνύει τα στοιχεία που χρήζουν διόρθωσης, ώστε ο διαγωνισμός να μπορέσει να περάσει στην επόμενη φάση, δηλαδή στο άνοιγμα των οικονομικών προσφορών».

Το έργο του 1,8 δισ. ευρώ που συνιστά το μεγαλύτερο νέο έργο Μετρό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει αποτελέσει το μήλον της έριδος για όλους τους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας από τον Αύγουστο του 2017, όταν και ξεκίνησε η διαγωνιστική διαδικασία. Στο τελικό στάδιο έχουν φτάσει δύο σχήματα: ΑΒΑΞ – Ghella – Alstom Transport και ΑΚΤΩΡ – Ansaldo – Hitachi Rail Italy.

Ήδη από το άκουσμα της απόφασης την περασμένη εβδομάδα και την διαρροή των πρώτων σεναρίων, υπήρξε η σύσταση για υπομονή μέχρι να μελετηθεί επαρκώς το σκεπτικό του ανώτατου δικαστηρίου που, όπως σημειώνουν πηγές πολύ κοντά στον διαγωνισμό, όχι μόνο δεν μιλά για ακύρωση του αλλά παρέχει ένα συγκεκριμένο οδικό χάρτη στην Αττικό Μετρό προκειμένου να διορθώσει το πρακτικό της Επιτροπής Διαγωνισμού και να το επανακαταθέσει με προσαρμοσμένη την τεχνική αξιολόγηση των δύο κοινοπραξιών στις υποδείξεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Από την εν λόγω ορθή αξιολόγηση που θα γίνει με τις υποδείξεις του ΣτΕ, θα προκύψει εάν και ποιος από τους υποψηφίους πρέπει να αποκλειστεί.

Με αυτόν τον τρόπο, πιστεύουν πως το ΣτΕ θωρακίζει πλήρως τον διαγωνισμό και παρέχει απόλυτη νομιμοποίηση στη συνέχισή του, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ή σκιάς στο τι υποχρεούται να πράξει η Αττικό Μετρό. Μάλιστα όπως υποστηρίζουν «δεν υπάρχει λόγος η πολιτεία σε αυτή τη φάση να λάβει απόφαση επί της ματαίωσης του διαγωνισμού, ούτε χρειάζεται να περιμένει 1,5 χρόνο για να εκδικαστούν οι αιτήσεις ακύρωσης, παίρνοντας το ρίσκο να βρεθεί στο χειρότερο σενάριο ενώπιον μίας απόφασης που θα αποκλείει και τους δύο συμμετέχοντες, καθιστώντας το διαγωνισμό άγονο και έχοντας χάσει άλλους 18 μήνες. Οφείλει να ζητήσει η Αττικό Μετρό να διορθώσει το πρακτικό της τεχνικής αξιολόγησης με βάση τις υποδείξεις του ΣτΕ, σεβόμενη και την απόφαση της Δικαιοσύνης».

Βέβαια, αν το ΣτΕ σε δυο μήνες κάνει και πάλι δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα που οι εταιρείες πιθανότατα θα έχουν υποβάλλει, τότε θα μπορεί να αξιολογήσει εκ νέου τα δεδομένα που θα έχουν διαμορφωθεί. Πολύ περισσότερο, έτσι το τοπίο θα έχει ξεκαθαρίσει σημαντικά μέχρι τις αρχές του Ιουνίου, αφού όπως έδειξε η μέχρι τώρα εμπειρία, η εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων δεν επηρεάζεται από το θέμα του κορωνοϊού και απαιτεί το πολύ δυο μήνες, χρονικό διάστημα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστική καθυστέρηση σε έναν διαγωνισμό που κλείνει αισίως 3 χρόνια.

Πρόκειται φυσικά για εξαιρετικά κρίσιμη υπόθεση, αφού το εν λόγω έργο είναι το μόνο τόσο ώριμο μεγάλο δημόσιο έργο σε μία αγορά που ακόμα και πριν τον κορονοϊό είχε πληγεί σοβαρότατα από τις συνέπειες της κρίσης και την απουσία κατασκευαστικού αντικειμένου. Στο πλαίσιο αυτό, η οποιαδήποτε έστω και σκέψη για ματαίωση ενός συγχρηματοδοτούμενου διαγωνισμού 1,8 δις ευρώ θα προκαλούσε, όχι μόνο στις διαγωνιζόμενες εταιρείες, αλλά και σε μία ολόκληρη αλυσίδα άλλων κλάδων όπως τσιμεντοβιομηχανίες, χαλυβουργίες και μελετητικές εταιρείες πανικό.

Παράγοντες του κλάδου μάλιστα σημείωναν πως «είναι αδύνατο να πιστεύει κανείς με γνώση της αγοράς στην Ελλάδα, πως μία ματαίωση και επαναπροκήρυξη του διαγωνισμού θα σήμαινε κάτι άλλο πέραν από απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, αφού ο νέος διαγωνισμός θα απαιτούσε τουλάχιστον 2-3 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί, ακόμα και με τις καλύτερες προϋποθέσεις».