ΔΘΠ – «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων»: Ολοκληρώνει τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων στις 8 Ιανουαρίου

Η παράσταση – κομψοτέχνημα της Ζωής Χατζηαντωνίου, που έγινε sold out από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα, ολοκληρώνει με επιτυχία τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων την Κυριακή 8 Ιανουαρίου στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Η παράσταση για τη βασίλισσα Αμαλία, τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της, αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο, παρουσιάστηκε στην ειδικά διαμορφωμένη – σε αίθουσα

μουσείου φυσικής ιστορίας – Σκηνή Ωμέγα αποσπώντας άριστες κριτικές. Η Έμιλυ Κολιανδρή ερμήνευσε με δεξιοτεχνία και ευαισθησία την Αμαλία, ως ζωντανό έκθεμα φυσικής και πολιτικής ιστορίας, με συμπρωταγωνίστρια τη Ρίτα Λυτού, ως Επιμελήτρια.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σύλληψη – Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Ζωή Χατζηαντωνίου | Ερμηνεία: Έμιλυ Κολιανδρή, Ρίτα Λυτού| Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη | Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη | Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος σε συνεργασία με τον Γιώργο Μιζήθρα |Βίντεο: Παντελής Μάκκας | Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης | Σύμβουλος δραματουργίας: Λουίζα Αρκουμανέα | Βοηθός σκηνοθέτιδας: Στέλλα Ράπτη | Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Καλοφούτη | Φροντιστήριο: Υακίνθη Τσούρα | Περούκες: Κωνσταντίνος Σαββάκης | Βοηθός οργάνωσης παραγωγής: Γιώργος Γερανάκης | Παραγωγή: Quadrat | Φωτογραφία: Alex Kat | Τρέιλερ: Γρηγόρης Πανόπουλος

Η παράσταση επιχορηγήθηκε το 2021 από το ΥΠΠΟΑ.

Για την παράσταση, έγραψαν και είπαν δημοσιογράφοι, συγγραφείς και καλλιτέχνες:

“Όλα τα στοιχεία της σκηνικής πράξης είναι καλά μελετημένα ώστε η παράσταση να κατορθώνει το σταθερά ζητούμενο: να διαμορφώνει τον δικό της κόσμο, μια παρένθεση χρόνου και χώρου όπου όλα μπορούν να συμβούν χωρίς να χρειάζεται να αιτιολογηθούν, όπου ακόμη και τα άδηλα και τα κρύφια βγαίνουν στο φως.” Ματίνα Καλτάκη

“‘Όλα εντάχθηκαν με άψογο τρόπο στη σκηνοθετική σύλληψη και όλα εκτελέστηκαν με ακρίβεια, θεατρική ευφυΐα και ουσία. Η παράσταση «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» είναι μια σύγχρονη παράσταση, καλοσχεδιασμένη, δουλεμένη και επιτυχώς εκτελεσμένη, που κατάφερε να περικλείσει τόσο τη μεγάλη ιστορία όσο και τη μικρότερη. Εκείνην μιας γυναίκας ευαίσθητης, έξυπνης, πονεμένης, συμπιεσμένης μέσα στα πρέπει του δημόσιου ρόλου της και του ρόλου του φύλου της.” Όλγα Σελλά

“Η Ζωή Χατζηαντωνίου στήνει μια παράσταση που διακρίνεται για την ισορροπία του ιστορικού και μυθοπλαστικού στοιχείου, αναδεικνύοντας άγνωστες εν πολλοίς πτυχές του βίου της νεαρής βασίλισσας, δημιουργώντας δραματουργικά ένα παρατηρητήριο της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Η «Amalia melancholia» δεν αποτελεί μια στεγνή βιογραφική αναφορά ή μια αναδρομή σε ένα ιστορικό γεγονός, αλλά ένα προσεγμένο ταξίδι σε ένα άχρονο παρόν με αφετηρία το ιστορικό παρελθόν.” Ντέπυ Κορεντίνη

“Ένα πραγματικά υπέροχο, ποιητικό αλλά και σύγχρονο νέο θέατρο που δεν αποχωρίζεται ούτε τη φαντασία μα ούτε και το συναίσθημα. Η Έμιλυ Κολιανδρή στον ομώνυμο ρόλο της Αμαλίας γίνεται μια σπουδαία φορέας όλων των αξιών της παράστασης.” Στέλλα Χαραμή

“Η εγκατάσταση-πυκνή βλάστηση που μας υποδέχεται στη σκηνή είναι ουσιαστικά η είσοδός μας σε έναν ολόκληρο κόσμο, τον κόσμο της βασίλισσας Αμαλίας” Γεωργία Καρκάνη

“Μία παράσταση χείμαρρος σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που κυλάει αβίαστα και με τρομερή ευαισθησία και έμπνευση. Μία στραγγαλισμένη ψυχή -η βασίλισσα Αμαλία- που υφίσταται αδιανόητα βασανιστήρια για να μπορέσει να φέρει στον κόσμο τον διάδοχο. Η απόλυτη καταπάτηση της γυναικείας φύσης έρχεται στο φως μέσα από τις πραγματικές επιστολές της Αμαλίας και με την Έμιλυ Κολιάνδρη σπαραχτικά ήσυχη να σε ταυτίζει ανά πάσα στιγμή με το βασανισμό αυτής της γυναίκας. Δίπλα της, η Ρίτα Λυτού σιωπηλή συνοδός, alter ego, βασανίστρια με συγκινητική επένδυση. Την ευχαριστήθηκα βαθιά. Ανοίγει με εμμεσότητα, λυρισμό και πόνο όλη αυτή τη συζήτηση που έχουμε ανάγκη. Για τη γυναίκα, για την ελευθερία των φύλων.” Δημήτρης Καραντζάς

“[…] αν δίπλα μου καθότανε ο Χίτσκοκ με τον Λιντς θα γλείφανε τα χείλη τους. το έργο λέει για γυναίκα/μητρότητα/βασιλεία/εξουσία/εξορία/χρέος/ηδονή και για άλλα. δεν θα σταθώ εκεί. στέκομαι στο όραμα. ήχοι. φώτα. ενδύματα. ψίθυροι. αλλοιώσεις. μοτίβα. χειρονομίες. λόγια. λόγια. λόγια. στέκομαι στα καρέ. στα cut. στα κάδρα. στον μπαλτά που κόβει σκηνές. στον ήσυχο βόμβο. στη σχεδόν υποβρύχια τονικότητα που δεν ζητιανεύει ούτε ένα γραμμάριο συναισθήματος. στέκομαι στα τελετουργικά βήματα αυτού του υπέροχου χορογραφήματος. σκαλοπάτια σχεδόν προδιαγεγραμμένα. σκηνικό κατέβασμα σε χώμα και τάφο και κήπο.” Κυριάκος Χαρίτος

“Μου ήταν αδύνατο να σκεφτώ κάτι πέρα από όσα συνέβαιναν στη σκηνή, καθώς η σκηνοθετική γραμμή της Ζωή Χατζηαντωνίου δεν αφήνει περιθώριο για κάτι τέτοιο.” Μαριλένα Θεοδωράκου

“Καθηλωτική η ερμηνεία της Έμιλυ Κολιανδρή, που έλαμψε σε ένα δύσκολο έργο, μέσα κι έξω από το γυάλινο εκθετήριο/ κλουβί/κρεβάτι/φέρετρο (της Εύας Μανιδάκη), φορώντας ένα κοστούμι (της Ιωάννας Τσάμη) που σχεδόν συμπρωταγωνιστεί μαζί της στην παράσταση.” Αναστασία Καμβύση

“Η σκηνοθέτιδα και χορογράφος δημιούργησε ένα σκηνικό διαμάντι, γνωρίζοντάς μας μια άγνωστη πλευρά της πρώτης μας βασίλισσας.” Γιώργος Μητρόπουλος

“Είναι από τις παραστάσεις που είδαμε πέρυσι και για καλή μας τύχη ξαναβλέπουμε φέτος. Μια παλιά γυναικεία ιστορία που μόνο στο παρελθόν δεν ανήκει. Άλλη μια αφήγηση για την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, ένα κεφάλαιο που παραμένει ανοιχτό ακόμα στις μέρες μας.” Κική Βασσάλου

“Το ίδιο το γυναικείο σώμα αναδεικνύεται σε κέντρο της παράστασης, όχι πια το σώμα της Αμαλίας-ηθοποιού αλλά το αυτονομημένο πάσχον σώμα κάθε γυναίκας το οποίο υπόκειται διαχρονικά σε ποικίλους βιασμούς, πραγματικούς και συμβολικούς, μέσα από ιατρικές επεμβάσεις και εξετάσεις, κοινωνικές κρίσεις και επικρίσεις, σώμα-βορά στο αδηφάγο βλέμμα ανδρών και γυναικών, διαρκές αντικείμενο παρατήρησης, ένα διαχρονικό πεδίο άσκησης κάθε είδους εξουσίας. Η παράσταση καταφέρνει να λέει και να δείχνει, να σε σοκάρει και να σε αναστατώνει χωρίς να φωνάζει ή να γίνεται γκροτέσκα. Υπάρχει η αίσθηση μιας μικρής μουσικής συμφωνίας σε εξέλιξη, μιας αόρατης παρτιτούρας που ακολουθείται πιστά από τα πρόσωπα, σαν όλοι όσοι δούλεψαν για την παράσταση να μίλησαν την ίδια γλώσσα, να κουρδίστηκαν στον ίδιο τόνο: μοναδικό σκηνικό και κοστούμια, εξαιρετικές ηθοποιίες, υποδειγματική σκηνοθεσία.” Θάνος Κάππας

“Μια συγκλονιστική παράσταση […] από τις φορές που το θέατρο είναι όντως εμπειρία. Η σκηνοθέτρια Ζωή Χατζηαντωνίου με το υλικό των επιστολών αλλά και άλλα κείμενα σχετικά με την Αμαλία, σε δική της επιλογή και σύνθεση, έκανε θαύματα. Πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες από την Έμιλυ Κολιανδρή και τη Ρίτα Λυτού, το βασικό ατού της παράστασης είναι η ευρηματικότατη σκηνοθεσία η οποία με τη συνέργεια της σκηνογραφίας από την Εύα Μανιδάκη των φωτισμών και του ήχου δημιούργησε ένα ονειρικό περιβάλλον στα έγκατα του Δημοτικού Θεάτρου. […]” Ειρήνη Γιαννάκη

“Η Ζωή Χατζηαντωνίου γέννησε, με τόλμη κι ενσυναίσθηση, μιαν «άλλη» Αμαλία –πολλές Αμαλίες–, προκαλώντας ανεξάντλητες ταυτίσεις στο σήμερα. Το να πάρεις ένα ιστορικό πρόσωπο και να το μετατρέψεις, μέσα από μία σειρά θαυμαστών επεξεργασιών, σε ένα ον που υπερβαίνει τα όρια του Χρόνου και της Ιστορίας, να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις των μαρτυριών και των εγγράφων (η παράσταση βασίζεται στις επιστολές που έγραφε στον πατέρα της), να ανακαλύψεις το επιμελώς κρυμμένο ψυχικό υπόλειμμα, να διαισθανθείς τα χαμένα όνειρα και τις επιθυμίες που συνέθεσαν μια ζωή επιφανή αλλά ουδέποτε διαφανή, να αναγνωρίσεις τη γονιμότητα μέσα στην υποτιθέμενη στειρότητα, σημαίνει τελικά να προβείς σε μία πράξη ύψιστης πολιτικής σημασίας, δικαιώνοντας στο πρόσωπο της Αμαλίας όλες τις γυναίκες που αγωνίστηκαν με πάθος ενάντια στις κυρίαρχες αναπαραστάσεις.” Λουίζα Αρκουμανέα.