Δείχνουμε ίχνη… ζωής

ΠολιτικήΈντυπη Έκδοση

Την ώρα που η επίσημη Τουρκία – με προεξάρχοντα τον Πρόεδρό της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – συνεχίζει την πολιτική του μπάχαλου και ανεβάζει διαρκώς τους επιθετικούς τόνους, οι δυτικοί σύμμαχοι αυξάνουν τις προειδοποιήσεις τους και η Αθήνα φαίνεται – με καθυστέρηση χρόνων – ότι επιχειρεί να αυξήσει την επιχειρησιακή ετοιμότητά της.

Προς τον σκοπό αυτόν η Επιτροπή Εξοπλιστικών ενέκρινε - και η κυβέρνηση θα προωθήσει μέσω νόμου με τη διαδικασία του fast track

- δαπάνη 1 δισ. ευρώ για την κάλυψη επειγουσών εξοπλιστικών αναγκών συμπληρωματικού χαρακτήρα.

Το σημαντικό και αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι στην απόφαση αυτή συμφώνησαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν στην εν λόγω Επιτροπή, καθώς από όλες τις πλευρές αναγνωρίστηκε ο επείγων χαρακτήρας της κάλυψης άμεσων αναγκών και συντήρησης οπλικών συστημάτων και άλλου εξοπλισμού και στα τρία Όπλα. Ήταν άλλωστε κοινή η παραδοχή ότι, στη διάρκεια της κρίσης, το οπλικό δυναμικό της χώρας - ακόμη και σε επίπεδο συντήρησης, πυρομαχικών και αναλωσίμων - είχε υποστεί σοβαρές απώλειες και το επίπεδό του είχε εμφανώς μειωθεί.

Παρά τις αναμφισβήτητες δυσχέρειες, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα της χώρας - το οποίο κατά τα λοιπά ζει κι αυτό στον αστερισμό του γενικευμένου εσωτερικού μπάχαλου - έδειξε ότι έχει ακόμη ανακλαστικά, έστω και αν η χώρα βρίσκεται στο «και πέντε». Άλλωστε το σημείο καμπής και την κρισιμότητα της κατάστασης υποδεικνύουν συνεχώς οι Αμερικανοί μέσω του πρεσβευτή τους στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος - ομολογουμένως λαλίστατος αφότου ανέλαβε το πόστο του - δεν χάνει ευκαιρία να προειδοποιεί για το ενδεχόμενο ενός επεισοδίου με την Τουρκία, έστω και αν περιβάλλει τις προειδοποιήσεις του με τον μανδύα του «ενδεχόμενου ατυχήματος». Όλοι εξ άλλου - ιδιαιτέρως οι παλαιότεροι - γνωρίζουμε πως κάθε αμερικανική προαναγγελία, είτε για καλό είτε για κακό, σπανίως πάει στον βρόντο.

Ο χρησμός του πρεσβευτή

Στην προτελευταία παρέμβασή του ο Πάιατ, μιλώντας στο Vice μετά τον τερματισμό του 41ου ποδηλατικού γύρου από την Πάτρα στα Καλάβρυτα, εξέπεμψε έναν... χρησμό: «Διατηρούμε έναν υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης στους Έλληνες ηγέτες που χειρίζονται αυτά τα θέματα.

Νομίζω ότι τόσο η Ελλάδα όσο και οι ΗΠΑ θα αντιμετωπίσουν αναταράξεις τους επόμενους δύο μήνες ενόψει της επανεκλογής Ερντο-γάν. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει εμπιστοσύνη».

Η δήλωσή του αυτή, εξ αιτίας της ασάφειάς της στην αναφορά περί των δύο επόμενων μηνών, δημιουργεί δύο απορίες, δεδομένου ότι οι εκλογές στην Τουρκία θα γίνουν το 2019 και όχι σε δύο μήνες:

♦ Μπέρδεψε απλώς τον χρόνο των εκλογών στην Τουρκία;

♦ Θέλησε να προειδοποιήσει ότι το επόμενο δίμηνο είναι κρίσιμο για την πιθανότητα εκδήλωσης επεισοδίου στο Αιγαίο ή πέριξ της Κύπρου;

Όποια κι αν είναι η εξήγηση γι’ αυτή τη σύγχυση, η ουσία είναι ότι τα αμερικανικά προειδοποιητικά μηνύματα προς την Ελλάδα πέφτουν βροχηδόν.

Κρίσιμες «λυκοσυμμαχίες»

Ανεξαρτήτως όμως των χρησμών και των προειδοποιήσεων, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που μεταβάλλεται ραγδαία και ίσως απαιτήσει επανεκτίμηση επιλογών και προτεραιοτήτων.

Μια συνοπτική / επιγραμματική αναφορά στα δεδομένα - όπως διαμορφώνονται μέχρι στιγμής - στη στενή και ευρύτερη γειτονιά μας και σε πλανητικό επίπεδο είναι αρκετή για να κατανοήσουμε πόσο δύσκολη είναι ή πόσο δυσκολότερη θα γίνει σύντομα η δουλειά των επιφορτισμένων με την εξωτερική πολιτική και την άμυνα Ελλήνων αξιωματούχων. Αλλά και την ανάγκη για εθνική συνεννόηση, για την οποία πλέον άπαντες μιλούν:

Η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση διεκδικώντας ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η Άγκυρα θεωρεί ότι έχει τελειώσει η εποχή που από τις επιμέρους κρίσεις ο μόνος κερδισμένος ήταν οι Η ΠΑ και διεκδικεί στάτους περιφερειακής υπερδύναμης. Προς τούτου προσεγγίζει παραδοσιακούς αντιπάλους της, όπως η Ρωσία και το Ιράν, οι οποίοι, ακόμη και αν έχουν στόχο να τη χρησιμοποιήσουν εν μέρει, σε αυτή τη φάση τής δίνουν ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα έναντι της Δύσης.

Η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα εργάζονται συστηματικά για την αποδυνάμωση της οικονομικής και διπλωματικής ισχύος των ΗΠΑ και προς τούτο κάθε χώρα μόνη της, αλλά και σε συνεργασία, αξιοποιεί κάθε πιθανή «τρύπα» στην αμερικανική στρατηγική - στο πλαίσιο αυτό μπορούν να ενταχθούν και οι «λυκοσυμμαχίες» Ρωσίας - Τουρκίας και Ιράν - Τουρκίας, οι οποίες ενδέχεται να εξελιχθούν σε ακόμη στενότερες αν οι συνθήκες το ευνοήσουν.

Το Ισραήλ επιζητεί στρατιωτικό πλήγμα κατά του Ιράν και ονειρεύεται «στρατηγικό βάθος» προς την πλευρά της Τουρκίας, ενώ η Τουρκία στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά και διότι, διεκδικώντας τον ρόλο του χαλιφάτου στον μουσουλμανικό κόσμο, επιχειρεί να παρέμβει υπέρ των Παλαιστινίων.

Οι ΗΠΑ κινούνται σε κενό πλανητικής στρατηγικής - ή τουλάχιστον δεν είναι ακόμη ευδιάκριτες οι προθέσεις τους - από την ανάληψη καθηκόντων της διοίκησης Τραμπ.

Θα μπορούσε η λίστα να είναι απείρως μεγαλύτερη, ωστόσο το συμπέρασμα θα ήταν το ίδιο: Η Ελλάδα και η Κύπρος, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα και τον επεκτατισμό της Τουρκίας, οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν ότι οι τουρκικές φιλοδοξίες έχουν περάσει πλέον στη φάση της ενεργού διεκδίκησης. Και ότι αυτή η πορεία δεν θα αντιστραφεί αν - με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο - η Άγκυρα δεν υποχρεωθεί σε κρίσιμες ήττες.

ΕλλάδαΤουρκίαΕρντογάνΡωσίαΕυρωπαϊκή ΈνωσηHas video: Exclude from popular: 0