«H Δημοκρατία του Μπακλαβά»

Σπάνια πετυχαίνει τόσο εύστοχα τον στόχο της μια καυστική πολιτικοκοινωνική σάτιρα, που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και τη σπαρταριστή σουρεαλιστική κωμωδία, αποδομώντας τολμηρά τους εθνικιστικούς μας μύθους αλλά και υπονομεύοντας, χωρίς κανέναν εκχυδαϊσμό, τους πάντες και τα πάντα.

Σ’ αυτή την περίπτωση ανήκει «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά», ένα ξεκαρδιστικό ψευδοντοκιμαντέρ, ποτισμένο με τη μελαγχολία της ουτοπίας, που αντλεί έμπνευση από τα ιστορικά γεγονότα του 1821, αλλά αντικατοπτρίζει τον σημερινό κόσμο μας.
Και,

φυσικά, η ενθουσιώδης υποδοχή του οφείλεται τόσο στη σύλληψη της ευφυούς ιδέας και της έξοχης σκηνοθεσίας που υπογράφει ο Ανέστης Αζάς στο ευφάνταστο κείμενο που έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Γεράσιμο Μπέκα και τον Μιχάλη Πητίδη όσο και στους ταλαντούχους ερμηνευτές του.
Πώς δημιουργήθηκε, ωστόσο, αυτό το καινούργιο έθνος με την αλλόκοτη ονομασία «Δημοκρατία του Μπακλαβά»;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δύο νέοι άνθρωποι, η Ελληνίδα Σοφία και ο Τούρκος Faith, που γνωρίστηκαν όταν φοιτούσαν σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας, αποφάσισαν να ζήσουν μαζί με τον γιο τους, τον Μεζέ (όνομα κοινό και στις δύο γλώσσες), στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου, ανοίγοντας ένα μπακλαβατζίδικο. Όλα πήγαιναν θαυμάσια: οι νόστιμες συνταγές τους βρήκαν ανταπόκριση από τον κόσμο και τα ΜΜΕ τους αποθέωσαν.
Πολύ σύντομα, όμως, ήρθαν αντιμέτωποι με την παραδοσιακή εχθρότητα ανάμεσα στις δύο χώρες και το ρατσιστικό bullying άγγιξε ακόμα και το παιδί τους. Αλλά, αντί να καταποντιστούν, ίδρυσαν, σε ένα νησί της λιμνοθάλασσας, ένα ανεξάρτητο κράτος, τη Δημοκρατία του Μπακλαβά. Ένα κράτος που είχε το δικό του ψηφιακό bitcoin – το φιστίκ-κόιν –, τη δική του κυβέρνηση και τις δικές του δημόσιες υπηρεσίες. Ένα κράτος, τέλος, στο οποίο βρήκαν «καταφύγιο» όσοι ήθελαν να αντισταθούν στον εγκλωβισμό της προκατάληψης, στις κακοποιητικές συμπεριφορές, στους φόρους ή στον γενικότερο εξαναγκασμό και να γευτούν το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας.
Ωστόσο, αυτή η ρομαντική ιδέα που συνοδεύει κάθε επανάσταση δεν κατόρθωσε να έχει αίσιο τέλος. Το επίσημο κράτος, θεωρώντας επικίνδυνο το εγχείρημά τους, βομβάρδισε το νησί και δολοφόνησε τους ιδρυτές και κατοίκους του.
Η παράσταση του Αζά με σατιρική ευστροφία, φλεγόμενη ενέργεια, αμεσότητα, χυμώδες χιούμορ και δίχως σοβαροφάνεια, ρέει αβίαστα. Στην επιτυχία της σημαντική είναι η συνεισφορά της κινησιολογίας από τη Ζωή Χατζηαντωνίου, που φτάνει στο αποκορύφωμά της στη σκηνή με την προετοιμασία του μπακλαβά, και η δυναμική μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη. Επιπλέον, η ελληνική, η αγγλική και η τουρκική γλώσσα, που χρησιμοποιούν τα πρόσωπα του έργου, μεταφράζονται ταυτόχρονα σε μια μικρή οθόνη, καθιστώντας ελκυστική την παρουσίασή του στο εξωτερικό.
Και οι τέσσερις νέοι ηθοποιοί (Κατερίνα Μαυρογεώργη, Cem Yirit Uzumoglu, Γιώργος Κατσής και Gary Solomon), με αστείρευτο κέφι, ευελιξία, μουσικότητα, συναισθηματική ωριμότητα και έξοχη διαχείριση του χιούμορ, επικύρωσαν τις εξαιρετικές υποκριτικές τους δεινότητες.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Μεγάλες Προσδοκίες

Ένα γράμμα που ταξίδευε 57 χρόνια…

«Επαρχία» του Μιχάλη Βιρβιδάκη