Dj εναντίον Chef – Τα γεμιστά να είναι DISCO

Ως παιδί και εγώ, στα 90’s όργωνα τα clubs της Ευρώπης και Αμερικής για πολλά πολλά χρόνια, ακόμα και σήμερα αν τύχει, παρακολουθώντας την μουσική σκηνή.

Τα clubs τότε μου θυμίζουν τα εστιατόρια τώρα. Δεν ξέρω γιατί αλλά θα ήθέλα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για την γαστρονομική έκσταση που επικρατεί τελευταία. Από ότι έχω σαν μνήμη υπήρχαν και υπάρχουν κάποια ιστορικά clubs για χορευτική μουσική που όλοι έχουν σαν αναφορά στο πέρασμα του χρόνου. Από το Area club,

Ο ντισκ τζόκεϊ τότε είχε σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι αλλά η ταυτότητα και η φιλοσοφία του ίδιου μαγαζιού ήταν ο κύριος πρωταγωνιστής. Εξού και ‘ιστορικά‘. Δεν θα αναφέρω τα εγχώρια σουξέ clubs που ξεκινούσαν με house και στο τσακίρ πέταγαν σκυλοκάτι. Αυτά αν ήταν στο ναυτικό που υπηρέτησα θα χαρακτηριζόταν Γιώτα 5. Μιλάω για τα clubs σταρ.

Οταν όμως κάποια στιγμή άλλαξαν οι όροι, το παιχνίδι χάθηκε οριστικά. Ο dj έγινε ο σταρ. Ολοι πλέον ακολουθούσαν τον dj όπου τον πήγαινε ο αέρας και τα clubs βούλιαζαν. Λίγα είχαν την προσωπικότητα να σταθούν αλώβητα. Ο dj ρόλος έγινε dj σταρ και το Faz στάρ, έγινε κριθάρ….

Πιάνοντας τα περί κριθάρ, πάμε στα περί κουζίνας αντίστοιχα. Μοιάζει σαν να μου κάνει copy paste κάποιες δεκαετίες αργότερα. Δεν θα αναφέρω φυσικά τις αντίστοιχες βλαχοαργκό εστιατοριοταβέρνες που έχουν πίτσα, μπριζόλα, φάβα, κρουασάν και ομελέτα. Λέω για τα αυθεντικά.

Η ιστορική λοιπόν ταβέρνα Ο Θόδωρος προσέλαβε νέο σεφ, τον Ροκούκι και τώρα η ταβέρνα λέγεται Theo d’Athènes. Από χαλβά που έδινε στο τέλος για κέρασμα τώρα πουλάει Poudre de noisette από μία φάρμα στην Χιλή που παράγει, λέει, μόνο για το συγκεκριμένο πλέον εστιατόριο. Μάλιστα άλλαξε και καρέκλες, έβαλε διάφανες πλαστικές Starck που ταιριάζουν με το γλυκό αφού οι κλασικές Βιεννέζικες που είχε κλωτσούσαν με το συγκεκριμένο επιδόρπιο.

‘Εδιωξε την κυρα Μαρία με τα νόστιμα γεμιστά και ντολμαδάκια της, αφού πλέον δεν τα εκτιμά ο ιδιοκτήτης, μάλιστα τα βρίσκει μπανάλ, πιστεύοντας ότι τα burgers made in NYC και η σαλάτα Niçoise που θέλει ο σεφ Ρόκι, για συντομία, είναι κλάσης καλύτερα.

Η νέα ταυτότητα και η φιλοσοφία. Το νέο, το τώρα, λέει ο Theo. Έπεσε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Ο μάγειρας ρόλος έγινε ο σεφ σταρ. Θα έλεγα λοιπόν, εν συντομία, έχοντας αυτή την μοναδική κληρονομιά, το κλίμα
για να παράγουμε τα προϊόντα άριστης ποιότητας αποφεύγοντας, φυσικά, τις χημικές αλχημείες να σκεφτούμε τώρα, σε βάθος, την παράδοση της Μεσογειακής μας κουζίνας.

Είναι πρότυπο διατροφής παγκοσμίως και εμείς προτείνουμε τελευταία burgers made in…., πούδρα σολομού με καμμένο kiwi και salade Périgourdine κατά κόρον. Καλό και αυτό, δεν λέω, μου αρέσει πολύ και το προτείνω ανεπιφύλακτα ως εναλλαγή γεύσεων και προιόντων αλλά σιγά κορίτσια.

Σολομό έτρωγα για πρωινό στην Νορβηγία καθημερινά για να αντέξω τους μείον 20 βαθμούς κελσίου. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και σε χώρες όπως π χ. η Γαλλία που είδαν καιρό τώρα την απότομη τάση εξαφάνισης των κλασσικών bistro εδώ και μία δεκαετία και πάνε πίσω να το σώσουν.

Ας μας προβληματίσει και παραδειγματίσει ως case study αφού αν το σκεφτούμε ουσιαστικά και αν επικρατήσει η απλή λογική τα γεμιστά θα μας κερδίζουν εσαεί. Και εμάς και την βαριά βιομηχανία της Ελλάδος, τον τουρίστα.

Σεβόμενος πάντα απερίγραπτα την δουλειά του Dj Alfredo και του σεφ Ρόκι, απλά αφού είμαστε τόσο τυχεροί, ρε Θοδωρή ας προσέξουμε λίγο και τις κυρα Μαρίες μπας και δίπλα τους μάθουν και συνεχίσουν την τέχνη της μαγειρικής μας οι ανηψιές τους ή οι εγγονοί τους. Και επειδή είμαι και από τις κυκλάδες μην δούμε σε λίγο καιρό στους τοίχους, το Αιγαίο ανήκει στα burgers του.

Τα αχνιστά σόσιαλ «μύδια» του Αιγαίου

Όταν το design βρέθηκε θετικό στον υιό

Όταν Βουγιουκλάκη και Μοσχολιού «μονομάχησαν» δημοσίως