14 χρόνια χωρίς τη Μαλβίνα

MEDIA

Σαν σήμερα, το 2002, άφησε την τελευταία της πνοή, χτυπημένη από τον καρκίνο, η Μαρία- Ελένη Σακκά.

Αυτό ήταν το πραγματικό όνομα της Μαλβίνας, της δικής μας Μαλβίνας με την αξεπέραστη γραφή, με τη μοναδική σάτιρα, με τη γλώσσα που τσάκιζε κόκαλα και δε χαρίστηκε πουθενά, με την απέραντη ευαισθησία που λίγοι είχαν δει από κοντά, με τα ξανθά μαλλιά, που, σε πείσμα όλων, έβαφε μαύρα.

Η Μαλβίνα γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1952, τελείωσε το Αρσάκειο, σπούδασε στη Γαλλία και εργάστηκε

για χρόνια ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες όπως η Απογευματινή και η Ελευθεροτυπία και ως αρθρογράφος στα περιοδικά Φαντάζιο, Επίκαιρα, Γυναίκα, Κλίκ, 01, με στήλες που άφησαν εποχή όπως το Επ' αυτοφόρω (Γυναίκα) και "Σαββατογεννημένη" (στο περιοδικό Symbol της εφημερίδας Επενδυτής, άρθρα που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό της στην ομώνυμη συλλογή).

Η τηλεοπτική της καριέρα ξεκίνησε στην ΕΡΤ και συνέχισε στους τηλεοπτικούς σταθμούς Seven X, ANT1, ΣΚΑΪ, Mega Channel, Star Channel κ.α.

Οι πιο δημοφιλείς εκπομπές της ήταν το Mea Culpa (Seven X), Malvina Live (ΣΚΑΪ), Μalvina Hostess (Mega Channel), Malvina Rixten (Star Channel), στις οποίες άσκησε σκληρή κριτική σε κάθε είδους εξουσία, με τον δικό της, μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας ακόμη κι ένα καινούριο λεξιλόγιο, αλλά και προκαλώντας την οργή της εξουσίας

Παράλληλα, ως σεναριογράφος, τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια» (1989) του Πατρίς Βιβάνκος και «Κρυστάλλινες Νύχτες» (1992) της Τώνιας Μαρκετάκη. Συνυπέγραψε επίσης τα σενάρια στις ταινίες «Αρχάγγελος του Πάθους» (1987) του Νίκου Βεργίτση και «Ζωή Χαρισάμενη» (1993) του Πατρίς Βιβάνκος.

Έγραψε τα βιβλία «Αθώος σαν αγαπημένος» (εκδ. Καστανιώτη), «Τα κορίτσια της Σαβάνα» (εκδ. Νεφέλη), «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (εκδ. Αστάρτη), τη συλλογή δημοσιευμάτων «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» από την περίοδο 1989-1996 (εκδ. Κάκτος) και σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής υπό τον γενικό τίτλο «Η κουζίνα της Μαλβίνας-Μαλβινέζικα» (εκδ. Αστάρτη). Επίσης, έγραψε την μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Γλυκό κορίτσι»).

Έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο.

Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2002 ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Λίγο πριν φύγει από τη ζωή έγραφε στις «Σαββατογενημένες» του περιοδικού «Symbol»:

«ΟΡΟΣ ΜΕ ΚΑΡΑΜΕΛΟΑΓΕΑΑΔΕΣ

Σήμερα, λέει, ξύπνησα άρρωστη. Με μια εικόνα σφηνω­μένη στο μυαλό μου. Αγελάδες. Με μάζεψαν όπως όπως. Γυμνή. Το υπνοδωμάτιό μου, σαν τη Λέρο. Ανάμεσα στα σεντόνια μου, μισοσαπισμένα φρούτα. Τους σιχτίρισα. Δεν πτοήθηκαν. Κάτι θα ξέρουν. Αφέθηκα. Με έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο κρεμ. Άθλιο. Παράγωγο. Ψεύτες. Είναι, λέει, η σουίτα. Ξέρω τι μου ετοιμάζουν. Κάνω τον ψόφιο κοριό. Κουβαλάνε όλα τους τα φασιστικά τεχνάσματα. Οροί. Κομψοτεχνήματα παρακεντήσεων. Περίλυποι γιατροί. Τους λέω όλους «Στέλιο». Νευριάζουν. Ασπροντυμένες, με τρυφερά νύχια νοσοκόμας ή με νύχια κομμώτριας. Δί­χως πρόσωπο αυτές. Μόνο γυαλιά και ανταύγειες… ΤονΕγγονόπουλο θα ζήσω. Μουγκά, λοιπόν. Ούτε κιχ. Έκαναπως κοιμάμαι. Έσκυβαν να δουν αν αναπνέω. Ξαφνικά καιαπροειδοποίητα, πετούσα δυο τρεις λέξεις απειλητικές. Σαν παραλήρημα. Πανικοβάλλονταν. Λούηδες κι έξω από την πόρτα. Μην κλειδώσεις, είπα. Για να ξαναμπούν. Να τις ξανατρομάξω. Να ξαναφύγουν. Εγώ, η ψευτοάρρωστη. Και υγιής. Το ξέρω. Κι αυτοί το ξέρουν. Μου στήσανε τον Κάφκα για να με δοκιμάσουν. Κι άντεξα. Πρώτη φορά στη ζωή μου ξεπέρασα τις προβλέψεις τους για μένα. Κι άντε­ξα, θα στοιχημάτιζαν δισεκατομμύρια ορούς για το αντί­θετο. Και τα ‘βγαλα πέρα ένα χειμώνα, ένα καλοκαίρι, έτσι όπως κανείς δεν είχε ποτέ φανταστεί, και ιδίως εγώ…

Προχωρημένο Σεπτέμβριο άνοιξα αργά τα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που δεν τους αποπήρα. Σήμερα. Άρχισαν να πλησιάζουν έρποντας. Άφηναν πίσω τους σάλιο ή ίχνη δα­κρύων. Έβγαλα το τσαντάκι με τα καλλυντικά: πούδρες, κραγιόν, τέτοια. Καθρεφτίστηκα στο γυάλισμα του σάλιου τους και βάφτηκα. Ξεθάρρεψαν. Ήρθαν κι άλλοι. Αργά. Γύρω μου. Περίεργοι. Έβγαλα κι εγώ το χέρι από την κου­βέρτα. Τίναξα την πεταλούδα του ορού σαν μπριγιάν πα­νάκριβο. Που πρέπει να το δει η άλλη. Να καταλάβει πόσομε προτιμάει ο άντρας μου. Αυτηνής δεν θα της πάρει ποτέολόιδιο και πανάκριβο. Αυτή σε καμιά γωνιά στρίμωγμα, σε κάνα μοτέλ με άλλο όνομα. Εγώ, επίσημη. Κι ακριβή. Τρομάξανε με την αγέρωχη κίνηση του χεριού μου. Σκύ­λες, όλες κρύβετε μέσα σας μια μορόζα έτοιμη να μοιχεύ­σει με τον άντρα της αξιοπρεπούς φίλης σας. Πισωπατή­σατε, δειλοί συνωμότες. Την ξέρετε την κίνηση. Αναγνω­ρίσατε την ανωτερότητα της νόμιμης. «Πίσω και σας έφα­γα». Όχι. Το ‘πνιξα. Σιγά μην προδοθώ προτού να σας α­πορρυθμίσω παντελώς και ολοκληρωτικά. Τα άσπρα σάςμαράνανε.

Το χέρι άνοιξε την τσάντα. Έκανα πως ψάχνω πεντοχί­λιαρα. Αν εδώ είναι όντως νοσοκομείο, έχω μάθει πως ταλεφτά και νεκρούς ανασταίνουν. Ζυγώσατε ξανά. Και την επιταγή θέλετε. Ας είναι μεταχρονολογημένη. Αρχίσατε να ονειρεύεστε πως θα μου χώσετε φαρμακωμένους ορούς και άλλα τέτοια τελειωτικά. Προτού με ξεκάνετε, να με πιέσετε να βάλω την υπογραφή από πίσω. Να πάτε να ει­σπράξετε. Φτωχοδιάβολοι. Λες και δεν σας είχα δει πουψάχνατε την τσάντα μου ενώ λαγοκοιμόμουν. Δυστυχι­σμένα ορφανά. Ευτυχώς που εγώ γλύτωσα και δεν είμαιπλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογέ­νεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φι­λιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγ­γιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα «πίσω μου σ’ έχω σατανά».

Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να

ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη.’ Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και «ωραία», όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη.

Με κοιτάζατε, ξένοι μου. Τότε έκλεισα την τσάντα αργά. Ούτε πεντοχίλιαρα ούτε τίποτα. Άρχισα να απαιτώ διάγνωση με το δάχτυλο στο στόμα. Ηλεκτρολύτες, λέτε δειλά. Χαμογελάω. Ναι, εγώ χημεία, εσείς ΔΕΗ. Σε λίγο θα με πείτε παρά φύσιν ένωση με απροσδιόριστες συνέ­πειες. Εκρήξεις; Ποιος ξέρει. Ηλεκτρολύτες θέλετε; Κομψή ασθένεια, θα σας χαλάσω εγώ χατίρι; Ηλεκτρολύτεςφέρτε, να το κάψουμε κι απόψε, μάγκες. Ή, μάλλον, όχι. Το σατέν της μαύρης ρόμπας μου’ δωσε καινούργια, πιο σατανική ιδέα. Είδα το μάτι του βλαχονοσοκόμου στο α­νοιχτό ντεκολτέ. Αν ήμουν άρρωστη, θα με κοίταζε καυ­λωμένος; Άπλωσα την παλάμη ανοιχτή στο στήθος. Τοχάιδεψα αργά. Όπως μπαίνατε στο κελί μου οι φοβισμένοι. Σας έφυγε η ζωή. Πού βρίσκει το κουράγιο η τρελή να παί­ζει τις 9 1/2 εβδομάδες σε γερμανική αναπηρική τσόντα; Ύστερα, απότομα, με ένα συριστικό ήχο των χειλιών, έ­μπασα το χέρι στο σουτιέν. Απότομα. Τρομάρα στο βολβόσας. Σαν αστραπή γρήγορη. Το είδα. Εδώ είμαστε.

Την τράβηξα από μέσα αιφνιδιαστικά. Ούτε που προ­λάβατε να οπισθοχωρήσετε. Τη γελάδα. Εκείνη με τις μαύ­ρες βούλες. Η υπόλοιπη, κρεμ σαν το δωμάτιο. Με τοάλλο χέρι έπιασα το δεξί της πόδι. Το καταβρόχθισα. Ύστερα την ουρά, την πλάτη, μια βούλα, τελευταία το σβέρκο και το κεφάλι. Εσείς, ακίνητοι. Με αποσβολωμέ­να μάτια. Κοκκαλωμένοι. Παρακολουθούσατε. Στη Χασιάτα γελάδια τα καταβροχθίζετε μια χαρά, εδώ φρικάρατε. Έβγαλα και την κοκκινόβουλη. Αυτηνής σάλιωσα πρώτα λίγο τον αυχένα για να την προετοιμάσω. Μούγκρισε λι­γάκι. Σχεδόν ασυναίσθητα. Άραγε, πώς μπορούν να ξέ­ρουν οι αγελάδες ότι πρόκειται να τις φας σε λίγο; Πιοπολύ έμοιασε με μουΥκρητό ηδονής παρά φόβου. Πρώτατην έκοψα στα δύο, ύστερα τη μάσησα αργά, ώσπου πε­ρίσσεψε μόνο η ουρά της από το στόμα μου. Μπουκωμέ­νη, σας έγνεψα «κοπιάστε». Εγώ φιλόξενη, εσείς αρχίσα­τε να ξερνάτε. Τώρα, πούστηδες. Τώρα θα τα πληρώσετεόλα. Και ναυτίες και ξερατά και πόνους και αδιαθεσίες καιαργοπορίες και ψευτοαγάπη και δήθεν κατανόηση. Και ό,τι άλλο μου δώσατε. Εσείς που ερχόσαστε φρεσκοπλυ­μένοι και καλοντυμένοι μόνο και μόνο για να επιβεβαιώ­σετε το χάλι μου, γιατί αυτός ο πούστη ς ο τύραννος σαςείχε ειδοποιήσει εγκαίρως: «Πηγαίνετε να τη βρείτε. Τηνετοίμασα. Την έχω εκπαιδεύσει επαρκώς. Τώρα είναι ηχαρά του αρρώστου: διαθέσιμη για κάθε θρασύδειλο μυα­λό. Ταμάμ για τη διαστροφή σας να εξευτελίζετε και να υ­ποτάσσετε. Και, κυρίως, σας την έχω τρομαγμένη. Με τε­ράστια αποθέματα φόβου και κεκτημένης ανοχής. Και ε­νοχής. Τέλειο θύμα».

Αλλά εγώ σας την έφερα. Γιατρεύτηκα κρυφά και ντύ­θηκα ίδια, όπως παλιά, υποταγμένη κι άρρωστη. Ντεμέκ. Κι εσείς πού να το φανταστείτε. Τσιμπήσατε. Κι ήρθατε να φάτε εκτεθειμένη σάρκα και ανεκτική, κοράκια.

Τι φοβάται το κοράκι πιο πολύ; Την ήρεμη γελάδα. Αυ­τήν που κρύβει μέσα της και την τρελή. Εγώ; Εγώ πλέονδεν φοβάμαι. «ο τρελαμένος γιατί να φοβηθεί την τρέλατου; Ούτε ο βρεγμένος τη βροχή ούτε ο υγιής την υγειά του».

Κοιτάζατε τα μυτερά μου δόντια να ξανανοίγουν αχόρ­ταστα με κινήσεις απειλητικές. Για σας. Για όποιον θα μεαπειλήσει ξανά. Αποσβολωμένοι κοιτάζατε. Να ανοίξει ηγη να σας καταπιεί. Και δεν άνοιγε. Κι εγώ δώσ’ του πιοαρπαχτικό ν