Συσπείρωση γύρω από Σαμαρά και Τσίπρα για νέο δικομματισμό!

Ολοταχώς για εκλογές το 14′ με τον νέο πρωθυπουργικό πόλο.

Η κυβέρνηση τρικομματικής συνεργασίας προχωράει ασθμαίνοντας, αλλά προχωράει. Η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να οργανωθεί σε κανονικό κόμμα με την ισχυρή βούληση του αρχηγού της Α. Τσίπρα, με καλές πιθανότητες. Στους υπόλοιπους σχηματισμούς λείπει κατά κανόνα η δυναμική ή παρουσιάζεται αρνητική δυναμική, όπως στο ΠΑΣΟΚ,

εκτός της Χρυσής Αυγής που όμως μόνο βέβαιη δεν είναι η διατήρησή της εκλογικής και δημοσκοπικής επιρροής της όσο ο νέος διπολισμός συνεχίσει να μετατρέπεται σε κλασικό δικομματισμό.

Ασφαλής εκτιμήσεις σε εποχές ρευστότητας όπως η σημερινή δεν μπορεί να διατυπώνονται. Παρόλα αυτά, σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο μπορούν να εξαχθούν ορισμένα βασικά συμπεράσματα και τάσεις, σε συνάρτηση πάντα και με τις επίσης ρευστές διεθνείς οικονομικές, ακόμα και γεωπολιτικές, εξελίξεις.

Πρωθυπουργικό νέο κόμμα το 2013, πλώρη για εκλογές Ιούνιο του 2014

Ο Α. Σαμαράς ξεκίνησε τη θητεία του ως Πρωθυπουργός με το μειονέκτημα της προηγηθείσας μεγάλης κλίμακας στροφής από τις αρχικές απόψεις του για τη μνημονιακή πολιτική, πράγμα που εν μέρει οφειλόταν στην πραγματικότητα της μη ουσιαστικής διαπραγμάτευσης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας από τους προκατόχους του Παπαδήμου και ιδίως Παπανδρέου κι εν μέρει στην επένδυσή του και σε δημαγωγικές ρητορικές αποστροφές και τακτικές προκειμένου να κερδίσει το στοίχημα της «πρωθυπουργοποίησής» του. Στα υπέρ του το σχετικά ικανοποιητικό συμμάζεμα των δημοσίων οικονομικών των τελευταίων μηνών και η νέα συμφωνία για το χρέος που φέρνει,μαζί με τη γενικότερη σχετική αλλαγή διάθεσης της διεθνούς κοινότητας, εγγύτερα την ελληνική παραμονή στο ευρώ. Σχηματικά, εξακολουθούν να λιμοκτονούν οι άνθρωποι, αλλά αρχίζουν να σταθεροποιούνται οι προβληματικοί αριθμοί, όπως το σχεδόν μηδενικό πλέον πρωτογενές έλλειμμα.

Μέλημα του Πρωθυπουργού προκύπτει ότι είναι να περάσει ένα τραγικό μεν ’13 στο οποίο, όμως, δεν θα πάνε παντελώς χαμένες οι – κατά την θεώρησή του – αναγκαστικές «τελευταίες» θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά ταυτόχρονα η νέα χρονιά να αποτελέσει και περίοδο σταθεροποίησης, με την παράλληλη επιστροφή κρατικών χρωστούμενων στον ιδιωτικό τομέα, για να επαναλειτουργήσει κατά το δυνατόν η αγορά, καθώς και με την επιβολή κατά βάση νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, μόνο πρόσκαιρα και εικονικά ωφέλιμων. Την ίδια ώρα οι συνεργάτες του φυσιολογικό είναι ότι θα εργάζονται, πράγματι, για την δημιουργία του λεγόμενου ευρωπαϊκού αστικού πόλου – νέου κόμματος στα μέτρα του Μεσσήνιου πολιτικού, ιδεολογικά κεντρώου και φιλελεύθερου/νεοφιλελεύθερου στα θέματα πορείας της οικονομίας και συντηρητικού/υπερσυντηρητικού στα ζητήματα μετανάστευσης, παιδείας και μέτρων καταστολής. Τελικός στόχος, η δυναμική διεκδίκηση νέας καθαρότερης εντολής σε πρόωρες εθνικές εκλογές τον Ιούνιο του 2014, επιλογή που ευνοεί η όποια λαϊκή διαμαρτυρία – «μήνυμα» να μεταδοθεί από τους πολίτες στις κάλπες των αυτοδιοικητικών και ευρωπαϊκών εκλογών οι οποίες είναι προγραμματισμένες για τότε.

Πορεία φιλοτέχνησης στέρεου κυβερνητικού οικοδομήματος από τον Τσίπρα

Με την κεντροαριστερά να φυλλορροεί ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες περαιτέρω πολιτικής επέκτασης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Το εγχείρημα, όμως, δεν είναι διόλου εύκολο καθώς, υπό τις παρούσες συνθήκες, καλείται ο Α. Τσίπρας να κερδίσει την κεντροαριστερά με – ακόμα τουλάχιστον σε αρκετές περιπτώσεις – «παλιομοδίτικο» αριστερό πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο, μη ρισκάροντας ιδιαίτερα σε δυνητική απώλεια στήριξης από συλλογικότητες που «κατοικοεδρεύουν» στα «αριστερά της αριστεράς».

Ο Α. Τσίπρας δείχνει να προτιμά την πιο ασφαλή προοπτική της σταδιακής ενσωμάτωσης συνειδητοποιημένων και συχνά ειλικρινών νεοσοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Αντιλαμβάνεται πως αν το μεγάλο στοίχημα για τον Σαμαρά παίζεται τον Ιούνιο του 2014, εκείνος όσο η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, όχι απλά σε κόμμα, αλλά σε δυνάμει κυβερνητικό κόμμα, προχωρά με σταθερό κι όχι με βιαστικό βηματισμό, θα φτάσει ασφαλέστερα τελικά στον στόχο του για την πρωθυπουργία, είτε νωρίτερα είτε λίγο αργότερα από το ’16 – ’17.

Κι οι δυο σε υψηλότερα επίπεδα

Εφόσον τα παραπάνω επιβεβαιωθούν από τις εξελίξεις και οδηγήσουν τους δύο πρωταγωνιστές στις περιγραφόμενες λογικές συμπεριφορές είναι πολύ πιθανό το διάλλειμα από τον τυπικό ελληνικό δικομματισμό να τελειώσει γρήγορα και, όντως, να υπάρξει η πολύσυζητούμενη επανασύστασή του υπό νέες κομματικές ετικέτες. Σε αυτήν την περίπτωση, λιγότερο ξεκάθαρο είναι το ποιος εκ των κ.κ. Σαμαρά και Τσίπρα θα κερδίσει πρώτος τη μεταξύ των μονομαχία και περισσότερο βέβαιο διαφαίνεται ότι σταδιακά θα ανέλθει η εκλογική επιρροή των σχηματισμών τους, καθώς και το ότι θα αποτελέσουν, αναντίρρητα, τις σταθερές παραγωγής εξελίξεων και διαμόρφωσης της νέας εσωτερικής πολιτικής κονίστρας.