Ο καλός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η κακή ΔΗΜ.ΑΡ.

Τη Δευτέρα μετά τις εκλογές βγήκα δημόσια (στον τοίχο του fb μου δηλαδή…) και με κάθε ειλικρίνεια έδωσα τα συγχαρητήρια μου στο Σύριζα λέγοντας ότι έπαιξαν καλά και κέρδισαν δίκαια. Βέβαια αυτό το «καλά» δεν περιείχε ακριβώς τον όρο του fair play, αλλά οι εκλογές είναι πόλεμος και για κάποιους μάλλον

Έτσι λοιπόν φρόντισαν από νωρίς (σχεδόν από την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συν) μέχρι την τελευταία μέρα των εκλογών, να χαρακτηρίσουν δεκανίκι του Πασοκ τη Δημοκρατική Αριστερά, καθ’ εικόνα και ομοίωση της τακτικής που ακολουθούσε το ΚΚΕ απέναντι στο Συριζα τα προηγούμενα χρόνια.

Ακόμη και όταν δημοσκοπικά η Δημοκρατική Αριστερά ήταν πάνω από το Πασοκ, χαρακτηριζόταν ως δεκανίκι, παρόλο που κάθε λογικός άνθρωπος θα αντέστρεφε το χαρακτηρισμό.

Η Δημοκρατική Αριστερά από την πλευρά της δεν απάντησε όπως όφειλε δυναμικά στις λαϊκίστικες γκεμπελικές κραυγές, αλλά διατήρησε ένα λόγο χαμηλού προφίλ προσπαθώντας να εξηγήσει με σαφήνεια τις θέσεις της. Τα αποτελέσματα τα ξέρετε : ο πολύς κόσμος, όταν το κλίμα πολώθηκε, προτίμησε να ταυτιστεί με τις φωνές του μίσους που αποκαλούσαν προδότη, δωσίλογο και γερμανοτσολιά το Φ. Κουβέλη παρά να ακούει για τον προϋπολογισμό απόδοσης, το σχέδιο εξυγίανσης του κράτους, τα ευρωομόλογα και την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης.

Έτσι λοιπόν, οτιδήποτε έκανε (ή κάνει) η Δημ.Αρ αποδείκνυε τα αυταποδεικτά, ενώ οι αντίστοιχες κινήσεις του Συριζα ήταν για το καλό του τόπου και την ενίσχυση του

αντιμνημονιακού μπλοκ. Έτσι λοιπόν οι Μητρόπουλος, Σακοράφα, Κουρουπλής, Κοτσακάς, Παναγούλης, Αθανασίου ήταν συνεπείς αριστεροί που μετάνιωσαν για τη θητεία τους στο Πασοκ ενώ π.χ. ο Βουδούρης ενδιαφερόταν μόνο για την καρέκλα του.

Η ίδια ιστορία (ή υστερία) συνεχίστηκε και τις ημέρες μετά τις εκλογές, όταν η Δημοκρατική Αριστερά ανέλαβε πρωτοβουλίες για το σχηματισμό κυβέρνησης με σαφή πρόθεση τη συμμετοχή του Συριζα και ρητή προεκλογική και μετεκλογική δέσμευση ότι δεν έχει θέση σε κυβέρνηση με Πασοκ-ΝΔ. Ένα συνονθύλευμα από οπαδούς (και όχι ψηφοφόρους) των Καμμένου- Δημαρά , Καζάκη-Παπαθεμελή και Τσίπρα – Κατσέλη ( το Πασοκ είναι εδώ – διασκορπισμένο – δυνατό) κραύγαζε περί εθνικών μειοδοτών, αριστερών Καρατζαφέρηδων και άλλα όμορφα που τιμούν την παράδοση της αριστεράς.

Οι μέρες και μαζί η ευκαιρία της αριστεράς να αναλάβει κυβερνητική ευθύνη πέρασαν και σιγά σιγά ο Σύριζα εγκαταλείπει τη λέξη καταγγελία και κατασταλάζει στην εδώ και δύο χρόνια διατυπωμένη θέση της Δημ.Αρ. περί σταδιακής απαγκίστρωσης από το μνημόνιο. Αλλά και βέβαια και αυτή η στροφή του Συριζα είναι «ένας δρόμος μεταξύ του μπορώ και του θέλω», ενώ η συνεπής στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς να λέει εξαρχής την αλήθεια, χαρακτηριζόταν και χαρακτηρίζεται ακόμη(!) ενδοτική από τους αριστεροδέξιους καμμένους .

Το τι θα γίνει στο δρόμο προς τις επόμενες εκλογές είναι πλέον ευδιάκριτο. Ο Συριζα θα συνεχίσει να ψαρεύει στα θολ