Ένα χειμωνιάτικο πρωί παίρνοντας το λεωφορείο… | Το εμπόδιο που λέγεται γιαγιά

Ποιος είναι αυτός που καυχιέται πως δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ τα αστικά λεωφορεία; Εκείνα τα παλιά μπλε και γκρι, από το καυσαέριο, οχήματα που γεμίζουν ασφυκτικά στις ώρες αιχμής. Και εκείνες οι καταραμένες δουλειές στο κέντρο δεν λένε να σταματήσουν, οπότε αναβολή στην αναβολή αποφάσισα να τις φέρω εις πέρας.

Βγήκα λοιπόν στην λεωφόρο Κηφισίας και πήρα το Α7, τι το ήθελα; Κόσμος; Ένιωθα λες και χρησιμοποιούσα τα μέσα μαζικής μεταφοράς

του Μπαγκλαντές (όχι ότι έχω πάει). Ένα θετικό που έχουν τα πολυσύχναστα λεωφορεία μας, είναι ότι σε βοηθάνε να γυμνάσεις το σώμα σου, είτε όταν φρενάρουν είτε όταν σηκώνεις τα χέρια σου όσο πιο ψηλά μπορείς. Είναι αλήθεια αυτό που λέω. Εντάξει να μην αφήσω ασχολίαστες τις καλοφτιαγμένες υπέργηρες κυρίες που το κραγιόν ξεχειλίζει, το μαλλί είναι κουνουπίδι στη θέση του και το τακούνι κοντεύει τους  δέκα πόντους.

Και σαν άνθρωπος και εσύ κουράζεσαι και όταν βρεθεί μία άδεια θέση, αντί να τρέξεις σαν τους υπόλοιπους γύφτους και αφού ρωτήσεις σαν καλό παιδί από σπίτι, ετοιμάζεσαι να καθίσεις. Και τότε έρχεται η ώρα του τσουνάμι, η ώρα που θέλεις ένα μπαζούκας πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Γιατί; Γιατί την ώρα που πας να καθίσεις έρχεται η γιαγιά που μέχρι πριν αγέρωχη έφτιαχνε το κουνουπιδένιο της μαλλί, τώρα να σου λέει πόσο πονάει το πόδι της από την ορθοστασία, γιατί μη ξεχνάς είναι και μεγάλη γυναίκα. Φαντάζομαι την επιστροφή δεν θα ήθελε να την μάθει κανείς. Μιλάμε για οδύνη, πόνο, άνθρωπο που να γνωρίζει ελληνικά και μεγάλη δόση από μυρωδιά μασχάλης. Θέλεις και άλλα;