Ατενίζοντας το πολιτικό μέλλον…

Το πρόσφατο άρθρο του neolaia : «Το οιονεί κόμμα Σαμαρά, το μη… κόμμα Τσίπρα και στη μέση οι πολίτες» μας βάζει σε τροχιά σκέψης γύρω από το πολιτικό μέλλον της χώρας μας… Παράλληλα, το συνεχιζόμενο, αν μη τι άλλο, θλιβερό, παζάρι για τη μία ακόμα δανειακή δόση, γεννά εκ των πραγμάτων αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα

Ο προβληματισμός που οφείλει πλέον να απασχολήσει την ελληνική κοινωνία δεν είναι το μέσα από ποια κόμματα μπορεί το σύνολο αυτής να εκφραστεί. Και αυτό, γιατί πολύ απλά, τα «παλαιού» τύπου κόμματα είναι πια αδύνατο να φέρουν βαθιές τομές και να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, με όποιο «νέο» κάλυμμα κι αν ενδυθούν. Η «εξομοίωση» της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ως ιστορικών σχηματισμών αντιπαράθεσης κοινωνικών συμφερόντων, αυτοδιέψευσε το ρόλο των εν λόγω κομμάτων, ενώ οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτουν ακόμα τις γερές «συγκολλητικές» βάσεις που θα τους έδιναν τη δυναμική να μετεξελιχθούν σε αυτοδύναμο κόμμα εξουσίας. Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί δημοκρατικοί – για να αποκλείουμε φυσικά τις φασιστικές επιλογές – δρόμοι, άρα, όχι και πολλά πολιτικά κόμματα… Υπάρχουν μόνο δύο πολιτικές, αυτής των αντιδραστικών Βρυξελλών, των σκληρών μνημονίων και των ολιγαρχιών του κέρδους και αυτής της εθνικής ανάπτυξης με γνώμονα την λαϊκή ευημερία… Η πολιτική της δέσμευσης στις άδικες οικονομικές ισορροπίες που επέβαλε και συνεχίζει να επιβάλλει ο ισχυρός πυρήνας της Ε.Ε. στα κράτη – μέλη της και η πολιτική της τεχνολογικής πρόοδου, της βιομηχανικής ανάπτυξης και της γεωργικής παραγωγής με βάση το συμφέρον και την επιβίωση των ανθρώπων.

Επιτάσσεται ριζική αλλαγή πορείας. Αυτή η νέα πολιτική αντίληψη πρέπει πρώτα απ’ όλα να υιοθετηθεί με θάρρος και αισιοδοξία από τον κόσμο. Ηγέτες που θα μας συσπειρώσουν σ’ αυτόν τον κοινό αγώνα χρειαζόμαστε, και όχι κομματικούς αρχηγούς που θα υποσχεθούν για άλλη μια φορά «αλλαγή».

Μόνο έτσι, με συλλογικό και συνειδητό μετασχηματισμό νοοτροπίας, θα μπορέσει αυτή η αντίληψη να γίνει αντικείμενο υπεράσπισης από έναν ενιαίο, συμπαγή πολιτικό φορέα. Μόνο έτσι θα καταφέρει αυτή η αντίληψη να βρει τη φωνή της για μια ευρεία κοινωνική αναθεώρηση των θεσμών, για έναν ανασχεδιασμό του οικονομικού και διοικητικού μοντέλου διακυβέρνησης, το οποίο θα σταματήσει επιτέλους να βαυκαλίζει τον λαό με την ελπίδα της… δόσης.