Απόψεις | Τεχνοκράτες…‏

Το γεγονός ότι –πράγματι- οι πολιτικοί δείχνουν να αποτυγχάνουν συχνότερα απ’ όσο πρέπει ως προς την εκτέλεση των καθηκόντων τους, δεν σημαίνει πως κι εμείς οφείλουμε να επιθυμούμε την αντικατάσταση της δημοκρατίας από το πολίτευμα της αριστοκρατίας. Αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω την παραπάνω θέση, καθώς το αίτημα περί αναγκαιότητας διαμόρφωσης κυβέρνησης τεχνοκρατών παίζει πολύ στην χώρα μας. Αποτελεί βλέπετε κι αυτό ένα από τα trendy ιδεολογήματα των

φιλελεύθερων κομμάτων ανά τον κόσμο. Η πεποίθηση που θέλει τους άξιους και τους ικανούς διακεκριμένους επαγγελματίες να αναλαμβάνουν τα ηνία των κρατών με την δικαιολογία ότι «Αυτοί ξέρουν καλύτερα», δείχνει σήμερα να απειλεί το πολύ απλό και έως τώρα εξόχως αυτονόητο συνταγματικό δικαίωμα που κάθε πολίτης έχει στο «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».

Δεν ισχυρίζομαι πως οι τεχνοκράτες δεν έχουν θέση στην πολιτική. Ίσα ίσα που δίχως την πολύτιμη βοήθειά τους σε εξειδικευμένα θέματα, η λήψη πολιτικών αποφάσεων θα καθίστατο από παρακινδυνευμένη έως αδύνατη. Αυτό που υποστηρίζω όμως είναι πως δεν είναι δυνατόν αφ’ ενός η πολιτική να μονοπωλείται από επιτυχημένους καριερίστες και αφ’ ετέρου να αιωρείται κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας υποβόσκον ρατσισμός για τον μέσο πολίτη και τις δυνατότητές του. Άλλωστε η πολιτική ως ασχολία, ενδιαφέρον και τρόπος ζωής θαρρώ πως υπερβαίνει τα αμιγώς γνωστικά-μορφωτικά κριτήρια καταξίωσης που –εντάξει, όχι άδικα- επικρατούν. Η υγιής επιδίωξη ενασχόλησης με την πολιτική υποκρύπτει την αγωνία και το ενδιαφέρον για την πορεία ενός τόπου και του λαού του. Απαιτεί δηλαδή, εκτός από παιδεία και πραγματισμό, συναίσθημα και όραμα, κάτι που παραδοσιακά λείπει από τους τεχνοκράτες. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που οι τελευταίοι καλούνται συνήθως να βοηθήσουν (αν βοηθούν τελικά…) σε κυβερνήσεις ειδικού σκοπού και περιορισμένης διάρκειας. Είναι ακριβώς γιατί απουσιάζει το όραμα, η προοπτική και το όνειρο. Και για να τα έχει κανείς αυτά χρειάζεται επαφή με την κοινωνία και σεβασμός σε αυτήν, αγάπη για τον τόπο που επιθυμεί να υπηρετήσει και προσήλωση σ έναν μακρινό-ιδανικό-επιτεύξιμο στόχο…

Θα μου πείτε ή -επειδή είστε ευγενικοί- θα σκεφθείτε: «Μήπως λαϊκίζει ο αρθρογράφος;». Κάθε άλλο αγαπητοί μου φίλοι. Μακριά από εμένα στίχοι τραγουδιών που θέλουν για υπουργό οικονομικών «τον μανάβη που ‘χει 4 παιδιά», για υπουργίνα εσωτερικών την μητέρα που «παλεύει στο σπίτι όλη μέρα για να τα βγάλει πέρα» και για υπουργό Ναυτιλίας τον ψαρά(!!). Μακριά από εμένα λαϊκίστικες λαζοπούλειες απλοϊκότητες που επιθυμούν ο σχηματισμός των κυβερνήσεων να γίνεται με κλήρωση μεταξύ των πολιτών. Όμως πρέπει νομίζω άπαντες να παραδεχτούμε πως ανάμεσα στο αναίσχυντα γλοιώδες, υποτιθέμενα φιλολαϊκό και άκρως μηδενιστικό σενάριο που παρακάμπτει κάθε έννοια στοιχειώδους αξιοκρατίας και δημοκρατίας, και (ανάμεσα) στην επιβολή μιας ολιγομελούς ομάδας μη ψηφισθέντων και άρα μη δημοκρατικώς εντεταλμένων ειδικών, υπάρχει χάσμα ατελείωτο…

Θα μου πείτε πάλι , «Μα δεν βλέπεις πώς τα ‘καναν οι πολιτικοί σε όλη