Αφιέρωμα | Martin Louther King | Επαναστάτης με όπλο την αγάπη

«Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα, στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας, οι γιοι πρώην σκλάβων και οι γιοι πρώην ιδιοκτητών σκλάβων θα καθίσουν δίπλα-δίπλα στο τραπέζι της αδελφοσύνης…

Σαν σήμερα, το 1929, ήρθε στον κόσμο, ο Martin Louther King, το άτομο που έμελλε να γίνει η προσωποποίηση του ακτιβισμού, υπέρ της ισότητας των δύο φύλων. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό.

Βρισκόμαστε στο Μοντγκόμερι μια πόλη στα νότια των ΗΠΑ. Στο σύνταγμα

της πολιτείας, υπάρχουν ρητά διατυπωμένοι νόμοι, που διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι μαύροι απαγορευόταν να κάθονται στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου, καθώς επίσης και σε περίπτωση που υπήρχε λευκός όρθιος. Όλα ξεκίνησαν όταν μία γυναίκα αρνήθηκε να σηκωθεί.

Ήταν αφορμή, για να ξεκινήσει ένας αγώνας υπέρ της ισότητας, πολύ διαφορετικός από τους άλλους. Πρωτοστάτης ο Βαπτιστής διάκονος, Martin Louther King. Το εντυπωσιακό στοιχείο, στο οποίο πρέπει να σταθούμε στον 12ετη αγώνα του, είναι τα μέσα που επέλεξε για να ορθώσει το ανάστημά του. Ο ίδιος, πολέμιος της βίας, πίστευε, πως η απάντηση στη βία, είναι η αγάπη-αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της κοινωνίας, καθώς και η κοινωνική ανυπακοή. Δεν θα σεβαστεί ποτέ έναν νόμο, που δεν τον σέβεται σαν προσωπικότητα. Για παράδειγμα, μποϊκόταραν τα (εν λόγω) λεωφορεία και έτσι οι πλούσιοι ιδιοκτήτες τους σημείωσαν τρομακτικές ζημίες.

Ο αγώνας του όμως, δεν ήταν εύκολος. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση, έγινε μάρτυρας εμπρησμού του σπιτιού του (περισσότερες από δύο φορές), ενώ οι λευκοί πυροσβέστες τον χλεύαζαν, θύμα ρατσιστικής βίας και ξυλοδαρμού, ενώ οι αστυνομικοί ήταν με το μέρος των… λευκών. Κι όμως αυτός απαντούσε με αγάπη:

Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε σύρει τόσο χαμηλά κάνοντας να τον μισήσεις.

Στις 4 Απριλίου του 1968, δολοφονείται στο ξενοδοχείο που διέμενε στο Μέμφις. Μέχρι και σήμερα, η αλήθεια είναι, πως ο φυλετικός ρατσισμός ανθεί. Μπορεί σε νομικό επίπεδο, να είμαστε όλοι ίσοι, σε κοινωνικό επίπεδο όμως, ο στόκος και η αμορφωσιά κατακλύζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Θα κλείσω το συγκεκριμένο μίνι αφιέρωμα, με το τέλος της εισαγωγικής ρήσης του Martin Louther King. Ενός ανθρώπου, που αξίζει να τιμάμε…

… Ότι θα έρθει μία μέρα που τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το χαρακτήρα τους.»