Υπόγεια παιχνίδια διαφημιστικών με τον επαρχιακό Τύπο

Σύμφωνα με το σχετικό νόμο Βενιζέλου του 1995, η κρατική διαφήμιση, η οποία αντιστοιχεί στα ΜΜΕ της περιφέρειας είναι της τάξης περίπου του 30%. Κάτι τέτοιο, όμως, δε συνέβη ποτέ και δικαίως δεκάδες εκδότες σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια είναι εξοργισμένοι με το παιχνίδι, το οποίο παίζεται στην πλάτη τους από τις διαφημιστικές και το κράτος, όχι μόνο για το γεγονός ότι τα.....
στοιχεία της κατανομής των διαφημιστικών καμπανιών είναι συντριπτικά υπέρ των ΜΜΕ των Αθηνών, αλλά και διότι τα χρήματα πήγαιναν πάντοτε σε συγκεκριμένα ΜΜΕ και πρόσωπα στην επαρχία, τα οποία είχαν ανακαλύψει τις σχετικές φόρμουλες, ώστε να κερδίζουν μεγάλα ποσά. Βέβαια τα ποσά τα οποία λάμβαναν τα ΜΜΕ, είναι ψίχουλα μπροστά στα κέρδη των διαφημιστικών εταιρειών και έτσι μπορεί εύκολα να κατανοήσει κανείς έναν από τους λόγους για τους οποίους λεφτά υπήρχαν και δεν υπάρχουν.

Κομπίνες

Σε πολλές περιπτώσεις τα αρμόδια υπουργεία προχώρησαν σε παραβίαση του νόμου χωρίς να χορηγούν ούτε ένα ευρώ, από εκείνα, τα οποία αντιστοιχούσαν στα περιφερειακά ΜΜΕ, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τηρήθηκε η ποσόστωση του ΠΔ 261/97 με αποτέλεσμα οι εφημερίδες να λαμβάνουν πολύ λιγότερο από 12%.

Ακόμη πιο σκληρή έγινε η πραγματικότητα για τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ στην ελληνική επαρχία όταν στο παιχνίδι μπήκαν οι διαφημιστικές εταιρείες, μέσω των media shops, τα οποία για λογαριασμό των μητρικών εταιρειών, ζητούσαν και ζητούν επιστροφές από τα περιφερειακά ΜΜΕ, οι οποίες αγγίζουν έως και το 50%. Όσοι, όλα τα προηγούμενα χρόνια αρνούνταν να καταβάλουν τα υψηλά ποσοστά επιστροφής, τα οποία απαιτούσαν οι διαφημιστικές εταιρείες, έμπαιναν, κυριολεκτικά σε black lists. «Αν δεν θες εσύ, θα πάμε στους δίπλα» ήταν η απάντηση των εκπροσώπων των διαφημιστικών εταιρειών. Όμως συνέβησαν και άλλα πολλά. Οι ιδιοκτήτες ορισμένων μικρών ΜΜΕ, κυρίως εφημερίδων της ελληνικής περιφέρειας, οι οποίες είχαν και έχουν ελάχιστη έως ανύπαρκτη αναγνωσιμότητα, όταν μυρίστηκαν ότι τα χρήματα τα οποία τα προηγούμενα χρόνια έρρεαν άφθονα από το δημόσιο προς τα ΜΜΕ, σκέφτηκαν έναν άλλο κομπιναδόρικο τρόπο για να κερδίσουν. Προχώρησαν σε υπερκοστολογήσεις των χώρων στις σελίδες τους, τους οποίους διέθεταν για διαφήμιση ώστε οι διαφημιστικές εταιρείες να προτιμούν αυτά τα ΜΜΕ. Για ποιο λόγο; Μα για να εισπράττουν μεγαλύτερο μέρος από τις επιστροφές, την ίδια στιγμή που αναγνωρισμένα και μεγάλης κυκλοφορίας ΜΜΕ δεν υπέκυπταν στις πιέσεις για επιστροφές ύψους ακόμη και 50%, προσφέροντας χαμηλότερη κοστολόγηση των αντίστοιχων χώρων, που προβλέπονταν για διαφήμιση.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Εφημερίδα, η οποία είχε 8.000 φύλλα κυκλοφορία, στον ισολογισμό που δημοσίευε εμφάνιζε τζίρο 600 χιλιάδων ευρώ. Αν κάποιος διαιρέσει τις 600.000 με τα 120 ευρώ που δηλώνει ετήσια συνδρομή, τότε τα πωλούμενα φύλλα βγαίνουν 5.000!!! Άρα, δεν έχει καθόλου διαφημίσεις, διακηρύξεις, ανακοινώσεις!!!

Το παράδειγμα του 2007

Το 2007 με τον περίφημο νόμο Ρουσόπουλου