Βαδίζοντας προς τη νέα βαρβαρότητα

Του Αρδηνιστή


Μήπως η εχθροπάθεια, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία αναδύονται ξανά επειδή εκατομμύρια Ευρωπαίων βλέπουν να πλησιάζει ανεξέλεγκτα ένα τεράστιο δημογραφικό τσουνάμι, που θα ισοπεδώσει πατροπαράδοτες αξίες, τη ποιότητα της ζωής τους και τις γειτονιές που....
μεγάλωσαν; Μήπως οι λαοί της Ευρώπης επιστρέφουν ξανά στη βαρβαρότητα γιατί επιμένουν στην εθνική και πολιτισμική τους παράδοση; Χρειάζονται άραγε όλοι αυτοί που επιμένουν σε έννοιες όπως πατριωτισμός, έθνος και κοινοτισμός επειγόντως εντατικά μαθήματα σωφρονισμού, προκειμένου να προετοιμαστούν για την εποχή της πολυπολιτισμικότητας και να προσαρμοστούν στις νέες απόψεις περί δημοκρατίας, πατρίδας, δικαίου, πολιτισμού και ηθικής;
Όπως φαίνεται από μια πρόσφατη ευρωπαϊκή μελέτη, με τίτλο «η υποτίμηση των άλλων», τα ερωτήματα αυτά δεν είναι μόνο θεωρητικής φύσεως. Το νέο σε μελέτη του Πανεπιστημίου του Μπίλεφελντ, για λογαριασμό του σοσιαλδημοκρατικού ιδρύματος Friedrich-Ebert, δεν είναι ότι το 62,5% των Ιταλών και το 50% των Γερμανών θεωρούν ότι στη χώρα τους ζουν πολλοί μετανάστες ή ότι το 70% των Ούγγρων θεωρεί πως το κράτος του Ισραήλ προσπαθεί να έχει πλεονεκτήματα από το Ολοκαύτωμα και ότι το 80% των Πολωνών απορρίπτει το γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων, αλλά ότι αναδύεται ξεκάθαρα ένας νέος στόχος, που δεν είναι άλλος από την αναζήτηση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες όλο και περισσότερων ρατσιστών, ξενόφοβων, αντιισλαμιστών, αντιφεμινιστών, αντισημιτών, σεξιστών κ.λπ. Για να χαρακτηριστεί κάποιος ρατσιστής αρκεί πλέον η διαπίστωσή του ότι :«στην περιοχή μου υπάρχουν πολλοί μετανάστες». Απόδειξη ξενοφοβίας είναι και η θέση πως: «λόγω των πολλών μεταναστών, μερικές φορές νοιώθω ξένος στη χώρα μου». Οπαδός των διακρίσεων είναι και όποιος δεν θέλει να στείλει το παιδί του σε σχολείο, όπου η πλειοψηφία των μαθητών είναι μετανάστες ή δεν θέλει να ζει σε μια γειτονιά όπου η εγκληματικότητα διογκώνεται κυρίως από λαθρομετανάστες. Αποτέλεσμα: κάτω από μια γενική υποψία «μισανθρωπισμού» δεν περιλαμβάνονται πλέον μόνο οι πραγματικοί ρατσιστές, ξενόφοβοι κ.λπ. αλλά και όλοι εκείνοι που δεν θέλουν να διαλυθούν υφιστάμενες κοινωνικές δομές και κατακτήσεις ούτε να εγκαταλείψουν κάθε τι που αξίζει να διατηρηθεί και που αποκτήθηκε με σκληρούς αγώνες.
Επιπλέον, για τους «αναμορφωτές» των ευρωπαϊκών λαών δεν τίθεται πλέον ζήτημα ξεκάθαρων ορισμών ή ανοιχτού διαλόγου για τις επιπτώσεις του μεταναστευτικού ζητήματος. Η ηθικοκεντρική τους οπτική γωνία, ταυτισμένη με την τυραννία της πολιτικής ορθότητας, καθιστά τα πράγματα πολύ απλά: Όποιος εναντιώνεται στην ανεξέλεγκτη ή και παράνομη μετανάστευση στιγματίζεται. Το ίδιο και όσοι αναδεικνύουν την πολυπολυτισμικότητα σαν μία από τις στρατηγικές των πολιτικών και οικονομικών ελίτ για την εξουδετέρωση της πλειοψηφίας. Σε εφαρμογή της «δικτατορίας της γνώμης» ρατσιστής μπορεί να θεωρείται πλέον όχι μόνο όποιος δίνει απαντήσεις για τη μετανάστευση που δεν συμβαδίζουν με τις απόψεις και τις επιθυμίες των κρατούντων, αλλά και ο ο