Το υπέροχο έτος 2011 και η "αμεσοδημοκρατία" των Καθαρών

Ο «απολογισμός» και τα συμπεράσματα μιας χρονιάς

Αυτό το χρέος προς εσάς συμπίπτει με μια γενικότερη αναζήτηση μας, για το τι συνέβη το υπέροχο έτος 2011. Μια χρονιά, που τελειώνει, με πολύ προβληματισμό και πολλές απορίες, για τη συνέχεια.

Ψάξαμε να βρούμε το γιατί είδαμε ένα ..........
μεγάλο μέγεθος ανθρώπων στους δρόμους και μια πρωτόγνωρη σε όγκο και ποιότητα συμμετοχή. Ποια ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά όλης αυτής της ιστορίας. Τι μένει και τι πρέπει να ψάξουμε. Γιατί είδαμε, στη συνέχεια, μια συρρίκνωση και μια «απόσυρση», που πιστεύουμε πως είναι προσωρινή και φαινομενική. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ο λαός έχει πάρει τις αποφάσεις του και έχει συνείδηση του τι πρέπει να κάμει. Ίσως, να του λείπει το πώς, ο τρόπος και η διαδικασία κι αυτό να το περιμένει από «ειδικούς», που θα διαχυθούν ανώνυμα, ανάμεσα του. Ξέρει, όμως, το τι θέλει και το φώναξε: θέλει δημοκρατία.

Τις όποιες εκτιμήσεις, τις κάνουμε, μελετώντας τα όσα ζήσαμε τοπικά (αν και κάποιοι από την ομάδα δεν έχουν σχέση με την Κεφαλονιά). Εξ άλλου, το τοπικό, η πόλη, αποτελεί τη βάση μιας δημοκρατίας.

Το πρώτο συμπέρασμα, διαυγάζοντας την τοπική πραγματικότητα, είναι πως ο κόσμος κατάλαβε πως αυτό μέσα στο οποίο ζει δεν είναι δημοκρατία. Κι έχοντας στο βίωμα ή στην ιστορία ή στη γλώσσα του την έννοια της, καλύτερα από άλλους λαούς, μόνο αυτός στον κόσμο όλο, έθεσε ξεκάθαρα το θέμα «άμεση δημοκρατία».

Το δεύτερο συμπέρασμα ήταν πως δεν τον κάλεσε κανένας και κανείς δεν του έθεσε όρους για τη συμμετοχή του. Προσήλθε, ελεύθερος και αυθόρμητα, βέβαιος πως αυτός αποφασίζει, χωρίς τις γνωστές άνωθεν επεμβάσεις μιας κάποιας ηγεσίας.

(Εξαίρεση αποτελεί η πρόσκληση Μίκη, στην οποία ανταποκρίθηκε ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων, από όλο το πολιτικό φάσμα. Η εξαίρεση αυτή επιβεβαιώνει τα δυο πιο πάνω συμπεράσματα μας: Ήταν μια πρόσκληση για αυτοοργάνωση, με σαφή δήλωση πως «δεν φτιάχνω κόμμα ή κίνημα». Όταν η ρότα άλλαξε και κάποιοι αποφάσισαν να δηλώσουν «ηγεσία», απαιτώντας υπακοή σε άνωθεν αποφάσεις, ο κόσμος πήγε σπίτι του και αργότερα έλαβε μέρος στο κίνημα των πλατειών. Οι πολλές απόπειρες επανίδρυσης της σπίθας ναυάγησαν και δεν συγκέντρωσαν ποτέ πάνω από 13 άτομα, όταν το ξεκίνημα έγινε από 300. Η τελευταία προσπάθεια, με άφιξη κλιμακίου από Αθήνα, συγκέντρωσε τρεις! )

Όσο λειτουργούσε η μεγάλη συμμετοχή και ο ενθουσιασμός, βγήκαν αρκετές πολιτικές αποφάσεις, σαν αποτέλεσμα λαϊκών συνελεύσεων, τα οποία έδιναν ένα πολιτικό στίγμα, που συμπυκνωνόταν στο αίτημα της άμεσης δημοκρατίας.

Το τρίτο συμπέρασμα, μελετώντας γραφές και πράξεις, ήταν η έλλειψη «ιδεολογικής καθαρότητας». Με περισσή ευκολία, όσοι προσέγγιζαν τα κείμενα, κρίνοντας τα από κάποιο δικό τους φανερό ή κρυφό ιδεολογικό πρίσμα, εντόπιζαν σωρεία ιδεολογιών (εθνικισμό ή διεθνισμό, σοσιαλισμό, φιλελευθερισμό ή κομμουνισμό, εξουσιαστικό ή αντιεξουσιαστικό, αριστερό ή δεξιόστροφο και έλλειψη «ταξικής» συνείδησης αποτελούσε