Το τέλος των επαναστάσεων

Η Γαλλία, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, η χώρα της διαρκούς επανάστασης. Της επανάστασης του πνεύματος. Της επανάστασης των ιδεών. Της επανάστασης κάθε γενιάς, απέναντι σε όσα πιστεύει ότι θίγουν την ίδια, προσβάλλουν τις προηγούμενες και υπονομεύουν εκείνες που έρχονται.
Με αφορμή την ψήφιση....
από τη Γερουσία του νομοσχεδίου για τη ριζική αλλαγή του Ασφαλιστικού Συστήματος, με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, οι Γάλλοι αντέδρασαν. Βγήκαν στους δρόμους. Έκαναν απεργία.
Κι όμως, αν τους έβλεπε κανείς, θα ένιωθε να τον διαπερνά μια ιστορική θλίψη. Αυτή η αντίδραση ήταν θνησιγενής. Ήταν κατώτερη του αναμενόμενου. Δεν είχε σχέση με το επαναστατικό παρελθόν της χώρας όπου ακούστηκε για πρώτη φορά το επιχείρημα του Βολταίρου περί της ελευθερίας της άποψης του καθενός, και του σεβασμού της.
Απέναντι σε μια κεντρική εξουσία που διακρίνεται για τη γοητεία που της ασκεί η προσέγγιση της αυστηρής επιβολής του νόμου και της τάξης, με έναν Πρόεδρο η δημοφιλία του οποίο
Keywords
Τυχαία Θέματα