Το σχέδιο για να μας πάνε στο Μνημόνιο…

Η πρόσφατη θορυβώδης εξέλιξη με την άσκηση ποινικής δίωξης από την πλευρά της Εισαγγελίας κατά αγνώστων, για σχέδιο απόπειρας δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, είναι από μόνη της θέμα το οποίο θα απασχολούσε υπό άλλες συνθήκες την καθημερινότητα μιας χώρας που διαισθάνεται ότι γνωρίζει τελικά πολύ λιγότερα από....
όσα συμβαίνουν.

Το «γιατί» η υπόθεση δεν προβλήθηκε δεόντως από τα ελληνικά ΜΜΕ, είναι μια αυτονόητη απορία. Όχι όμως και ανεξήγητη, αν ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του την παρέμβαση των ίδιων ΜΜΕ στις πολιτικές ισορροπίες του τόπου, επομένως στη διαμόρφωση του παρόντος μέλλοντος της Ελλάδας, ιδιαίτερα μετά το 1996 και την ανάδειξη του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία. Εκ του περισσού φυσικά και η επισήμανση του, τι θα είχε συμβεί σε επίπεδο δημοσιογραφικής ανάγνωσης και προβολής του θέματος, αν η αποκάλυψη περί σχεδίου απόπειρας δολοφονίας, δεν είχε ως στόχο τον Κώστα Καραμανλή, αλλά… τον Κώστα Σημίτη.

Η ίδια η αποκάλυψη του θέματος ωστόσο, προσφέρεται για πολλαπλή περίσκεψη. Ειδικά το σκέλος που αφορά στη σχεδιασμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με κορυφαία στιγμή τη λεηλασία και την πρόκληση χάους στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Η απαρχή της αποσταθεροποίησης ήταν η χαριστική βολή σε μια κυβέρνηση η οποία είχε εξαιρετικά εύθραυστη, οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και ο Κώστας Καραμανλής ασκούσε την εξουσία υπό την αίρεση του τι θα έκαναν βουλευτές όπως ο Γιάννης Μανώλης, οι οποίοι απειλούσαν διαρκώς με καταψήφιση της κυβέρνησης, και επομένως πρόωρες εκλογές.

Τον Δεκέμβριο του 2008, ακολούθησε ο Φεβρουάριος του 2009, τότε που ο Κώστας Καραμανλής είχε σειρά συναντήσεων με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, ζητώντας τους συναίνεση προκειμένου να δρομολογηθούν μέτρα τα οποία θα έβαζαν φρένο στην οικονομική κρίση που ερχόταν.

Στην εθνική έκκληση του Κώστα Καραμανλή, τα «όχι» ήταν ηχηρά και κοφτά. Και η επιχείρηση αποσταθεροποίησης συνεχίστηκε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορούσε φυσικά να πάρει μόνη της τα μέτρα αυτά, και η κρίση άρχισε να πλησιάζει την Αθήνα, με ακόμη πιο γοργούς ρυθμούς.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, ο Κώστας Καραμανλής παρουσίασε ένα πρόγραμμα επώδυνων μέτρων, ζητώντας από την κοινωνία να το εγκρίνει με την ψήφο της. Προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα που έρχονταν. Η ελληνική κοινωνία πίστεψε ότι… υπήρχαν λεφτά και έφερε τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία.

Ακόμη όμως και την επομένη των εκλογών του Οκτωβρίου, το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να προχωρήσει στη λήψη των μέτρων που απαιτούνταν για να χτιστεί ένα firewall στην κρίση χρέους που χτυπούσε αρκετά δυνατά την πόρτα της χώρας. Όσα είχε πει προεκλογικά ο Κώστας Καραμανλής άλλωστε, έδιναν στην κυβέρνηση Παπανδρέου τη δυνατότητα να προχωρήσει… έστω στα μισά από τα μέτρα που απαιτούσαν οι συγκυρίες. Δεν το έκανε.

Ποιος να ξεχάσει τη Βάσω Παπανδρέου να διηγείτ