ΤΟ ΡΑΒΔΙ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

Γράφει :ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος*

Ο υπουργός Οικονομίας, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι η εφαρμογή κάθε νόμου προϋποθέτει ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής αποδοχής ή έστω ανοχής (στην νομική ορολογία την opinio necessitatis). Το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί κατακρεουργεί όλες ανεξαιρέτως
τις κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές κατηγορίες: τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους μισθωτούς αλλά και τους εισοδηματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες αλλά και...
τους μεγάλους επενδυτές.

Η «εισφορά αλληλεγγύης» και οι νέοι συντελεστές φορολόγησης, η μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 ευρώ με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των μισθωτών
με φόρο ίσο έως το ήμισυ ενός μισθού, η μείωση του αφορολόγητου ορίου ακίνητης
περιουσίας στα 200.000 ευρώ (έτσι θα πρέπει να πληρώσει τεράστιο φόρο ένας
άνεργος κληρονόμος κατοικίας ή ένας μισθωτός ιδιοκτήτης με στεγαστικό), το τέλος
επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολόγηση βάσει των στοιχείων
του προηγούμενου οικονομικού έτους (δηλαδή ο κατεστραμμένος εφέτος επιχειρηματίας
ή ο απολυμένος εφέτος μισθωτός θα κληθούν να πληρώσουν φόρο για το εισόδημα
που…είχαν και που δεν έχουν πλέον) αποτελούν παρανοϊκά μέτρα που δεν υπάρχει
καμμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτά χωρίς μαζικά φαινόμενα ανυπακοής ή και
αυτοδικίας.

Ούτε το επικοινωνιακό περιτύλιγμα των μέτρων με τα κροκοδείλια δάκρυα και το
αυτομαστίγωμα των εισηγητών τους ούτε η προκλητική φορολόγηση του βουλευτικού
μισθού κατά….5% μπορούν να μειώσουν την οργή της κοινωνίας.

Ακόμη χειρότερα, το Μεσοπρόθεσμο δεν κάνει απολύτως καμμία συγκεκριμένη
πρόβλεψη για την μείωση του τεράστιου και διεφθαρμένου κράτους, που παράγει το
μεγαλύτερο μέρος του ελλείμματος και ευνουχίζει κάθε προσπάθεια επένδυσης και
ανάπτυξης. Κάτι εύλογο, αφού το κράτος είναι το βασικό εργαλείο του πελατειακού
συστήματος και μηχανισμός αναπαραγωγής της εκλογικής πελατείας των κομμάτων
εξουσίας, που δεν έχουν όραμα ούτε σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας παρά μόνον την
δυνατότητα χυδαίας ικανοποίησης ατομικών αιτημάτων.

Επίσης δεν υπάρχει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση της
γραφειοκρατίας, την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας από την διαφθορά και την
διαπλοκή, την μείωση των δαπανών, την κατάργηση των ολιγαρχικών προνομίων των
πολιτικών και των κομματικών στελεχών των ΔΕΚΟ.

Δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης,
οιαδήποτε ελπίδα για ανασυγκρότηση.

Δεν υπάρχει ούτε κάν ειλικρινής ενημέρωση του Ελληνικού λαού για το μέλλον
του, για τις συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να ζήσει τις επόμενες δεκαετίες, ώστε
τουλάχιστον να προετοιμαστεί ψυχολογικά και να αναπροσαρμόσει τον τρόπο σκέψης

του και να λ