Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή

Λίγα λεπτά πριν ο Φιντέλ καταλάβει την Αβάνα, ο δικτάτορας Μπατίστα και όλο το σύστημα εξουσίας που τον έτρεφε και τρεφόταν από αυτόν, διασκέδαζαν ανέμελοι περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου. Όλοι τους ήξεραν ότι το τέλος πλησίαζε, κανένας όμως δεν ήθελε να το αποδεχθεί. Έως την τελευταία στιγμή πίστευαν ότι το αόρατο χέρι της Ουάσιγκτον θα άπλωνε ένα προστατευτικό δίχτυ, θα συνέτριβε τους ξυπόλυτους αντάρτες και θα.....
επέτρεπε σε ένα από τα πιο φαύλα καθεστώτα που γνώρισε ο προηγούμενος αιώνας, να μακροημερεύσει στο διηνεκές.

Την ίδια μακαριότητα επιδεικνύουν και κάποιοι πιο κοντινοί μας γνωστοί. Είναι αυτοί που γαντζώθηκαν γύρω από ένα σύστημα εξουσίας που γίνεται όλο και πιο αυταρχικό όσο πλησίαζε το τέλος του. Είναι αυτοί που έχτισαν τα μονοπώλια στις προμήθειες του δημοσίου, στα δημόσια έργα και στα ΜΜΕ. Είναι οι πολιτικοί που εξαρτήθηκαν από αυτούς και τους υπηρετούν πιστά ακόμα κι αυτήν την ύστατη ώρα.

Βρίσκονται όλοι τους στην απόλυτη Νιρβάνα, γιορτάζοντας μια ακόμα πρωτοχρονιά της χλιδής, όντας απόλυτα σίγουροι ότι η γκλαμουριά τους δεν απειλείται από κάτι σοβαρό, ότι ο αχυράνθρωπός τους έχει την κατάσταση υπό πλήρη έλεγχο. Τι κι αν τα γιαούρτια πέφτουν βροχή, τι κι αν η ευρωζώνη καταρρέει, τι κι αν το τραπεζικό σύστημα έχει διαλύσει παρέα με τα δημόσια έσοδα και τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί είναι σίγουροι ότι όπου να ‘ναι έρχεται ένα νέο δάνειο, η Γερμανία ετοιμάζει το σούπερ ευρωομόλογο και η Ουάσιγκτον τυπώνει μετά μανίας δολάρια, έτοιμη να σώσει τα ορφανά του Μάρσαλ.

Το σύστημα έπεσε στο γκρεμό και κατρακυλάει. Η συντριβή της ευρωζώνης και η απροθυμία της Γερμανίας γύμνωσαν επικίνδυνα τους εγχώριους ‘’σωτήρες’’. Οι μάσκες πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, καθώς και η νέα δανειακή συμφωνία, που θα παρέτεινε για ακόμα λίγο την απόφυση, αποτελεί και επίσημα παρελθόν και καθώς η χώρα μας, χωρίς ουσιαστική ηγεσία, παραδομένη ταπεινωτικά στις ορέξεις των επικυρίαρχων, περιμένει να της ανακοινώσουν τις τύχες της.

Δεν αφορούν κανένα πια τα μνημόνια, οι συμφωνίες, οι συγκυβερνήσεις, οι επιστολές των πολιτικών αρχηγών, η 6η δόση και τα παζάρια του Βενιζέλου με τους τραπεζίτες για το PSI. Ο κόσμος καίγεται και ο ελληνικός επαρχιακός μικρόκοσμος…χτενίζεται, για να το πούμε πιο απλά και κατανοητά.

Πως θα κρίνουμε λοιπόν τον Σαμαρά; Με σημείο αναφοράς την “μικρή εικόνα” των εγχώριων συγκρούσεων που περιγράφονται με τα προηγούμενα, ή με την “μεγάλη εικόνα” της τιτάνιας σύγκρουσης του παλιού κόσμου που πεθαίνει και του νέου που γεννιέται αναπόφευκτα;

Όλοι εδώ διαρρήξαμε τα ιμάτιά μας για την συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Όλοι θέλαμε μια πιο καθαρή στάση στο θέμα της επιστολής, να τους την πέταγε στα μούτρα δηλαδή. Μήπως όμως κρίνουμε λάθος; Μήπως πρέπει να τολμήσουμε να δούμε και την άλλη πλευρά του λόγου, χωρίς κομματικά στερεότυπα και ιδεολογικές αγκυλώσεις;

“Θα έδινα τα πάντα για να μείνω στο παιχνίδι ακόμα κι ως πιόνι” λέει κάπου “Η Αλίκη στην