Το δραματικό αίνιγμα των εκλογών και η απάντηση…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Είμαι ευτυχής, ο κόσμος στην Ελλάδα δεν είναι αυτό που το καθεστώς της χώρας νομίζει. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν είναι φυτά, δεν εξουδετερώθηκε η συνείδηση και το μυαλό τους, παρά τον τηλεπολιτικό βομβαρδισμό που υφίστανται και τις δραματικές συνέπειες των πολιτικών καταστροφής σε συνέχεια των κερδοσκοπικών πολιτικών ευδαιμονισμού που βιώνουν. Όσες φορές δοκιμάζω την......
«κορινθιακή υπέρβαση» της κατεστημένης αφήγησης, προσφέροντας μία βαθύτερη προσέγγιση στον αιτιατό μηχανισμό της κρίσης, τόσο σαφέστερα διακρίνεται η ύπαρξη ενός ικανού κοινού σε όλο σχεδόν το εύρος των ηλικιών, που ανταποκρίνεται μ’ έναν τρόπο που σε κάθε περίπτωση ενισχύει την γενικότερη πολιτική αναζήτηση μιας νέας πολιτικής πρακτικής και ενός νέου, σύγχρονου πολιτικού λόγου με τον οποίον αυτή να εκφραστεί.
Υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα που όχι μόνον δεν έχασε την ικανότητα να σκέφτεται και να προβληματίζεται πολιτικά, αλλά διατηρεί ακόμη το κουράγιο και την αρετή να θέτει με οργανωμένο τρόπο προβλήματα, αναζητώντας νέες πολιτικές σχέσεις που θα μπορούσαν να αναπτύξουν ένα συγκεκριμένο πεδίο εφαρμοσμένης πολιτικής για να τα λύσουν. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες μας που μπορούν και αντιλαμβάνονται την πρακτική πολιτική πολύ βαθύτερα από τον αφρό του πολιτικού κουτσομπολιού, τις ρητορικές κορώνες αρχηγών και ηγετίσκων, τα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα και τα θεσμικά τεχνάσματα. Όχι ότι όλα αυτά δεν είναι στοιχεία – σημαντικά μάλιστα – της πρακτικής πολιτικής, αλλά με την έννοια ότι αν αφεθείς πάνω σ’ αυτά, είναι βέβαιο ότι θα χάσεις κάθε επαφή με τα αίτια που δομούν τον μηχανισμό αναπαραγωγής του σημερινού καθεστώτος, το οποίο κολάζεται από τα γεγονότα πλέον και όχι αποκλειστικά από κάποιους αντιφρονούντες.

Το καθεστώς της μεταπολίτευσης δεν απειλείται, όπως θεωρούν οι περισσότεροι, με κατάρρευση. Έχει στην ουσία καταρρεύσει, καθώς έχει κλονιστεί ο αιτιατός μηχανισμός που το παρήγαγε, παράλληλα με όλα εκείνα που οδήγησαν στην χρεοκοπία της χώρας. Αυτό που συνεχίζει να υφίσταται, δίνοντας την εντύπωση ότι το καθεστώς … το παλεύει ακόμη, είναι ο επικοινωνιακός μηχανισμός της διαπλοκής και η πρόσκαιρη στήριξη, που με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, πρόσφερε το διεθνές σύστημα στην πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας, για δικό του όφελος ασφαλώς. Η στήριξη αυτή, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω αναλυτικά με μια σειρά διαδικτυακά σημειώματα, αναπτύχθηκε και εξελίσσεται πάντα υπό όρους, πάντα δοκιμαστικά και διαρκώς επιφυλακτικά. Σήμερα θα έλεγα ότι το καθεστώς δίνει εξετάσεις στους κεντρικούς διεθνείς παράγοντες της παγκοσμιοποίησης, όχι ακριβώς για την δυναμική του και την ζωντάνια του, ούτε καν για το αν μπορεί ή δεν μπορεί να αντλεί λαϊκή νομιμοποίηση για την αναπαραγωγή του. Το καθεστώς πλέον τεστάρεται διεθνώς μόνον ως προς την ικανότητά του να συμβάλλει σε μια νέα θεσμική οργάνωση του κράτους και της οικονομίας, ώστε η χώρα να μεταβληθεί όσο γίνεται ομαλότερα σε