Το δικό τους κέρδος, το δικό μας τέλος

"Σχεδόν βαριέται τόση λύπη, τόση αγωνία. Θέλει να χαρεί, να νικήσει. Οπως παλιά. Το 1985, το 1993 ή το 2004, έτρεχε με το μηχανάκι στον Πειραιά, στην Κηφισίας, ανέμιζε τις σημαίες με τα λογότυπα του κόμματος. Θέλει ξανά εκείνη τη χαρούμενη βεβαιότητα "
Tου Δημήτρη Α. Σεβαστάκη
Την υπέροχη ελπίδα της κλαδικής, τα εξαίσια -τζάμπα- ταξίδια των ετεροδημοτών για να μη βγει η Δεξιά ή -αντιθέτως- για να φύγει ο.....
«ΠΑΣΟΚος που δίνει τις δουλειές αλλού». Αναπολεί τους καπνούς στα κομματικά γραφεία, τις κομματικές κοπάνες από τη δουλειά. Τη ζέστη Οκτωβρίου και τη χαρά. Πού πήγαν όλα; Ποιος μας τα πήρε; Εμείς οι ίδιοι, που λέει ο Πάγκαλος; Το ΔΝΤ και το Μνημόνιο;

Οι Γερμανοί; Ο λαός δεν μπορεί να χωνέψει τόση ξαφνική αβεβαιότητα. Πώς είναι δυνατόν από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και την «τίμια και αντρίκια ΠΑΣΟΚική λαλιά», από τον μαζικό ύμνο στην πολιτική επάρκεια που έδεσε το Αντάρτικο με το αυθαίρετο στη Λούτσα και τον Αντιιμπεριαλισμό με τα θαλασσοδάνεια για -τά