Θέλουμε το μέλλον μας, τώρα

Ο "πρωθυπουργός, παρέα με τον "υπουργό" του, ζήτησαν χτες, "υπομονή και θυσίες".Ζήτησαν, ξανά, «τη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας σε δύσκολες αποφάσεις». Φυσικά, υποσχέθηκαν, όπως πάντα, ένα καλύτερο μέλλον, χάρις στις θυσίες.

Κοιτώντας , ξανά, και το μνημειώδες κείμενο της Περιεφερειακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Ιόνιων Νησιών, άρχισα να αισθάνομαι μια αγαλίαση, για....
την επερχόμενη "Αναγέννηση". Ξεχάστηκα, λίγο. Αυτό που προσπαθούν, όλοι μαζί, είναι να ξεχάσουμε. Το χτες, το σήμερα και το αύριο.

Να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι - δημιουργοί.

Ζητούν να ξεχάσουμε πως και το σήμερα είναι εκείνο το αύριο του χθες…

Στο "μνημειώδες κείμενο", έγραψαν για το χτες και το αύριο, λησμονώντας το παρόν. Μια φράση, όλη κι όλη, για όσα συμβαίνουν σήμερα: "...Υπ΄ αυτό το πρίσμα αποδεχόμαστε τα μέτρα του Μνημονίου, ως έκτακτα μέτρα εθνικής ανάγκης,..."

"Έκτακτα" και "εθνικής ανάγκης" , τα μέτρα διάσωσης των τραπεζών. Βοά ο πλανήτης κι αυτοί βρίσκονται σε χρόνο άχρονο και σε τόπο άτοπο. Βρίσκονται αλλού για αλλού και προσπαθούν να παρασύρουν κι εμάς μαζί.

Τι μας λέει ο κ. Στέλιος Ράμφος;

"Η ιδεολογία που έφερε αναδρομικά το εμφυλιακό μένος ως περιεχόμενο της πολιτικής σε ειρηνική περίοδο, τροφοδότησε φαντασιώσεις ‘’απελευθερώσεων΄΄ οι οποίες συγκάλυψαν χρόνια νοσήματα...".

Πόσες φορές, πόσα χρόνια, τα ίδια και τα ίδια; Στο ίδιο έργο θεατές.

Και συνεχίζει, ο δάσκαλος:

"Υπάρχει ωστόσο και κάτι πιο κρίσιμο: η μυθική πίστη στο υπέρλογο διαπερνά τη σκέψη μας και απωθεί τα έλλογα κριτήρια με την καθολικότητά τους, περιορίζοντάς τα σε υπολογιστική εξυπηρέτηση των γενικών επιδιώξεων που αρκούνται στην (κουτο)πονηριά... Μια κοινωνία μπορεί να ελπίζει όταν έχει επίγνωση πως τα ελεύθερα στις επιλογές τους άτομα είναι και υπεύθυνα για τις πράξεις τους. Αλλιώς τη θέση του μέλλοντος παίρνει η μεγαλομανία, ένα είδος παιδικής αυταρέσκειας. Τυχαία, άραγε, φτάσαμε από τις κωμωδίες των αγαθών ψυχών που επέμεναν να είναι κάτι άλλο από τον εαυτό τους, στη σουρρεαλιστική διάλυση των πάντων με τον Βέγγο; Στο πρόσωπο του τελευταίου ο Ρωμιός δεν τρέχει απλώς να βολέψει καταστάσεις με τις φαντασιώσεις του. Τρέχει και δεν φτάνει, ακριβώς γιατί δίνει στο βόλεμα εσχατολογικές διαστάσεις. Πληρώνει έτσι την ασυνειδησία του χρόνου και την αδυναμία του να ανοίξει στην πίστη χώρο για τη λογική και για την προσπάθεια που αυτή ζητάει."

Ε, ναι. Ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσεις και να "ερμηνεύσεις" τα πολιτικά δρώμενα είναι η πίστη. Να πιστέψεις σε κάποιον χαρισματικό Μεσσία, σε κάποια χαρισματική θρησκευτικού τύπου ιδεολογία, στην αναμονή της "Αναγέννησης", των "καλύτερων ημερών" , με ένα μόνο τρόπο: Να πιστέψεις, να δείξεις εμπιστοσύνη, να υπακούσεις , για να σώσεις , αν όχι την ψυχή σου, τουλάχιστον να σώσεις το μέλλον σου.

Να κληρονομήσεις τη Βασιλεία του Μέλλοντος σου, αφήνοντας στο κομματικό - ιδεολογικό Ιερατείο την εξουσία του, πάν