Θ' αγαπήσετε τον βιαστή σας;...

Νάσος Αθανασίου

Φαντάζομαι ότι έχει φτάσει και στα δικά σας αυτιά το μήνυμα που διακινούν τα κόμματα που άσκησαν τη διακυβέρνηση κατά τη μεταπολίτευση. Ακούμε ότι αυτά κατ' αποκλειστικότητα γνωρίζουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η άσκηση εξουσίας, ότι αυτά μόνα κατέχουν τον τρόπο εξόδου από την κρίση, ότι αυτά, και κανείς άλλος, διατυπώνουν ρεαλιστικές και εφικτές προτάσεις. Τέλος, μας απειλούν. Μας λένε ότι πρέπει να επιβιώσουν ως δυνάμεις εξουσίας. Διαφορετικά, τον Ιούνio δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Διαφορετικά, η χώρα θα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη. Διαφορετικά, οι πιστωτές μας θα χάσουν την....
υπομονή τους και θα υποστούμε τις συνέπειες της αχαλίνωτης αντίδρασής τους.

Σ' όλα αυτά υπάρχουν δύο απαντήσεις. Η πρώτη είναι αυτονόητη. Δεν είμαστε ούτε σχιζοφρενείς, ούτε μαζοχιστές. Θα ήμασταν και τα δύο, αν αναγνωρίζαμε ότι η έξοδος από την κρίση εναπόκειται σ' αυτούς που μας οδήγησαν στην κρίση. Αν πιστεύαμε ότι μπορούν να εγγυηθούν μισθούς και συντάξεις όσοι μας κατέστησαν επαίτες. Με δύο λόγια: Αν αγαπήσουμε τον βιαστή μας. Τούτο ακριβώς ζητούν χωρίς ίχνος ντροπής.
Υπάρχει και δεύτερη απάντηση; Δεν θα καταφέρουμε ποτέ να νικήσουμε την πολιτική του μνημονίου αν δεν διατυπώσουμε καλύτερη πρόταση. Έχουμε οργιστεί, έχουμε απελπιστεί, έχουμε υποστεί εξευτελισμό. Όσο επιτρέπουμε σ' αυτά τα συναισθήματα να αποτελούν οδηγό των αποφάσεων μας, καθιστούμε τον εαυτό μας βορά στα φοβικά σύνδρομα και στα ψυχαναγκαστικά διλήμματα που καλλιεργούν οι παραδοσιακές δυνάμεις τις εξουσίας και τα συνεταιράκια τους. Πρέπει να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Έχουμε κρίση. Έχουμε νοημοσύνη. Γνωρίζουμε τι θέλουμε και πώς θα το επιτύχουμε. Μπορούμε να επιβάλλουμε στην εξουσία τόσο τις προσδοκίες μας όσο και τον τρόπο που αυτές θα εκπληρωθούν.

Αυτό που ακολουθεί είναι η δική μου συνδρομή. Είναι η δική μου θετική πρόταση. Περιμένω να ακούσω και τη δική σου. Όλοι μαζί, μιλώντας ελεύθερα, συνθέτοντας δίχως προκαταλήψεις, συνδιαλαγόμενοι με αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στην κρίση μας, όλοι μαζί ως σκεπτόμενοι πολίτες, γνωρίζουμε καλύτερα από την Τρόικα πως να διεκδικήσουμε την ευημερία μας.

Νέο παραγωγικό μοντέλο

Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και το επαχθές χρέος είναι τα συμπτώματα του προβλήματος. Η ρίζα του κακού είναι η κατάρρευση του παραγωγικού μοντέλου στο οποίο επένδυσε η χώρα κατά τη μεταπολίτευση. Οικοδομήσαμε την ανάπτυξη της χώρας σ' ένα φαύλο σχήμα, μια ανάστροφη πυραμίδα. Η επιχειρηματικότητα στην χώρα μας δεν ήταν γνήσια, βιώσιμη, αυτοτελής. Βασιζόταν στον συνεταιρισμό με το κράτος. Θα δυσκολευτείτε να βρείτε πλούσιο ανάμεσα μας που κατέστη πλούσιος δίχως να τρώει από τη χούφτα του κράτους. Με απλά λόγια, το κράτος πλήρωνε, ο εργολάβος έχτιζε, ο εργάτης απασχολούνταν στο έργο, λάμβανε μισθό και πλήρωνε φόρους, το κράτος εισέπραττε φόρους και δανειζόταν προκειμένου να μπορέσει να ξαναχτίσει ο εργολάβος. Κι όταν το κράτος ξέμεινε από λεφτά, όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες αποδείχ