Σε αναζήτηση της ευδαιμονίας

Στην Ελλάδα ζούμε την κακοδαιμονία. Αυτό είναι φανερό.

Η ασάφεια της πολιτικής ζωής μετέβαλε την προσωπική διεργασία, τον τρόπο που δίνουμε νόημα στα πράγματα. Μήπως ζούμε ζωές χωρίς κατεύθυνση, μερικές φορές τελείως ασυνάρτητες, με μεταβαλλόμενες πραγματικότητες, δημιουργώντας ένα....
διαρκώς ευλύγιστο εαυτό, γεμάτο μίμηση και επιτήδευση;

Είμαστε ό,τι φοράμε, ό,τι αυτοκίνητο οδηγούμε, ό,τι σπίτι έχουμε.

Είμαστε « κάποιοι» όταν παραβιάζουμε και δεν είμαστε τίποτα όταν παραβιαστούμε. Γίναμε σε μεγάλο βαθμό άτομα δίχως χαρακτήρα. Χτίσαμε τις ζωές μας αμφισβητώντας συχνά όλους τους άλλους, αυτούς που αντιστέκονται στα συνηθισμένα, δημιουργήσαμε , τις περισσότερες φορές, ατελείς σχέσεις.

Ενας πολίτης διεκδικεί το ελάχιστο για να μπορεί να προχωρήσει:
Ευδαιμονία. Το ύψιστο αγαθό στο οποίο συγκλίνουν όλα τα επιμέρους αγαθά μέσα στην πόλιν και προς το οποίο στοχεύει η πολιτική, ταυτίζεται με την ευδαιμονίαν των πολιτών, όλων μαζ