Ρατσιστής και !ζωντανός! ή ανεκτικός και...?ζωντανός?

Μετανάστες: Σήμερα, Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011, σχεδόν όλοι μας στο άκουσμα αυτής της λέξης αισθάνομαστε έναν αυτόματο φόβο , μία ανησυχία, που μας οδηγεί πρώτα στο σάρωμα με τα μάτια όλων όσων μας περιβάλλουν, μήπως και εκεί ανάμεσα υπάρχει κάποιος αλλοδαπός που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί απειλή για τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά και τα «σημαντικά αντικείμενά» μας και....
εφόσον εντοπιστεί κάποιος που ταιριάζει στην παραπάνω περιγραφή, τότε όσο πιο διακριτικά μπορούμε αποτραβιόμαστε ελέγχοντας πάντα ότι τα πράγματα μας είναι εκεί όπου τελευταία φορα τα βάλαμε.

Αν κάποιος συμπολίτης μας αντιληφθεί την ενέργεια αυτή, τότε υπάρχουν δύο πιθανές περιπτώσεις : να μας χαρακτηρίσει ως ρατσιστές ή να πράξει ανάλογα, καθότι θα συμμερίζεται την ανησυχία μας. Ποιο από τα δύο , όμως, είναι σωστό; Υπάρχει σωστή απάντηση σε κάτι τέτοιο;

Πριν προβούμε σε κάποια απόπειρα απάντησης , ας ανατρέξουμε σε όλα όσα προηγήθηκαν, ώστε σήμερα απέναντι σε ένα μετανάστη της Ελλάδας να νιώθουμε ανασφάλεια.
Αν και η προηγούμενη πρόταση μας παραπέμπει να αντρέξουμε στην ιστορία του μεταναστευτικού και σε στοιχεία- γεγονότα, προσωπικά θα χρησιμοποιήσω συμβάντα και παραδείγματα από την καθημερινότητα, για τα οποία μπορώ να εκφέρω και άποψη.
Έτσι ,λοιπόν, θυμάμαι πριν λίγα σχετικά χρόνια, περίπου μία πενταετία, πως ξεκινούσα για να βγω βόλτα και ναι μεν οι γονείς μου θα μποου έλεγαν «να προσέχεις» αλλά αυτό μόνο. Άλλωστε ποιος γονέας δε θα το πει στο παιδάκι του αυτο; Τώρα όποτε βγαίνω μου δίνουν σαφείς οδηγίες τι να μην κάνω και τι να κάνω κατά τη διάρκεια της απόστασης σπίτι – σημείο εξόδου και σημείο εξόδου – σπίτι. Για παράδειγμα «στα φανάρια να κοιτάς γύρω σου μην παραμονεύει κανένας περίεργος», «μην πηγαίνεις μόνη σου εκεί που πάρκαρες, αλλά να σε συνοδεύει κάποιος», να μη φαίνονται τα ακουστικά του ipod ή το ίδιο το ipod , κινητό κλπ» , «όταν μπαίνεις στο λεωφορείο να παίρνεις αγκαλιά την τσάντα σου» και άλλα τέτοια , που ναι ακούγονται πολύ λογικά. Αλλά ποτέ δε χρειαζόταν να το λένε με τέτοια ανησυχία στο πρόσωπό τους και με τέτοια επιμονή.Άρα ανησυχούν αισθητά περισσότερο, ενώ όταν το παιδί σιγά σιγά ενηλικιώνεται και απεξαρτητοποιείται θα έπρεπε να ανησυχούν λιγότερο. Άρα κάτι έχει αλλάξει έξω στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, στα τρένα και τα λεοφωρεία. Και ρωτάω εδώ, αυτο που έχει αλλάξει είναι η αύξηση των μεταναστών στη χώρα αυτή και αυτό μας κάνει να ανησυχούμε περισσότερο ;

Ούτε τώρα, όμως, μπορούμε να απαντήσουμε. Οπότε συνεχίζω.

Πριν λίγο καιρό είχε ξεσπάσει ο φόβος και ο τρόμος με μία συμμορία με καλάζνικοφ, οι οποίοι εισέρχονταν στα σπίτια ανεξαρτήτως ώρας και αφότου κακοποιούσαν συνήθως τη γυναίκα της οικογένειας, αρπάζαν αντικείμενα αξίας και έφευγαν ανενόχλητοι από την κύρια είσοδο. Στην ιστορία αυτή η γενναία και τρανή ΕΛ.ΑΣ. κατάφερε και έδωσε ενα αίσιο σε δεύτερη φάση τελος. Και γράφω σε δεύτερη φάση, γιατί σε πρώτη φάση είχαν πληγεί τόσες οικογένειες και επίσης όλη η Αθήνα είχε χάσει τον ύπνο