ΠΟΛΙΤΙΚΗ vs ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.doc ΠΟΛΙΤΙΚΗ vs ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

του Νίκου Δόικου
Στο Ευρωκοινοβούλιο ,η ομάδα των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών προωθεί την ιδέα για την συγκρότηση Δημόσιων Ευρωπαϊκών Οίκων Αξιολόγησης. Η σχετική πρόταση κερδίζει έδαφος στο σύνολο σχεδόν τής Ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας.

Εξάλλου, παρά τις αδυναμίες και την καθυστέρηση της Πολιτικής Ενοποίησης, η Ένωση κατάφερε να στήσει μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης και να τον προικίσει με ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ, ενώ ήδη μελετά θεσμικές παρεμβάσεις για την θωράκιση των Ευρωπαϊκών Οικονομιών απέναντι στην βουλιμική ασυδοσία των...
επιθετικών hedge funds.

Είχε προηγηθεί η γνωστή αποστροφή της Αμερικανικής Διοίκησης για τις αυθαιρεσίες του Χρηματοπιστωτικού Τομέα, ενώ για πρώτη φορά μετά το ΄33, στην Ουάσιγκτον ,εγείρεται θέμα ενδεχόμενης επανενεργοποίησης του Νόμου Glass-Steagall Act του ΄33, ο οποίος απαγορεύει ρητά στις εμπορικές τράπεζες να λειτουργούν και ως επενδυτικές, κοντολογίς να επενδύουν καταθέσεις και αποθεματικά σε προϊόντα τοξικού αέρα κοπανιστού.

Τα $650 δισεκατομμύρια για Κοινωνική Πολιτική και άλλα $670 δισεκατομμύρια στην Πράσινη Ανάπτυξη πιστοποιούν μια κάποια ποιοτική διαφοροποίηση της ομάδας Obama, η οποία δεν διστάζει να συγκρουστεί με την ασύδοτη πλευρά του χρηματοπιστωτικού τομέα , με τα κατεστημένα συμφέροντα στον χώρο της Δημόσιας Υγείας και ,το σημαντικότερο ,να επιχειρήσει, για πρώτη φορά, μια γενναία αναδιανομή πλούτου, με αναλογική (κατακόρυφη) φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων.
Σε τούτο το αμφίρροπο πλανητικό παιχνίδι, κάποιοι φίλοι θα δουν εμμονές κυριαρχίας του Δολαρίου, και το βλέπω κι εγώ, σε ένα βαθμό. Άλλοι θα μιλήσουν για ενδοκαπιταλιστικά τερτίπια, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ πως ανάλογες προσεγγίσεις περιορίζονται μάλλον στο δέντρο της υπόθεσης. Το δάσος βρίσκεται αλλού.

Δεν θα μπορούσα να μιλήσω ακόμα για πολιτική Αυτονομία. Αλλά , φαντάζομαι θα συμφωνήσουμε ότι πρόκειται για πρωτόγνωρης έκτασης συστημικές ρωγμές.

Οι Οίκοι δεν είναι απλώς κάποιες rating agencies , είναι οι πιστοί τελάληδες της δι-εθνικής Ελίτ. Από την άλλη , η χρηματοπιστωτική ασυδοσία εξυπηρετεί πρωτίστως την σωρρευτική ανακύκλωση των κεφαλαίων της Ελίτ και , διαυτής, την κλιμάκωση της κυριαρχίας επί της Πολιτικής.

Χωρίς ανεξέλεγκτη ευχέρεια στην διακίνηση hedge funds , δεν θα μπορούσε να σκηνοθετεί κρίσεις, υπερτιμώντας υφιστάμενα προβλήματα χρέους ( με την αποφασιστική συνδρομή των Οίκων και των υποτακτικών μέσων ενημέρωσης ) και να επενδύει στην κατάρρευση περιφερειακών οικονομιών, υποτιμώντας συστηματικά την πιστοληπτική τους ικανότητα.

Όταν λοιπόν οποιοσδήποτε, έστω και οι υπαρκτές πολιτικές ηγεσίες, ανοίγουν κατουσίαν μέτωπο με τα χαδιάρικα της Ελίτ, τι οφείλουν να κάνουν άραγε τα κοινωνικά κινήματα ;

Να στέκονται αμήχανα ,αρθρώνοντας, κάπου κάπου απλουστευτικές γενικολογίες περί δήθεν «ενδοοικογενειακής υπόθεσης» ;

Μήπως να αξιοποιήσουν τις ρωγμές, αυτήν την περ