ΠΑΣΧΑ 2011

Πολλές φορές γυρνάω πίσω το λογισμό μου. Το πόσο πίσω, έχει να κάνει με την διάρκεια κάποιας ευχάριστης ανάμνησης. Γιατί άλλο; Να αναπολήσω πράματα που θα ήθελα να μην έχουν συμβεί; Ή μήπως επειδή ο νους μου είναι ανίκανος να διαγράψει τα μαύρα, πρέπει εγώ να τα ξαναφέρνω στο εκράν του μυαλού μου; Δεν ελέγχω το υποσυνείδητο;
Κι οι δεκαετίες του 80 ή του 90, δεν είναι δα και....
τόσο μακρινές. Κι όμως, έτσι μοιάζουν. Στο ντύσιμο των ανθρώπων και στον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους. Στην οικογενειακή ή στην παρεϊστικη διασκέδαση. Άλλος πολιτισμός; Γιατί , κάθε πέρσι και καλύτερα;

Την απάντηση την έχει δώσει ο Γιάλομ: Ο άνθρωπος σήμερα, είναι ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του. Ο φόβος για τον θάνατο, είτε αφορά τον ίδιο είτε κάποιο προσφιλές του πρόσωπο, έχει μεγαλώσει. Τρέμει μια έσχατη μοναχικότητα. Δεν βρίσκει κάποιο προφανές νόημα στην σύγχρονη ζωή.
Δεν μιλάω για σχιζοφρενείς ή μανιοκαταθλιπτικούς. Οι "ασθενείς' του τεράστιου ψυχοθεραπευτή, είναι άνθρωποι καθημερινοί. Αυτούς που αποκαλούμε, της διπλανής πόρτας. Ωραίοι ή άσχημοι. Οικογενειάρχες ή εργένηδες. Με σημαντικές επαγγελματικές επιτυχίες ή απλοί βιοπαλαιστές. Και με πλούσιο κοινό νου.
Και φυσικά, όλοι αυτοί που συρρέουν στις ομάδες ψυχολογικής συμβουλής, δεν έχουν ανάγκη από χάπια . Μόνο στήριξη από κάποιον επιστήμονα σε επίπεδο ομαδικής ψυχανάλυσης. Που ταυτόχρονα όμως, ντρέπονται που επισκέπτονται τους ειδικούς. Κι άλλος φόβος δηλαδή;
Προφανώς. Διότι το τελειότερο δημιούργημα του θεού, είναι ατελέστατο. Πάλεψε αιώνες να φύγει από τις κουφάλες των δένδρων ή τις σπηλιές. Για να μην νοιώθει μοναξιά ή ανασφάλεια. Κι οργάνωσε κοινωνίες σε πόλεις ή σε χωριά. Και τελικά επανίδρυσε την φυσική ζούγκλα με τους κανόνες της μέσα στα τσιμέντα. Και δημοκρατικά μάλιστα. Αβίαστα.
Και φόρτωσε το μυαλό του με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Γέμισε και την δήθεν βελτίωση της ζωής του με ένα κάρο επικίνδυνα τοξικά γκατζετάκια. Που κανείς ακόμα δεν γνωρίζει πόσο επικίνδυνα είναι για τα κορμιά, τις ψυχές ή το φυσικό περιβάλλον. Αυτό που εξακολουθεί να υφίσταται, και που σε κάθε δυνατή ευκαιρία υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι δεν είναι και τίποτα περισσότερο από έναν παπαγάλο.
Τίποτα ο άνθρωπος. Εκεί, να επιμένει στην αέναη μαλακία. Να φτιάχνει κι άλλα. Πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Θρησκείες και όπλα. Τάσεις και κινήματα μπας και βγει από το αδιέξοδο τούνελ που έχει μπει. Τον κασάτο φαύλο κύκλο. Πού να κοιτάξει πίσω ο πολιτισμένος; Να ξαναπάρει τα βουνά; Να συνειδητοποιήσει ότι παλιότερα ήταν καλύτερα όλα; Να καταλάβει σήμερα ότι τόσων χρόνων προσπάθεια θα δικαιώσει την όπισθεν;
Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, η μόνιμη επωδός. Χωρίς να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Διότι μέρα θα έρθει σίγουρα, αλλά θα έρθει και νύχτα. Που είναι πιο σημαντική τελικά. Διότι η φύση σου δείχνει το κανονικότατο μέλλον της ανθρωπότητας , που είναι το σκοτάδι. Από εκεί ήρθαμε , κι εκεί πηγαίνουμε. Τυχαία αγωνίζονται όλες αυτές οι οικολογικές οργανώσεις