"Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται..." Μύθοι και Πραγματικότητα

"Ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται"...
Κλασική έκφραση Νεοελλήνων που με την πρώτη ευκαιρία που κάποιος τους ταλαιπωρεί ή κάπου αδικούνται, ρίχνουν το ανάθεμα στη Δημοκρατία και όχι σε αυτόν που τους πείραξε. Κλασική νεοελληνική συμπεριφορά.

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο του πραξικοπηματος του 1967 και της επιβολής της Δικτατορίας θα αναφερθω σε διάφορα ζητήματα που επικαλούνται οι νοσταλγοί του καθεστώτος για να.....
μας πείσουν πόσο καλά τα έκανε η Χούντα και θα δούμε τι πραγματικά συνέβαινε.

Αυτή η, ελαφρά τη καρδία, επίκληση των δικτατόρων συνταγματαρχών σιγά σιγά γίνονται βίωμα σ αυτούς που την επιχειρούν.

Κι όμως στην αφορμή για την επίκληση αυτή, συνήθως έχουν δίκιο.
Πήγε κάποιος να πάρει ένα χαρτί στο Δημόσιο και του αλλάξανε τα φώτα στο πήγαινε-έλα. Περιμένει να εράσει ο δρόμος απ το σπίτι του στο χωριό και είναι ένας που στηλώνει τα πόδια και δεν αφήνει τον δήμο ή τη νομαρχία να κάνουν τη δουλειά τους.
Επίσης ασυδοσία, εγκληματικότητα, σκάνδαλα, ρουσφέτι κλπ.
Όλα τα παραπάνω προφανώς δικαιολογούν μια αγανάκτηση.
Ας δούμε όμως το ρόλο των δικτατόρων στα ανάλογα περιστατικά:
Ως προς τους δρόμους, είναι πολύ εύκολο για ένα απολυταρχικό καθεστώς να επιβαλλει σε κάποιον κάτι. Και ναι, όταν έχει δίκιο το Κράτος και άδικο ο πολίτης, τότε η επιβολή της απόφασης είναι βολική για την κοινότητα.
όταν όμως έχει άδικο το Κράτος και δίκιο ο πολίτης;
Όταν ο πολίτης είμαστε εμείς; Κι όταν η αυλή που θα κόψουν για να περάει ο δρόμος είναι η δική μας; Όταν το σπίτι που απαλλοτριώνεται είναι το δικό μας;
Εκ του ασφαλούς, όταν πρόκειται για τους άλλους, ο καθένας μας μπορεί να λέει "ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται". Μέχρι να χτυπήσει τη δική μας πόρτα.

Σκάνδαλα: για να ύλοποιηθεί ένα έργο στη σημερινή Ελλάδα πρέπει να περάσει από 15 επιτροπές, θα γίνει δημόσιος διαγωνισμός, θα καθυστερήσει μετά το έργο γιατί θα εκβιάσει ο εργολάβος, θα γίνει η σχετική υπερκοστολόγηση και τα γνωστά.
Δηλαδή στη Χούντα που αναλάμβανε μια εταιρεία το έργο, έτσι, επειδή γούσταρε ο τάδε συνταγματάρχης, επειδή δικός του φίλος ήταν, με όση ιδιοτέλεια κρύβουν αυτά από πίσω, ήταν καλά; Η μήπως νομίζει κανείς πως υήρχε διαφάνεια.
Απλά δε χρειαζόταν να κάνουν υπερκοστολόγηση ενός έργου, όπως κάνουν σήμερα προκειμένου να δικιολογήσουν υπερβολικές κρατικές δαπάνες, αφού τότε οι εξουσιάζοντες δεν ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν λόγο σε κανέναν και για τίποτα. Δεν μπορούσε να τους αντιμιλήσει κανείς. Δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί κανείς. Διότι αμέσως θα χαρακτηριζόταν κομμουνιστής και αναρχικός και θα τον έτρωγε η μαρμάγκα. Για την ιστορία τους κομμουνιστές τους αποκαλούσαν κυρίως αναρχικούς οι καθεστωτικοί, προσπαθώντας έτσι να προσδώσουν αρνητική, για το "φιλήσυχο" πολίτη, χροιά στην ιδολογία τους.
Τελοσπάντων, σημασία έχει ότι αφού το καθεστώς δεν είχε να δώσει λόγο σε κανέναν, οι απίστευτες προμήθειες που έδινε από δω κι από κει δε χαραξτηρίζονταν ως