Ουε…. τοις νικηταις

Δεν έχουν περάσει 4 μόνο μήνες από τότε που ο κεντροδεξιός Μαριάνο Ραχόι του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας έμπαινε θριαμβευτής στο Κυβερνητικό μέγαρο της Μαδρίτης, με αυτοδυναμία μάλιστα και ξαφνικά βλέπουμε εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανούς, να βγαίνουν στους δρόμους όχι μόνο της Μαδρίτης, αλλά και της Βαρκελώνης, της Βαλένθια , της Σεβίλλης και άλλων συνολικά 60 πόλεων της Ισπανίας, διαμαρτυρόμενοι για την....
πολιτική της νεοεκλεγείσας Κυβέρνησης.
Κατά πάσαν πιθανότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν ….οι χθεσινοί ψηφοφόροι του Μαριάνο Ραχόι.. Ο κόσμος άρχισε να παραμιλάει. Τι τους είχε υποσχεθεί άραγε ο κεντροδεξιός Μαριάνο Ραχόι και τι ήταν αυτό που «ανάγκασε» τόσα εκατομμύρια Ισπανών να τον πιστέψουν !
Ο Μαριάνο Ραχόι δεν υποσχέθηκε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ ότι υποσχέθηκαν η θα υποσχεθούν αύριο με τη σειρά τους και οι άλλοι υποψήφιοι πρωθυπουργοί των κρατών της Ευρώπης, που σημαίνει ότι όλοι τα ίδια λένε, που σημαίνει ότι και οι πολιτικοί της Ευρώπης δεν έχουν πλέον περιθώρια επιλογής προγραμμάτων . Η τραγωδία είναι ότι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και για τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων Αν και οι εκλογές ήταν απολύτως ελεύθερες, οι Ισπανοί δεν είχαν πολλά περιθώρια επιλογής.
Και από εδώ πρέπει να αρχίσουμε την ανάλυσή μας ! Αν παραστήσουμε με μία ευθεία γραμμή, το σύνολον των επιλογών που είχαν μπροστά τους οι πολίτες της Ευρώπης ας πούμε, τα τελευταία 80-100 χρόνια, στο ένα άκρο κάποτε βρίσκονταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με τα κόμματα που τον αντιπροσώπευαν, και στο άλλο άκρο ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, με τα αντίστοιχα κόμματα.
Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα υπήρχαν άπειρες αποχρώσεις κομμάτων . Οι πολίτες δηλαδή είχαν περιθώρια επιλογής Στις μέρες μας όμως, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών , υπάρχει μόνο ένα άκρο, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Το άλλο άκρο δεν υπάρχει , γι αυτό και ο κόσμος «δεν ξέρει που παν τα τέσσερα», δεν έχει που να πάει, γι αυτό βολοδέρνεται εδώ κι εκεί, το άλλο άκρο κάπου έχει χαθεί , κι έχουν χαθεί ως εκ τούτου και οι διάφορες αποχρώσεις κι έτσι καταλήγουν οι ψηφοφόροι εκει που υπάρχει κάτι, στα δεξιά κόμματα, στην συντήρηση.
(Αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι θα είναι πάντοτε, ότι περνάμε στην μονοκρατορία του καπιταλιστικού συστήματος. Αντίθετα όλα δείχνουν ότι ο καπιταλισμός, έχει χάσει πλέον την ισοροπία του και παραπαίει. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα).
Γεγονός σήμερα είναι ότι υπάρχει μόνο το ένα άκρο και «όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει». Γι αυτό λέμε παραπάνω, για να επανέλθουμε, ότι οι Ισπανοί ψηφοφόροι χθες, (οι Έλληνες αύριο, οι Γάλοι μεθαύριο κ.ο.κ) δεν είχαν πολλά περιθώρια επιλογής
Τα εκατομμύρια των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου, είκοσι χρόνια τώρα μετά την κατάρρευση, παραμένουν αμήχανα, θέτοντας ψιθυριστά, σχεδόν βουβά ένα απλό ερώτημα στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, στην Αριστερά γενικότερα:
- Αν αύριο πάρετε την εξουσία στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ελλάδα κλπ τι δ