Όροι μιας κρίσης (terms of a crisis) Μέρος Α΄

"Στο άρθρο επιχειρείται η ανάλυση των αιτίων, καθαρά από οικονομικής, επιστημονικά τεκμηριωμένης, απόψεως, και σε καμία περίπτωση η απόδοση ευθυνών (πολιτικών και μη), καθώς επίσης η σύνδεση αυτής, διαμέσου αιτίου-αποτελέσματος, με το Στράτευμα και τους οικονομικούς οργανισμούς αυτού"
Στην Ελλάδα του 2012, στη ....
χώρα της δημοκρατίας, του ολυμπιακού πνεύματος και των ευγενών ιδεωδών, γινόμαστε όλοι μας καθημερινώς μάρτυρες νέων δημοσιονομικών μέτρων για την εξυγίανση της οικονομίας. Μέτρα που συχνά είναι δυσβάσταχτα και κατά κοινή ομολογία πλήττουν κυρίως τη μικρομεσαία τάξη (χαμηλόμισθους, συνταξιούχους, κλπ). Οι κυβερνήσεις μας υπογράφουν συμβάσεις (Μνημόνια) με το ΔΝΤ και άλλους διεθνείς φορείς, στην κατεύθυνση της λιτής οικονομικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα ο λαός εξεγείρεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με μαζικές κινητοποιήσεις, πορείες και συγκρούσεις προσπαθώντας να αντιστρέψει το πλαίσιο των πολιτειακών αποφάσεων. Είναι πράγματι δικαιολογημένη η λαϊκή αγανάκτηση, όπως εκφράστηκε κυρίως μέσα από το κίνημα των «Αγανακτισμένων», ή λιτότητα που ευαγγελίζονται οι κυβερνήσεις των κεντρικών ευρωπαϊκών χωρών είναι η τελευταία ελπίδα σωτηρίας μιας, ούτως ή άλλως, ασύδοτης και χρεοκοπημένης οικονομίας; Με απλά λόγια φταίει ο λαός για τη σημερινή οικονομική κατάσταση ή οι ευθύνες που του αναλογούν είναι μειωμένες;

Πλαίσιο ανάλυσης:
Αναλύοντας τις συνθήκες από την αρχή, κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούμε αρχικά στις ευρύτερες συνθήκες της οικονομίας πριν το «ξαφνικό» ξέσπασμα της κρίσης την περίοδο 2008-2009, έπειτα στη γενικότερη κατάσταση των παγκόσμιων οικονομιών και στη συνέχεια στις πρακτικές που ακολουθήθηκαν από κρατικούς φορείς και τραπεζικούς οργανισμούς με στόχο τη διασφάλιση της χώρας απέναντι στην επέκταση της κρίσης σε αυτήν, οι οποίες, αποδεδειγμένα, ήταν τελικά τα αίτια της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε εγχώριο επίπεδο.
Αντί προ. λόγου (μια εισαγωγική ανάλυση)
Η Ελλάδα, από τη μεταπολίτευση και έπειτα και κυρίως μετά την είσοδο της στην Ε.Ε. θεωρείτο μια καλπάζουσα αναπτυσσόμενη οικονομία. Νέες επενδύσεις, ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και νέος τρόπος ζωής (ή αν
προτιμάτε lifestyle) ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής. Νέοι επιχειρηματίες έκαναν την εμφάνιση τους κατά χιλιάδες, ο νεοπλουτισμός και το εύκολο χρήμα δε, έγιναν αυτοσκοπός για κάθε Έλληνα πολίτη. Ή μήπως όχι; Κι όμως αρκεί να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τη χρυσή εποχή του χρηματιστηρίου (ως άλλο χρυσό αιώνα του Περικλή). Τότε, λοιπόν, περί το 1999 οι ενεργοί λογαριασμοί του ΧΑΑ ήταν περίπου 1,5 εκ., όταν το σύνολο των εργαζομένων ήταν 4,5 εκ.. Η αναλογία (σ.σ. 1/3) αύτη και μόνο, φανερώνει πολλά. Η ιστορία γνωστή, οι ελπίδες για εύκολο χρήμα πολλές και αποδείχτηκαν φρούδες. Οι πληροφορίες από χρηματιστές, και μη, ακόμη περισσότερες και αποδείχτηκαν αναληθείς. Οι μετοχές πολλά υποσχόμενες και τελικά φούσκες. Απλοί καθημερινοί, άνθρωποι ακόμα κι αν δεν είχαν καμία γνώση του οικονομικού αυτού προϊόντος που αποκαλείται χρηματιστηριακή