Ώπα της! Και πισίνα ο Πετσάλνικος. Αυθαίρετη.

Η πισίνα και τα παιδάκια

Καναβούρης Κ.

Ώπα της! Και πισίνα ο Πετσάλνικος. Αυθαίρετη. Σωστός ο δεύτερος τη τάξει πολιτειακός παράγων της χώρας, ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. «Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι». Πισίνα τού έλειπε του κυρ – Πετσάλνικου, πισίνα έφτιαξε να ‘χει να πλένει τα ποδάρια του εκεί ψηλά στο Μαυροχώρι Καστοριάς. Διότι είναι σε όλους γνωστό ότι, άμα δεν έχεις πισίνα στο Μαυροχώρι Καστοριάς, δεν έχεις μούτρα να.....
κυκλοφορήσεις στο χωριό, να πας στο καφενείο και να παίξεις μια πρέφα με καθαρό το κούτελο. Δεν σε υπολήπτεται ο άλλος. Δεν πα’ να ‘σαι ο πρόεδρος της Βουλής, δεν πα’ να ‘σαι ο Θεός ο ίδιος, που λέει ο λόγος, άμα δεν έχεις πισίνα, στο Μαυροχώρι Καστοριάς είσαι παρίας, ρε παιδάκι μου, ανάξιος λόγου και να φύγεις από ‘δώ. Να πας αλλού.
Γι’ αυτό την έφτιαξε την αυθαίρετη ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Από ένα αίσθημα προσωπικής αξιοπρέπειας και από απέραντο σεβασμό προς τα έθιμα των πισινών του Μαυροχωρίου Καστοριάς, έθιμα τα οποία -όπως και τα αποκριάτικα δρώμενα που κάθε χρονιά ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλη την αγνή ελληνική επαρχία- ανάγονται στην εποχή της τουρκοκρατίας (ήταν το έθιμο του αργυρώνητου προσκυνημένου) και τα οποία επιμόνως με όλο και πιο μεγάλη ένταση αναβιώνουν από τη μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας. Άσε που ο κυρ – Πετσάλνικος είναι και αθώος του αίματος, αφού το ακίνητο δεν του ανήκει. Φρόντισε να το μεταβιβάσει (δικηγόρος είναι ο άνθρωπος), κατά παλαιό κοινοβουλευτικό έθιμο, στα παιδιά του και τη σύζυγό του, συμβολαιογράφο στο επάγγελμα, ειδικευμένη στο real estate.
Όπως καταλαβαίνετε, η παράνομη πισίνα του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων είναι ένα υψηλό δείγμα πολιτιστικής συνείδησης και απτό υπόδειγμα ότι η προσήλωση στις ρίζες της φυλής και του έθνους μπορεί να έχει λαμπρά αποτελέσματα. Μπράβο και εύγε στον κυρ – Πετσάλνικο, που δείχνει ότι δεν κατέχει τυχαία κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα. Η πατρίς δεν τον ετίμησε τυχαία αναθέτοντάς του τον θώκο του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων.
Ιδού τώρα ο βλαστός της πατρίδος: Μπορεί η χώρα να χειμάζεται. Μπορεί ο λαός να ταλαιπωρείται, και μάλιστα κατηγορούμενος. Μπορεί τα εδάφη -για τα οποία έτρεξε πολύ αίμα προκειμένου να απελευθερωθούν- να ξεπουλιούνται για να πλουτίσουν κι άλλο οι τράπεζες. Μπορεί η κ. Διαμαντοπούλου να κατασπαράσσει χαμογελώντας αυτάρεσκα το μέλλον των Ελληνοπαίδων (και το αίμα των γονιών τους) χάριν εξοικονομήσεως εξόδων. Μπορεί ο δανδέστατος (εκ του δανδής) Λοβέρδος να ξεσκίζει τη Δημόσια Υγεία ως να τεμάχιζε φιλέτο εκλεκτό. Μπορεί η εξόδιος ακολουθία στο σημείο που λέει για τέλη «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά» να έγινε άγρια πολυτέλεια λόγω ελλείψεως χρημάτων για εκείνους που μια ολόκληρη αιωνιότητα γέμισαν με χρήμα -χρήμα, το οποίο από δημόσιο έγινε ιδιωτικό- τα ταμεία των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων. Μπορεί να ξεφτιλίζουμε το περιβάλλον επειδή σε «καιρούς κρίσης είναι πολυτέλεια η οικολογία» (Κ. Καρτάλης), μπορεί να μην έχουμε περιθώριο ν