Οι Θεσμοί Και Τα Πρόσωπα

Σκοπός της δημοκρατίας είναι να φτιάξει θεσμούς που εκφράζουν την λαϊκή βούληση και λειτουργούν ως αντίβαρα στις συνταγματικές εκτροπές της ηγεσίας. Με δομή που να μπορεί να προστατεύει τον πολίτη από τους εξουσιαστές και με χαρακτήρα παιδαγωγικό που θα παιδεύει τους ηγέτες για το κοινό καλό και όχι για την ισόβια καρέκλα προς αποθέωση της διαφέντευσης των κοινών. Επιβάλλεται και πρέπει να έχει ο...
κάθε θεσμός μία σχέση ανάγκης με τα πρόσωπα που τον διαχειρίζονται, μία σχέση ανάλογη με την πρόοδο της δημοκρατίας αλληλοεπιδρώμενη με το πρόσωπο που ανεβαίνει στα αξιώματα. Τα πρόσωπα είναι οι διαχειριστές των θεσμών όχι οι ίδιοι οι θεσμοί, και φυσικά η δημοκρατία δεν μπορεί να διαστραφεί σε λαϊκό σπορ, όπου λέμε μπάσκετ και εννοούμε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη ή ποδόσφαιρο και εννοούμε τον Χατζηπαναγή και τον Δομάζο. Κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό για την ίδια την δημοκρατία, διότι τα πρόσωπα που την εκφράζουν είναι διαχειριστές, νομοθετούν με βάση το σύνταγμα της χώρας και δεν θεσμοθετούν με βάση την δική τους αντίληψη για την δημοκρατία, και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν κρίνονται για την προσωπική τους εξέλιξη αλλά για την εξέλιξη των θεσμών, η αποτυχία τους ή η επιτυχία τους κρίνεται από την λιτότητα των δικών τους κινήσεων εμπλουτίζοντας τους θεσμούς και την διαφάνεια τους. Σε οποιαδήποτε χώρα η δημοκρατία έγινε συνώνυμη με τα πρόσωπα που άρχουν, το αποτέλεσμα ήταν το λειτούργημα του βουλευτή να καταντήσει συνώνυμο της διαφθοράς και του κλέφτη. Ως εκ τούτου, η ηγεσία στην δημοκρατία θεωρείται άξια και ικανή, όταν μπορεί και νομοθετεί με την μικρότερη απόκλιση από το γράμμα των θεσμών που ορίζει το σύνταγμα, και εκ των πραγμάτων ορίσει ως στόχο της να εφαρμόσει τους θεσμούς στην πράξη, να τους στηρίξει και να τους εδραιώσει, με βάση την δική της αφάνεια να φανερώσει τα άξια των θεσμών και της διαχείρισης.
Με βάση τα παραπάνω, το συμπέρασμα είναι το εξής: οι θεσμοί είναι ανώτεροι από τα πρόσωπα που τους διαχειρίζονται κι επειδή οι πολιτικοί στην Ελλάδα το ξέρουν πολύ καλά αυτό, πρώτα αλλάζουν το σύνταγμα και δίνουν άσυλο στους υπουργούς, και μετά στήνουν τον χορό της κλεφτουριάς, της μίζας και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Προηγείται η αλλαγή του συντάγματος για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας από τα κόμματα και μετά η απαξίωση του και η μεταποίηση του σε υποχείριο των κομμάτων. Πρώτα καταργείται η ιδέα για το Συνταγματικό Δικαστήριο και εν συνεχεία ακολουθεί η κατάλυση του συντάγματος. Πρώτα αλλάζουν τον εκλογικό νόμο πριμοδοτώντας τα δύο μεγάλα κόμματα και μετά έρχεται στην Ελλάδα το άθλιο φαινόμενο του δικομματισμού και της οικογενειοκρατίας. Και τώρα με μεγάλη απαξίωση έρχονται οι «εθνοσωτήρες» να μας πείσουν ότι οι θεσμοί λειτουργούν καλά στην Ελλάδα κι ότι τα πρόσωπα πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Σοβαρά μιλάνε; Μα με τέτοιους θεσμούς όποιο πρόσωπο και να διοικήσει θα καεί, οποίος βουλευτής και να πάρει εξουσία χωρίς τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί ενώπιων της δικαιοσύνης, λίγο πολύ θα μπει στον πειρασμό να