ΟΙ ΣΚΙΕΣ...

Ο Noam Chomsky, στο: Παλιές και νέες τάξεις πραγμάτων, γράφει:

Ο Ντιούι αναγνώρισε, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ότι "η πολιτική είναι η σκοτεινή σκιά που ρίχνουν στην κοινωνία οι μεγάλες επιχειρήσεις", κι όσο αυτό θά 'ναι έτσι, "η όποια εξασθένιση της σκιάς δεν θ' αλλάξει τίποτα απ' την ουσία του πράγματος"*

Ασφαλώς, όλοι έχουν πλέον λίγο πολύ αντιληφθεί ποια είναι η ουσία της "ελληνικής κρίσης" (που δεν είναι ούτε ελληνική, ούτε κρίση):
Η πατρίδα μας αποτελεί, ακόμα μια φορά στην .....
ιστορία της, το διεθνές "πειραματόζωο" μιας διεθνούς αλλαγής Παραδείγματος. Στη βάση αυτή εντάσσεται τόσο η συστημική προπαγάνδα ενοχοποίησης του ελληνικού λαού, όσο και το γενικότερο κλίμα κατατρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνία, που ταυτόχρονα αποτελεί ένα "μήνυμα" για τους υπόλοιπους λαούς των "αδύναμων κρίκων" της Ευρωζώνης: καθίστε καλά, νά 'στε φρόνιμοι κι υποτακτικοί, αλλιώς θα καταλήξετε σαν την Ελλάδα.
Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της χώρας αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται την κρίση αυτή, που μόνο σ' ένα ελάχιστο βαθμό είναι οικονομική, με την χαρακτηριστική νεοελληνική δουλοπρέπεια, ανικανότητα κι αμηχανία. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω", θα μπορούσαν να μας περιγελάσουν οι άβουλοι κι απρόσωποι πολιτικάντηδες.
Υπάρχει, ωστόσο, και μια βαθειά κοινωνική, θα έλεγα πολιτισμική, παθογένεια που χαρακτηρίζει τους Νεοέλληνες. Όπως γράφει ο Κ. Τσουκαλάς:

(...) παραμένει γεγονός ότι οι Έλληνες εξακολουθούν να γεννιούνται και κοινωνικοποιούνται με τα στερεότυπα ενός άναρχου ατομικισμού, όπου η ελευθερία θεωρείται συνώνυμη της πλήρους ανευθυνότητας έναντι του συνόλου, του νόμου και των άλλων. Κατά μια έννοια, πρόκειται για έναν ατομικισμό που λειτουργεί και αντιδρά απέναντι σε δυνάμεις οι οποίες εξακολουθούν να ασκούνται "επί" του κοινωνικού σώματος κι όχι "εντός" του. Υπ' αυτές τις συνθήκες, , οι σχέσεις των Ελλήνων προς το κοινωνικό περιβάλλον τείνουν να προσλάβουν φαντασιακές μορφές, όπου η ανασφαλής ναρκισσιστική επιθυμία, μη αποθαρρυνόμενη από το Λόγο, το Νόμο ή τη "συνείδηση", οδηγεί στην ανευθυνότητα, την επιθετικότητα, τον αυταρχισμό και την ανομία. Ο "λαός" συνίσταται σε μια μάζα, στην οποία κάθε άτομο προσπαθεί αδιακρίτως να προωθήσει τα συμφέροντά του, να υλοποιήσει τις επιθυμίες του, να προασπίσει το έχειν του και να επιδιώξει τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα. Ο Νόμος κι οι Κανόνες δεν θεωρούνται ως αφηρημένη υλοποίηση της ελευθερίας και της ισότητας του πολίτη, αλλά ως επιπρόσθετες, συγκεκριμένες, αντικειμενικές και υλικές "δυσκολίες", τις οποίες ο καθένας είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει και, αν είναι δυνατόν, να περιγράψει και να υπερβεί με όλα τα διαθέσιμα μέσα (....) Η κανονιστική ταύτιση του ηθικού ενδοιασμού με την ανοησία δίνει το μέτρο του κενού αξιών που επικρατεί σε μια κοινωνία, η οποία εξακολουθεί να λειτουργεί στη βάση του ανεξέλεγκτου free riderhip.**

Επιστρέφοντας στη ζοφερή μας πραγματικότητα, όπω