ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΟΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Οι πολλοί αιώνες που έχουν μεσολαβήσει από το θάνατο τής ελληνικής σκέψης, έχουν αφήσει αναπόφευκτα κάποια ανεξίτηλα σημάδια. Το πιο σημαντικό είναι η άγνοια που έχουμε κληρονομήσει. Ένας σβέρκος ταγμένος από τους πλάστες τής Ρωμιοσύνης στην υπηρεσία των γονυκλισιών, προσπαθεί εδώ και χρόνια να βοηθήσει τα μάτια να στραφούν προς τους ουρανούς. Όπως τότε που οι προγονοί μας κοιτούσαν κατάματα ανθρώπους και θεούς. Ναι, και θεούς! Αλήθεια μπορεί κανείς να θεωρήσει πως ένας ολόκληρος λαός ήταν τόσο προκλητικός και....
αυθάδης απέναντι σε κάτι που πραγματικά σεβόταν απόλυτα; Γιατί τους σεβόταν τους θεούς ο Έλληνας.

Σήμερα, τους φοβάται. Δεν είναι και δύσκολο να καταλάβουμε από πού προέρχεται αυτός ο φόβος... Μα από τις κατά καιρούς εκκλησίες. Οι οποίες εκκλησίες, ήταν όλες, μα όλες, όργανα τής εξουσίας. Πόσες φορές πρέπει να καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα από διαφορετικό δρόμο; Ο μπαμπούλας τού δίχρονου, είναι ο Βελζεβούλης τού τριαντάρη.

Τα τελευταία χρόνια, οι εδώ κάτοικοι έχουν αρχίσει να επανανακαλύπτουν όσα ανακάλυψε η Ευρώπη πριν μερικούς αιώνες και τα οποία την οδήγησαν στην Αναγέννηση. Ανακαλύπτουν το ελληνικό πνεύμα. Όταν κάποιος αρχίζει την αναζήτηση, το κάνει ερεθισμένος από κάποιες πληροφορίες που ακούει σποραδικά και τυχαία. Αυτές τον οδηγούν σε ένα περίεργο συναίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά. Αρχικά μελετά λίγο ιστορία. Ίσως είναι βαρύ αυτό το "μελετά". Δε χρειάζεται καν βαθιά μελέτη. Με ένα επιφανειακό πέρασμα τής μετά Παύλου ιστορίας, σύντομα αρχίζει και καταλαβαίνει το τι πραγματικά συνέβη τότε. Μετά κατακλύζεται συνήθως από κάτι σαν οργή. Οργή απέναντι σε όσους ακόμη στηρίζουν το ψέμα χιλιετιών. Ειδικά όταν αυτοί οι ψεύτες απευθύνονται στο λαό που υπέφερε όσο κανείς άλλος από τη χριστιανική "αγάπη". (Αυτή την οργή όπως και κάθε άλλου είδους οργή, εμείς οι άπιστοι εχθροί τής χριστιανικής σκέψης, έχουμε πολλές φορές φωνάξει από εδώ πως πρέπει να την αποβάλουμε όσο πιο σύντομα γίνεται, γιατί μόνο όλοι μαζί μπορούμε, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.) Μαζί με την οργή, συμβαίνει και κάτι πολύ περίεργο, όσο και καλά στηριγμένο από τους γνώστες τής ανθρώπινης ψυχολογίας. Ένας άνθρωπος με ποτισμένη στο DNA του μία συχνά μεν αμφισβητούμενη, υπαρκτή δε πίστη σε ένα θεό πατέρα παντοκράτορα (χμμμ, κράτωρ όλων πλην τού κακού, αλλά κι αυτό είναι άλλο ζήτημα) ξαφνικά βρίσκεται αιωρούμενος στο πουθενά. Πρέπει πια να ζήσει βασιζόμενος στις δυνάμεις του και μόνο σε αυτές. Παλιά αναφωνούσε κι ένα "Χριστέ μου!", έκανε κι ένα σταυρό στις δύσκολες κι έπαιρνε λίγη δύναμη. Τώρα; Τώρα διάβασε ιστορία! Και πλέον αυτό το "Χριστέ μου!" τού φαίνεται γελοίο. Το λέει ίσως για λίγο καιρό ακόμη από συνήθεια, αλλά μετά ο ολοκληρωτικός θάνατος τού έως τότε νομιζόμενου ως εκ του πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων αθάνατο μεσσία, είναι εκεί. Και δε μπορεί να κατέβει πια κανένας Γιαχβέ για να τον αναστήσει. Γιατί η τριάδα, έζησε και πέθανε ομοούσια μέσα στην καρδιά τού άτυχου παραπλανημένου. Και τότε; Τι γίνεται τότε;

Από το