Ο Τυφλός Δρομέας...

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, που αν παίξεις τίμια κάτι θα χάσεις, αλλά και κάτι θα κερδίσεις. Ένα από τα δικά μου κέρδη είναι η γνωριμία με αξιόλογους ανθρώπους όπως, η Εύα Πούλιου και ο Χρήστος Ζώτος.
Θέλω να σταθώ στον Χρήστο Ζώτο, έναν αθλητή και αγωνιστή από παιδί...
Νέος έμεινε χωρίς όραση. Τα σχήματα, τα χρώματα και οι μορφές έγιναν ανάμνηση που φυλάει στην Τράπεζα της μνήμης του σαν πολύτιμα πετράδια και τα.....
ανασύρει όταν πρόκειται να κάνει περιγραφή με λόγο περίτεχνο. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να εξελίσσεται και συνεχίζει δημιουργικά, αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα άλλα αισθητήρια για να τιμήσει το θείο δώρο που του δόθηκε: τη ΖΩΗ.
Δίνει και δίνεται χωρίς να υπολογίζει το κόστος, βέβαιος ότι η αγάπη είναι θετική ενέργεια που όση δίνεις τόση έχεις. Κοφτερό μυαλό με δίψα για κάθε τι καινούργιο.
Βέβαια η εξυπνάδα και η μαχητικότητα δεν αρκούν αν δεν έχεις κάποιον που θα επενδύσεις πάνω του την σωματική και ψυχική σου ασφάλεια, κι αυτός ο άνθρωπος για τον Χρήστο είναι η Εύα. Δεν μπορώ να πω τι θα ήταν, ή τι θα είχε καταφέρει, αν στη θέση της Εύας ήταν μια άλλη γυναίκα. Είναι σίγουρο όμως ότι καμιά δεν θα τον στήριζε τόσο και δεν θα γινόταν τα μάτια του και το λευκό του μπαστούνι.
Πράγματα απλά για τους βλέποντες, στον Χρήστο φέρνουν φοβερές δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά τον έχω δει να χορεύει, να ζωγραφίζει, να παίζει στα δάχτυλα τον υπολογιστή, ή και να οδηγεί αυτοκίνητο σε διαδρομή που είχε απομνημονεύσει. Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε, είναι κάτι που συνέβη σε αγώνα στον Πειραιά, πριν να τρέξει 3000 μέτρα.
Ο αγώνας των τριών χιλιομέτρων αργούσε και καθώς το μεγάφωνο καλούσε τους αθλητές να δηλώσουν ποιοί θα πάρουν μέρος στα 100, άρχισαν τα πόδια του να μυρμηγκιάζουν. Το σώμα του φτιαγμένο για κατοστάρι και η μεγάλη του αγάπη στις ταχύτητες μικρών αποστάσεων, τον ξεσήκωσαν.
Αν και δίσταζε, αφέθηκε στη φωνή που του έλεγε «αφού το θέλεις τόσο πολύ κάνε το». Μοιάζει απλό αλλά δεν είναι, γιατί έπρεπε να βρεθεί αθλητής σπριντερ, να μπορεί να συνοδεύσει έναν τυφλό και δεμένοι χέρι – χέρι με το σχοινάκι, να γίνει τα μάτια του στον αγώνα. Τελευταία στιγμή, προθυμοποιήθηκε ένας νεαρός δρομέας να βοηθήσει κι αφού δήλωσαν συμμετοχή, ο συνοδός τρομοκρατήθηκε στην ιδέα να είναι πιο αργός από έναν που δεν βλέπει. Τελικά αποφάσισαν να ξεκινήσουν κι ό,τι γίνει.
Ο κρότος που δίνει την εκκίνηση ακούστηκε και μετά από μερικά δευτερόλεπτα οι κερκίδες βουβάθηκαν. Παρακολουθούσαν τον Χρήστο, να έχει αφήσει πίσω του τον συνοδό, να έχει πετάξει το σχοινάκι και να συνεχίζει μόνος του τρέχοντας, να καλπάζει σαν το άτι που σέρνει το άρμα του Απόλλωνα και διασχίζει τον ουρανό.
Ήταν ελεύθερος!
Ήταν αέρας που κανείς δεν πρόλαβε να τον αναπνεύσει!
Μόνο η Εύα ακουγόταν να τον παροτρύνει, για να ακολουθεί το ήχο της φωνή της. Τον περίμενε στο τέλος της διαδρομής με τα χέρια ανοιχτά όπως πάντα, σαν φύλακας άγγελος να τον σκεπάσει με τις φτερούγες της για να του δείξει την αγάπη και την περηφάνια της που τον έχει σύζυγο τόσα χ