Ο Τσίπρας, ο Καμμένος και το κρίσιμο δίλημμα

του Γιώργου Χατζηλίδη

Το πρώτο σοκ ήταν διπλό, πριν από ένα περίπου μήνα: Ένας φίλος από τα χρόνια του πανεπιστημίου, δηλωμένος Αριστερός και με έντονη δραστηριοποίηση στα τότε φοιτητικά παραταξιακά πράγματα, μου είπε: «Ταλαντεύομαι μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου». «Καλά, δεν ξέρεις τις απόψεις Καμμένου για το μεταναστευτικό;», του απάντησα με....
ρητορική ερώτηση.
Αργότερα, το βράδυ, ένας άλλος φίλος, Δεξιός αυτή τη φορά, μου είπε πως αντιμετωπίζει ακριβώς το ίδιο δίλημμα. «Καλά, δεν ξέρεις τις απόψεις Τσίπρα για τα εθνικά θέματα;» διερωτήθηκα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και η ταλάντευση αμφότερων των φίλων μου δικαιώθηκε από τις γνωστές δηλώσεις των επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων που ουσιαστικά άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο μεταξύ τους συνεργασίας. Εκεί που νόμιζα ότι τα είχα ακούσει όλα, πριν μία εβδομάδα, ένας φίλος φίλου μου είπε ότι ταλαντεύεται μεταξύ Δράσης και ΚΚΕ!
Τα παραπάνω, ενδεικτικά και μόνο, παραδείγματα απλώς επιβεβαιώνουν τις συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας στις οποίες διεξάγονται οι σημερινές κρίσιμες εθνικές εκλογές, αυτό δηλαδή που αντιλαμβάνεται ο καθένας μας από τις καθημερινές συναναστροφές του.
Οδηγούν όμως και σε ένα συμπέρασμα: Ότι η εισβολή των μνημονίων στη ζωή μας έχει κονιορτοποιήσει κάθε ιδεολογική διαχωριστική γραμμή, ιδίως στις νεότερες ηλικιακές ομάδες. Η ανεργία, οι περικοπές, η μείωση του επιπέδου ζωής, η πιεστική καθημερινότητα και η έλλειψη οράματος έχουν βάλει στο περιθώριο τα υπόλοιπα ζητήματα βάσει των οποίων τοποθετούμαστε στο ιδεολογικό φάσμα - όσο και αν όψιμα επιχειρήθηκε να μπουν στον δημόσιο διάλογο για προεκλογικούς λόγους.
Ένα δύσκολο ερώτημα
Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, οι υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή, είτε για ιδεολογικούς λόγους(ΚΚΕ) είτε επειδή πιστεύουν στη θεωρία ότι για να κάνουμε μία νέα αρχή πρέπει να φθάσουμε στην καταστροφή, δεν ξεπερνούν το 15% του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι και συντριπτικά περισσότεροι Έλληνες που θέλουμε την παραμονή στο ευρώ, σε τελική ανάλυση, σήμερα, καλούμαστε να αποφασίσουμε για το εξής:
Είναι ψευτοδίλημμα, ψευδεπίγραφος εκβιασμός το «Μνημόνιο ή χάος»; Μπορούμε να καταγγείλουμε το μνημόνιο και να διαγράψουμε μονομερώς μέρος του χρέους χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας; Μία τέτοια επιλογή θα αποτελούσε ένα ισχυρό μήνυμα, τον καταλύτη για μία θετική αλλαγή σε όλη την Ευρώπη ή θα καταδίκαζε για πολλά χρόνια τη χώρα μας στην απομόνωση; Μπλόφαρε, την Παρασκευή, ο Σόιμπλε, όταν προειδοποιούσε ότι εάν προτιμήσουμε κυβέρνηση που θα αθετήσει τις υποχρεώσεις της χώρας, τότε θα πρέπει να υποστούμε και τις συνέπειες;
Η οργή είναι απολύτως δικαιολογημένη, αλλά η ψήφος, ιδίως σήμερα, στην πιο οριακή συγκυρία της Μεταπολίτευσης, είναι μία υπόθεση που δεν πρέπει να εξαντλείται στο συναίσθημα. Αξιολογείς το παρελθόν, το πρόσφατο αλλά και το μακρινό που είναι εξίσου διδακτικό, σταθμίζεις το παρόν και αποφασίζεις για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά οφείλουμε στον εαυτό μ