Ο Σαρκαστής και ο Φευγάτος 9

Ο ήλιος έγερνε πια για τη δύση του. Γέμιζε τον ορίζοντα με κατακόκκινο χρώμα. Τέλειωνε η ημέρα που ο Ράϊχενμπαχ, ο Γερμανός Γκαουλάιτερ της προς πώληση χώρας, μαζί με μια κουστωδία τεχνοκρατών, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στα υπουργεία και στα πρωθυπουργικά γραφεία. Αναλάμβαναν τις πωλήσεις του «έχειν» της πατρίδας. Οι δικοί μας οι πολιτικοί μεσίτες, ούτε και .....
γι αυτό ήταν άξιοι, ως τους έλεγαν κατάμουτρα οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι της κομισιόν. Και οι δικοί μας δεν κοκκίνιζαν, δεν ντρεπόταν ούτε στο ελάχιστο. Μέσα στο μυαλό τους δεν είχαν τίποτα άλλο, εκτός από τα πόσα φράγκα θα οικονομούσαν, μέχρι να τελειώσει κι αυτή η θητεία του κοινοβουλίου.
Στην πλατεία του δημαρχείου, στην πλατεία των αστέγων, των ανέργων και των πεινασμένων, ο Σαρκαστής και ο Φευγάτος…- φευγάτος μέσα στα όνειρα, οράματα και απορίες - καθισμένοι μπροστά στις χαρτόκουτες κουβέντιαζαν ήρεμα, μάλλον πολιτικά, με τέτοια άνεση, λες και ήταν η ώρα του τσαγιού των σερ, των λόρδων και των λοιπών ευγενών, μπροστά στο τζάκι.
- Ρε ‘συ ο Γιωργάκης είναι δωσίλογος; Ρώτησε ο Φευγάτος
- Μόνο αυτός; Αλλά θέλω, έννοια, ετυμολογία…Απάντησε κοφτά ο Σαρκαστής.
- Πάρτη να…δωσίλογος είναι «δώσω + λόγος», ως λέγει ετυμολογικά το λεξικό του Μπαμπινιώτη.
- Κι αν αυτός, μια και είναι σκράπας στα Ελληνικά ψάξει μόνος του, χωρίς βοήθεια μεταφραστή το λεξικό και καταλάβει πως ο δωσίλογος απλά δίνει λόγο και τον τηρεί και δεν μπορέσει να διαβάσει τα παρακάτω περί Γερμανικής κατοχής και τα τοιαύτα, τότε τι γίνεται; Ρώτησε ο Σαρκαστής.
Ο Φευγάτος σκέφτηκε λίγο και είπε:
- Θα πάει με την άνεση της αναισθησίας που τον διακρίνει στο ειδικό δικαστήριο και θα πει «Ναι, είμαι δωσίλογος κύριοι δικαστές, διότι ναι μεν έδωσα λόγο αλλά τον τήρησα, προς τι η κατηγορία»; Δεν θα μείνουν άφωνοι οι δικαστές; Μπορεί και να τον αθωώσουν, διότι το παιδί ίσως δεν είχε καλή μετάφραση, ίσως να του τα έγραψαν και σε γκρίκλις, οπότε δεν είναι ούτε Ελληνικά, αλλά ούτε και Αμερικάνικα…Άρα…Πάρε και την άδεια να ιδρύσεις σχολή για την προετοιμασία ηγετών, αφού το επιθυμείς, εκτός αν θέλεις φροντιστήριο ξένων γλωσσών…γραφείο στοιχημάτων…κάτι τέλος πάντων αρκούντως σοσιαλιστικό…διάλεξε…
Ο Σαρκαστής τον περιεργάστηκε από την κορυφή μέχρι τα νύχια.
- Τι έφαγες το μεσημέρι; Ρώτησε.
- Κάτι σαν μανιτάρια.
- Ήμερα ή άγρια;
Ο Φευγάτος έμεινε λίγο σκεφτικός και μετά είπε:
- Άγρια…Είχα αποκοιμηθεί στον ήλιο και βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω μαζί με τον Καρατζαφέρη, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, τον Μητσάρα και εσένα δεν σας είδα, μέσα στο δάσος και ψάχναμε για τρούφες ως νόμιζα. Είχαμε και δυο γουρουνάκια μαζί μας. Τότε τα είδαμε, καμιά εικοσαριά φυτρωμένα μαζί. Είχαν χρώμα κόκκινο και κίτρινο, που γινότανε μπλε και πράσινο. Μια φαίνονταν και μια χάνονταν. Κι όταν αφήσαμε τα γουρουνάκια ελεύθερα, πέσανε πάνω στα μανιτάρια, έφαγαν μερικά και αμέσως άρχισαν να κυλιούνται στο έδαφος και να βγάζουν γρυλισμούς. «Πάει, είπα, δηλητηριάστηκαν, την γλιτώσαμε εμείς» Αυτά είναι είπαν ο