Ο πόλεμος στη Λιβύη και τα άμεσα Ελληνικά Συμφέροντα

Του Νίκου Κοτζιά

Η Εξωτερική πολιτική για να είναι πετυχημένη οφείλει να είναι ενεργητική και δημοκρατική. Να συνδέει τις θεματικές και δράσεις της με τα συμφέροντα της χώρας και την ηθική ως προς την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν μπορεί να είναι ετσιθελική. Στη βάση του τι θα μας άρεσε. Αλλά ούτε και να......
παρακολουθεί απλά παθητικά τις επιλογές τρίτων και να τις υιοθετεί με υποκλίσεις είτε αυτός λέγεται Σαρκοζύ, είτε Γκαντάφι. Πρέπει να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και τις ανάγκες των πολιτών. Να εξετάζει το τι μπορεί να κερδίσει η χώρα από αυτές τις εξελίξεις. Το τι οφείλει να διεκδικεί η κυβέρνηση ως προς το κόστος του πολέμου και την ελληνική ΑΟΖ.

1. Το κριτήριο της Δημοκρατίας
Ορθά ο πρωθυπουργός της χώρας θέλησε την προηγούμενη Τρίτη να ενημερώσει τη Βουλή των Ελλήνων γύρο από τον πόλεμο της Λιβύης. Σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα της δημοκρατίας, όμως, ακολουθεί την πεπατημένη της κυβέρνησής του: Παραβίαση των δημοκρατικών συνταγματικών κανόνων. Θυμίζω, ότι η στήριξη που δίνει η Ελλάδα στη συμμαχία των κρατών που αντέδρασαν η κάθε μία για διαφορετικό λόγο στα εγκλήματα του Γκαντάφι ενάντια στους Λίβυους δεν απορρέει από κάποια συμβατική της δέσμευση. Πρόκειται για πόλεμο που διεξάγεται από εθνικά κράτη σε μεταξύ τους συμμαχία, αλλά δεν διεξάγεται από το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ. Οι δε αποφάσεις του ΟΗΕ δεν δεσμεύουν τα μέλη τους να διαθέσουν πολεμικό υλικό και έδαφος / βάσεις στους εμπλεκόμενους. Κατά συνέπεια, προκειμένου να κινηθεί η Ελληνική κυβέρνηση στην πολεμική σκηνή θα έπρεπε να υπάρξουν συλλογικές αποφάσεις των ειδικών κύκλων κυβερνητικής λειτουργίας, όπως είναι το ΚΥΣΕΑ και ακόμα ορθότερα του ίδιου του Υπουργικού Συμβουλίου. Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρξε ούτε για αυτό το θέμα μια συλλογική κυβερνητική απόφαση. Πολύ λιγότερο τέθηκε αυτή η όποια επιλογή υπόψη της Βουλής, όχι για ενημέρωση, αλλά για έγκριση. Τέλος, με βάση τις συνταγματικές επιταγές η Κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει επίσημα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις όποιες ενέργειές της.

2. Στην κρίση ποιος πληρώνει τις πολεμικές δαπάνες της Ελλάδας;
Αντίθετα με τις συνταγματικές και δημοκρατικές επιταγές, μια μικρή ομάδα στην Κυβέρνηση χειρίζεται τα ζητήματα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής ως να είναι ιδιωτική υπόθεση. Δεν θεωρεί τον εαυτό της υποχρεωμένο να θέτει τις σκέψεις της προς απόφαση στα υφιστάμενα όργανα και θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει τους αρχηγούς των κομμάτων πριν πάει επτά ημέρες πριν στο Παρίσι και δώσει τη συναίνεσή της για τον πόλεμο της Λιβύης. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τυπικό. Είναι ουσιαστικό. Αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με αφορμή τα μέσα που έβαλε στη διάθεση των συμμάχων, έπρεπε να εμφανιστεί στο Παρίσι με την επίκληση αντιρρήσεων στο εσωτερικό μέτωπο προκειμένου να λάβει αυτά που όφειλε να ζητήσει.Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο που διεξάγει η αντι-Γκαντάφι συμμαχία κοστίζει άμεσα στην Ελλάδα ένα εκατ