Ο Παπαδήμος και οι σαράντα ψεύτες (στην κυριολεξία)

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Παρακολουθώντας αυτόν το καιρό όσα λέγονται στη Βουλή (δύο συζητήσεις για ψήφο εμπιστοσύνης και μία για τον προϋπολογισμό) σχετικά με τους τρόπους σωτηρίας της χώρας, συνοδευόμενους από μπόλικα «αν» που…
τύφλα νάχει ο Κίπλινγκ, αναρωτιέται κανείς πόσοι αιώνες πέρασαν από τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2009.

Από τότε που πάλι μέσα στη Βουλή ακούγαμε για μειώσεις διοδίων (ο νέος αρμόδιος υπουργός μας το ξεκαθάρισε πως αυτό δεν γίνεται), για κατάργηση των ασφαλιστικών νόμων που αυξάνουν τα όρια ηλικίας και την μείωση των συντάξεων, για απονομή των συντάξεων «το αργότερο σε τρεις μήνες από όλα τα Ταμεία και με χρονοδιάγραμμα εφαρμογής αυτού του μέτρου το τέλος του 2010», για διεύρυνση των κριτηρίων του ΕΚΑΣ ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των δικαιούχων κατά 300.000, για σταδιακή αύξηση του επιδόματος ανεργίας, ώστε να φθάσει στο 70% του βασικού μισθού, για θέσπιση κινήτρων για την πρόσληψη νέων, με γενναίο πρόγραμμα επιδότησης των σχετικών ασφαλιστικών εισφορών για 4 χρόνια, για κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται, για στήριξη του εισοδήματος των αγροτών μέσω των κοινοτικών κονδυλίων, για καταβολή του Επιδόματος Αλληλεγγύης στους οικονομικά ασθενέστερους αγρότες, για αύξηση της βασικής σύνταξης του αγρότη και της αγρότισσας, ώστε να διαμορφωθεί σταδιακά στα 550 ευρώ για το ένα άτομο και 950 για το ζευγάρι αγροτών.

Σα να πέρασαν αιώνες από τότε που ο Γ. Παπανδρέου μέσα στη Βουλή έλεγε πως «το “Πρώτα ο πολίτης” δεν είναι απλώς ένα σύνθημα, θα μετατραπεί σε καθημερινή κυβερνητική πρακτική».

Τότε που βροντοφώναζε πως «δεν χρωστάω σε κανέναν, δεν χρωστάω σε κανέναν άλλον εκτός από τον ελληνικό λαό και δεσμεύομαι απέναντι σε όλους τους Έλληνες και όλες τις Ελληνίδες, είτε μας ψήφισαν, είτε δεν μας ψήφισαν, ότι με όλες μου τις δυνάμεις, με όλη μου την ψυχή αυτή την εντολή και εμπιστοσύνη θα την τιμήσω».

Τότε που ακούγαμε για πράσινη ανάπτυξη, τουρισμό δώδεκα μήνες τον χρόνο, επιθετική πολιτική προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων, για «απογκετοποίηση», για αύξηση στο 2% του ΑΕΠ των κονδυλίων για την Έρευνα, πλήρη αξιοποίηση και απόδοση στον λαό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, σύγχρονο σύστημα Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης για παιδιά με αναπηρία, σύγχρονα νοσοκομεία που σέβονται τον πολίτη, του οποίου ο ηλεκτρονικός φάκελος θα διασυνδέεται σε ενιαίο μηχανογραφικό σύστημα, αύξηση κατά 1% του ΑΕΠ της δημόσιας χρηματοδότησης του ΕΣΥ εντός της τετραετίας, οικονομική ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων και έλεγχος της εισφοροδιαφυγής, σύσταση Εθνικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης που θα στηρίξει οικονομικά το σύστημα και θα διασφαλίσει τις επόμενες γενιές, θέσπιση ελάχιστου εισοδήματος από τον πρώτο προϋπολογισμό.

Πόσοι αιώνες έχουν περάσει στ’ αλήθεια από τότε που ο Τύπος γέμιζε από συνεντεύξεις του νομπελίστα Στίγκλιτς (πού είναι άραγε αυτή η ψυχή των ωραίων ημερών και των συμποσίων της Σύμης;) να μας διαβεβαιώνει πως «αν κάποιος μπορεί να