Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ.

Ο Βασικός Μισθός συνεχώς ισορροπεί σε χαμηλότερα σημεία. Αρχικά ορίσθηκε σ’ αυτόν της Πορτογαλίας. Τώρα ο ημιεπίσημος στόχος (διατυπωμένος από ευρωπαίους αξιωματούχους) είναι αυτός της Κροατίας. Έχει προταθεί επίσης βασικός μισθός Εσθονίας. Θεωρείται ότι δεν πρέπει να απέχει από αυτόν της Βουλγαρίας. Όταν φθάσει στα 150 € θα θεωρείται μη ανταγωνιστικός!!! Πρόκειται για.....
μία σπειροειδή πορεία καθόδου και κοινωνικού θανάτου.

Η νοσοκομειακή περίθαλψη ιδιωτικοποιείται. Η καθολική κοινωνική περίθαλψη βρίσκεται υπό διωγμό . Η καθολική παροχή παιδείας αμφισβητείται. Το δικαίωμα στην εργασία παύει να είναι αυτονόητο. Οι μισοί νέοι είναι άνεργοι. Το 1/5 του πληθυσμού είναι άνεργο. Άλλο τόσο υποαπασχολείται ή δεν καταγράφεται στα επίσημα δελτία ανεργίας. Η καθοδική πορεία της Ελλάδας μοιάζει να μην έχει σταματημό. Που οφείλονται όλα αυτά; Σε έναν μυστηριώδη ιό ελληνικής κρίσης που μόνο οι κρατούντες και οι «σύμμαχοί» μας γνωρίζουν την προέλευσή του;

Στην πραγματικότητα ελληνική κρίση ποτέ δεν υπήρξε. Βιώνουμε τη συνολική κρίση ενός παγκόσμιου μοντέλου παραγωγής που χαρακτηρίζεται από υψηλή κερδοφορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, διευρυμένα δημόσια ελλείμματα, τεράστια ανισοκατανομή του εισοδήματος υπέρ των κατόχων κεφαλαίου, καταστροφή του παραγωγικού κεφαλαίου, μείωση των παραγωγικών επενδύσεων, διεύρυνση της ανασφαλούς εργασίας και της ανεργίας και κατάρρευση της λεγόμενης μεσαίας τάξης.
Η εμφανιζόμενη ως ελληνική κρίση δεν είναι παρά μία προσπάθεια να «περιφερειοοποιηθεί» μία ανεπτυγμένη χώρα με τα ιδιάζοντα δικά της χαρακτηριστικά που ωστόσο σε καμία περίπτωση δε συνιστούν γενεσιουργά αιτία της εγχώριας κρίσης.

Στην πραγματικότητα υπάρχει μία τεράστια παγκόσμια ανισορροπία που τείνει να εξελιχθεί σε ανεξέλεγκτη κατάσταση. Πλην της Ευρώπης γίνονται προσπάθειες προκειμένου το σύστημα να ισορροπήσει. Στην Αμερική τόνοι δολαρίων έχουν εισρεύσει στο σύστημα αλλά ωστόσο κατευθύνονται μονομερώς, σχεδόν, σε προσπάθειες αποτυχημένης διάσωσης ιδρυμάτων χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων. Στη δε Ευρώπη τείνει να κυριαρχήσει ένας άφρων γερμανικός και παιδαριώδης εθνικισμός που ευνοεί την γερμανική αποταμίευση, τη θησαύριση των ραντιέρηδων και την καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής βάσης.

Το κράτος πρέπει να διευρυνθεί και να παρέμβει ρυθμιστικά. Ωστόσο οι κρατικές παρεμβάσεις κινούνται προς λάθος κατεύθυνση. Μειώνεται η φορολογία των πλουσίων και αυξάνεται των μη – προνομιούχων. Αυτή η κίνηση σε συνδυασμό με τη διοχέτευση τεράστιων ποσών προς πτωχευμένα τραπεζικά ιδρύματα στερούν την οικονομία από την αναγκαία ρευστότητα, ενισχύουν την παρασιτική αποταμίευση των ολίγων (η οποία σπάνια υπεισέρχεται στην παραγωγική διαδικασία) και μειώνει δραματικά την καταναλωτική ικανότητα των πολλών (της μεσαίας τάξης συμπεριλαμβανομένης). Η δε συρρίκνωση του δημοσίου τομέα δεν είναι απλώς αντικοινωνική αλλά πέρα για πέρα καταστροφική.

Στα καθ’ ημάς η σπατάλη δημοσίου πλούτου είναι τεράστια. Οι δημόσιες