Ο λαβύρινθος και στο τέλος η λύση...

Γράφει ο Κωστούλας Βασίλειος

Απίθανα πράγματα. Θα γίνονται πράγματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική έλεγε ο Άγιος Γέρων Παϊσιος. Και πόσο δίκιο είχε.

Εν μέσω πενίας, κοινωνικής εξαθλίωσης, φορο-εξοντωτικής επιδρομής προς μισθούς συντάξεις, επιδόματα σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, οι Έλληνες πολιτικοί ψήφισαν τροπολογία για να.....
ενισχυθούν οι τράπεζες που συμμετέχουν στο PSI με 30 δις.€.
Είχαμε καταλάβει ότι όλα γίνονται για τις τράπεζες αλλά πλέον κατέρρευσε κάθε ίχνος αμφιβολίας για αυτό.
Με τι πρόσωπο θα πολιτευτούν στις περιφέρειές τους οι φιλόδοξοι πολιτικάντηδες στις επερχόμενες (;) εκλογές;
Είναι σαν να ζητάει ο θύτης από το θύμα να τον λυπηθεί.
Και δεν μιλούμε για τους νέους υποψηφίους που δεν έχουν κριθεί ακόμα. Μιλούμε για αυτούς που ήταν στο τιμόνι, της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες και για εκείνους που ήταν σε θέση συνοδηγού και σε θέσεις ευθύνης.
Πώς μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια αυτόν που του στερούν το δικαίωμα για αξιοπρεπή διαβίωση, αυτόν που δούλευε μια ζωή για να εισπράξει στο τέλος μια σύνταξη πείνας σαν στιμμένη λεμονόκουπα.
Στηρίζουν τις τράπεζες που δεν φορολογήθηκαν ποτέ σε αντίθεση με τον απλό κόσμο, τις τράπεζες που αισχροκερδούν δεκαετίες τώρα, όταν δανείζονται με χαμηλό επιτόκιο από το εξωτερικό και δάνειζαν με πολλαπλάσια επιτόκια τους Έλληνες πολίτες.
Στηρίζοντας τις τράπεζες είναι σαν να έχουν να διαλέξουν οι πολιτικοί ανάμεσα από τον λαό που τους εκλέγει και τις τράπεζες και στο τέλος επιλέγουν τις δεύτερες. Ο λαός χρησιμοποιήθηκε για σκαλοπάτι στις φιλοδοξίες τους και για πολιτική νομιμοποίηση του εγκλήματος. Τίποτα περισσότερο.
Ακόμα συνεχίζεται το ίδιο έργο "ευεργεσίας" ότι θα πρέπει να στηρίξουμε αυτούς που μας έσωσαν από την χρεοκοπία, στην πραγματικότητα τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του δράματος που ζεί η Ελλάδα. Και εν μέρει το έχουν καταφέρει αυτό να ζει ο Έλληνας με το φόβο της χρεοκοπίας αν δεν δεχθεί την αφαίμαξη την οποία του επιβάλουν.
Επιτυχίες του ψυχολογικού σκέλους ενός παγκοσμίου πολέμου στα πρώτα του στάδια. Ένας ψυχολογικός πόλεμος που ιστορικά προηγείται πάντα του φυσικού στρατιωτικού μέρους. Μοιάζει απίθανο σε κάποιους είναι όμως ιστορική πραγματικότητα και δεν εξαιρεί τον κανόνα.

Δυστυχώς σε αυτό τον συρφετό παραπληροφόρησης που ζούμε δεν μπορεί να ξεχωρίσει καμία προσπάθεια καλή για τον τόπο ή τουλάχιστον να κάνει μια εμφανή διαφορά.
Ίσως επειδή βρισκόμαστε πολύ ψηλά ακόμα και τα αναστήματα μοιάζουν πάνω-κάτω τα ίδια.
Ίσως θα πρέπει να πάμε τελείως στον πάτο, να πέσουμε όλοι χάμω, για να δούμε ποιος θα πατήσει γερά στα πόδια του και θα ηγηθεί αυτής της χώρας.

Η Ελλάδα χρειάζεται κάποιον να ηγηθεί. Και αυτός πιθανόν δεν θα είναι κάποιος για τον οποίο ίσως ξαναδοκιμάστηκε η ικανότητα του σε αυτό.
Ίσως θα πρέπει να είναι
ο ταπεινός, ο ξυπόλυτος, ο περιφρονημένος, ο κανένας. Αυτός που δεν είναι "κάποιος". Αυτός που σύμμαχο του θα έχει το λαό και θα έχει φόβο Θεού. Αυτός που